woensdag 31 december 2008

Schaatskoorts

Men neme:
- een aantal nachten matige vorst
- een steeds dikker wordende laag ijs
- krabbelschaatsjes, laarsjes en 2 paar sokken voor peuter
- 2 lagen dekentjes, een wikkeldoek en een warme kruik voor baby

En, voila, we kunnen het ijs op.

Locatie: Stille Plas bij Tienhoven.
Duur ijspret totdat peuter het te koud krijgt: pak 'm beet 30 minuten.

Maar, we hebben ervan genoten! Tóch nog op het ijs gestaan, David zijn eerste schaats-ervaring opgedaan en Manlief zelfs geschaatst, op de allerlaatste dag van 2008. Iedereen een fantastisch, gezond en ijsrijk 2009 toegewenst!


dinsdag 30 december 2008

Hoe op tijd komen toch zo moeilijk is

Met de vorige ervaring nog vers in het geheugen, togen we vandaag met de ganse familie naar Helmond. Voor wie niet weet waar t ligt: bij Eindhoven linksaf.
David had zich voorgenomen om een ‘toote jomme’ (grote jongen, sic) te zijn. En, hoera, dat was hij ook: lekker in zichzelf op de achterbank zitten kletsen, geen knuffel-drama's en vooral veel liedjes zingen. De hele medley is langsgekomen. Van de Teletubbies tot Zie ginds komt de stoomboot en van Bob de Bouwer tot Klingklokjeklingelingeling. So far so good, dus.

Maar op de een of andere manier is het bijzonder moeilijk om op een afgesproken tijd ergens aan te komen. Je zou denken dat 2 uur vantevoren opstaan om op tijd te vertrekken toch genoeg zou moeten zijn. Wáár gaat dat toch mis?

Danaë extra vroeg wakker voor haar fles, een wekker zetten hoeft kennelijk niet meer. Check. Minor detail dat ze al om half 6 begon te piepen en het om kwart voor 7 op een serieus brullen zette. Terwijl ze hiervoor altijd fijn ‘uitsliep’ tot ergens tussen half 8 en half 9. Zó vroeg hoeft t nu ook weer niet allemaal…
David ook op tijd wakker en direct uit bed om aan te kleden en te ontbijten. Check check.
Brood al ontdooid, fles, melkpoeder en luiers lagen al klaar. Check double check.
David op tijd zijn tanden gepoetst, schoenen aan en speelgoed uitgezocht (alsof ze dat in H. niet hebben, maar goed). Checkerdecheck.
De auto op tijd ontdooid en ingeladen met allerhande zooi-en-aanverwante-zaken. Check.

Danaë aankleden, dát duurde iets langer dan gepland ja. Wegens overlopende plasluier hadden we iets meer tijd nodig om t kind helemaal van top tot teen te pimpen. Bovendien lag ze veel te lief te kletsen. Dan moet je toch even terugpraten…
Oeps, bosje bloemen vergeten te halen. Nog even snel dan…
Hmm, nog 80 kilometer naar Eindhoven en nog voor 75 kilometer benzine in de tank. Dat gaan we dus in één keer niet halen…

maandag 29 december 2008

De ontdekking van de stem

One small step for a grown up, one giant leap for Danaë! De relatieve pieperigheid van twee dagen geleden was duidelijk niet voor niets. Eergisteren liet ze voorzichtig haar eerste kreetjes horen, vandaag was het kraaien niet van de lucht! Ongelooflijk hoe snel dat ook al weer gaat! Nu hebben we opeens hoorbaar twee kinderen in de woonkamer. De een vraagt je de oren van je hoofd, en de ander kraait er lustig op los terwijl ze en passant ook haar handen aan het ontdekken is.

Dit zijn de eerste bewuste geluidjes van Danaë:


En zo klonk ze vandaag. Het gerochel in het begin is ook Danaë; ze is inderdaad weer verkouden… Duurt even, maar na een seconde of 20 komt ze echt los.

zondag 28 december 2008

Jetlag

Vroeg op. Is niet één van die dingen waar wij met z’n allen goed in zijn. Zeker niet als het vakantie is. Maar om om half 11 in het Noorden van het land te geraken voor familie- en huisbezoek, moet je toch eigenlijk allejezus vroeg op. Dusss.

Gelukkig hielp Danaë alvast een handje door voor de verandering eens niet uit te slapen tot 8 uur, maar reeds om kwart over 6 haar fles luidkeels op te eisen. Maar ja, t was nogal koud vannacht zoals u weet. Da’s niet een factor die het vroeg-uit-bed-stappen bevordert. Zeker niet als het extra koud is, omdat ik gister vergeten was het raam van de slaapkamer op tijd dicht te doen. Ja, wel met de slaapkamerdeur dicht natuurlijk, we stoken niet voor het heelal. Na de fles dus maar weer snel in bed gedoken. En daarna veel te lang de wekker op snooze gezet. Ja, t is zíjn zus. Moet-ie er zelf ook maar moeite voor doen om er op tijd uit te stappen. Ben z’n moeder niet…

Dankzij de ‘sportieve’ rijstijl van Manlief, kwamen we slechts een studentikoos kwartiertje te laat in Grunningen. Allemaal erg gezellig daar en een leuk uitzicht op de hoogtepunten van de skyline van G.

Dat kunnen we helaas niet zeggen van de terugweg. Namelijk: in de auto slapen. Is niet één van die dingen waar David om bekend staat. We hadden bij wijze van experiment bedacht dat hij zijn middagslaapje wel in de auto zou kunnen doen. Nou. Niet dus. Wel tien miljoen keer expres zijn beloved Konijn laten vallen en dan hysterisch voorzien van krokodillentranen het beest weer opeisen. Na 10x waren we daar wel een beetje klaar mee. Hij niet, vond ie. De laatste 80 kilometer duurden ondanks onze topsnelheid nog nooit zo lang.

Om een lange dag voor onze peuterpuber-met-moodswings kort te maken, zaten wij om 5 uur reeds aan de avonddis en lag hij om 7 uur reeds gestrekt. Zus volhardde in haar vroege ritme van vandaag. Nadat zij nog even onderzocht heeft hoe ver haar pas ontdekte handjes achterin haar keel gestopt kunnen worden (en da’s best ver, zagen wij), lag ook zij om 8 uur schoon gewassen in haar bedje. Vader en moeder achterlatend met een soort jetlag: we hebben het gevoel alsof het al 11 uur ’s avonds is, maar t is pas half 9…

zaterdag 27 december 2008

Danaë trekt zich even terug

Ook Danaë is de kerst goed door gekomen. Ze trekt zich even terug, dankuwel.
Mocht u de trotse eigenaar zijn van een computer met geurbeleving, dan raden wij u aan deze snel uit te zetten. En nee, het is niet de aanlopende V-snaar van de auto van uw buurman die u hoort, maar onze eigen kleine Stinkerbell.



Nu maar hopen dat ze van dit filmpje ook de humor inziet als ze 18 is.

vrijdag 26 december 2008

The Day After

Toch altijd een beetje een 'day after', zo'n 2e Kerstdag. Het familiekerstdiner van gister was zeer geslaagd: bijzonder lekker eten, gezellige mensen en ook de kinders droegen ieder op eigen wijze bij aan de feestvreugde. Laat thuis, vooral de rit terug naar huis vond David erg interessant. In plaats van zijn ogen weer dicht te doen en verder te slapen, praatte hij honderduit over de sterren die hij zag, de lichtjes van kerstbomen en andere auto's. Thuisgekomen wilde hij Buurman&Buurman kijken (half één ' s nachts... tuurlijk jongen...).

Een lekkere luie dag vandaag, beetje uitslapen en laat ontbijten. David had een pyjama dag. Zelf nog even een frisse neus gehaald met fotocamera, zulk mooi weer en mooi licht. Daar moesten wel mooie plaatjes mee te maken zijn, leek me zo. Met half bevroren vingers wat geëxperimenteerd met mijn verjaardagscadeau van vorig jaar. Oordeelt u zelf...


Nu ons eigen kerstdiner: Erik is los gegaan in de keuken en we hebben zojuist heerlijk genoten van het voorgerecht. David blijkt niet heel erg van gerookte zalm te houden. Tant pis! Zijn moeder des te meer... Benieuwd naar het hoofdgerecht, gebakken eendenborstfilet met marsalasaus (bedankt meneer Heijn voor de inspiratie).

donderdag 25 december 2008

En toen was het dus Kerst...

Terwijl hij gisteravond nog luidkeels Zie-ginds-komt-de-stoomboot zong, begon David de dag met te melden dat baby Jezus nu toch echt geboren was. En te vragen of papa Josuh ook op het feest kwam. En de herlers en de kameel? Hoe leg je een peuter uit dat we wel vieren dat Jezus is geboren, maar dat er geen baby is om naar te kijken? Nee, zelfs geen Dick Bruna-Jezus want die is dus nog steeds zoek...

Dan maar een stemmig kerstliedje:


Vrolijk kerstfeest iedereen!

woensdag 24 december 2008

Over meterstanden en prikken

Hee, wat is dat nou? Mama boven m’n bed? Lig ik net ff lekker te slapen. Oh, ik moet wakker worden. Nou, OK dan. Even lachen, dat vindt ze altijd leuk. Ja, pyjama uit. Huu, da’s nat in mijn gezicht zeg. Oh, een washandje. Voor mij hoeft dat niet hoor. Wel even een schone luier ja, dat vind ik fijn. k Zal nog even lekker met mijn spekbenen trappelen, je moet het je moeder niet té makkelijk maken om een maillot aan te trekken. Ja, ik ben even wat gegroeid ja. Nu past-ie niet zo makkelijk meer he? Oh, ik moet even op mijn buik. Zeker omdat je de knoopjes van mijn jurk dicht moet doen, he mama?

Hee, mijn jas moet aan. En mijn muts op. Dan gaan we ergens heen. Da’s altijd spannend. OK, dan ga ik wel in mijn wandelwagen liggen. Wat zeg je? Ben je aan de late kant mam? Nou, dan moet je flink doorlopen, where ever we may go. Ik blijf wel even rustig liggen hoor.

Nou zeg, heb je me net helemaal aangekleed, ga je me weer uitkleden. Jij weet ook niet wat je wil. Ach, kijk nou: een collega-baby. Wel ietsie groter dan ik, zo te zien. Mam, vraag eens hoe ze heet? Oh, Renske. Leuke naam zeg, ik lach wel even naar haar. Ja, dat klopt wat mijn mama zegt hoor, ik ben nog maar tweeënhalve maand. Ja, heb wel veel haar op mijn hoofd. Maar jouw bos haar mag er ook wezen! Waarom huilt die Renske eigenlijk zo mam? Oh, prikjes gehad. Nou, dan zou ik ook flink gaan huilen.

Wat gaan we nu weer doen? Moet ik even recht liggen omdat jullie willen weten hoe lang ik ben? Nou, vooruit dan maar. t Is dat die mevrouw zo lief naar me kijkt. Wel 60 centimeter. Ja, ik zei toch dat ik gegroeid was. Hihi, gaat ze nou ook nog mijn hoofd opmeten. Ook gegroeid. Tuurlijk, wat denk je. I got brains you know! Jaja, ik lach nog wel even naar die mevrouw. Ze doet zo d’r best. Nu nog even wegen zeg je? Met mijn luier uit? Tjonge jonge, jij durft mam! Je weet toch dat ik dan altijd acuut moet plassen? 5580 gram… Dat wist ik natuurlijk al.

Oh kijk, weer een andere gezellige mevrouw. Ja, ik lach wel weer even vriendelijk. k Zal ook even laten horen dat ik al een beetje kan kletsen. Pfft, prrst. Eeeehhh. Ja, goed he mevrouw?Kan ik sinds een paar dagen. Erg leuk om te doen. Vooral mama gaat dan gekke bekken trekken en ook meedoen. Geeft niet hoor, kan zij ook niets aan doen.
Wat zegt u? Mag ik meer eten? Kijk, dáár word ik blij van. Vond de laatste tijd al dat het menu wat karig werd. Zegt u het ook even tegen mijn mama? Hahaha, wat doet u nu? Even met mijn benen spelen? Nou, daar moet ik vreselijk om lachen zeg. Nee, thuis gaat alles inderdaad goed. Mijn broer is ook erg lief ja. Nee, niet jaloers, wat dat dan ook mag wezen. Ik ben ook een beetje ziekig en verkouden geweest. Wist u dat? Oh, daar hoort u nu niets meer van in mijn longen. Nou, da’s prettig om te weten. Ik zal ook even laten zien dat ik mijn hoofd al goed kan optillen. Prima he? Inderdaad, dat dacht ik al.

Oh, nu mag ik weer gezellig bij mama. Hee, what the fuck is dat nou? Aaaaaauuuww, dat doet zeer in mijn been. Mam, zeg dat die heks ophoudt. Wát? Is ze helemaal betoeterd? Nóg één? AAAAAUUUW, ik ga nu echt heel erg gillen, horen jullie dat? Ja, snel hier die pleister, je hebt me lek geprikt, stom mens. Nou, ik ga gauw weg hier. k Moet nog wat kerstboodschappen doen. Anders moet mama het allemaal alleen tillen. En dat kan ze niet want ze heeft niet zo'n mooie wagen als ik. Dag hoor, gemene mevrouw!

dinsdag 23 december 2008

De koffieleut en zijn toverdoos

Vandaag een dagje U. met Man en één kind (de andere zat lekker op de creche). Zo kwam het dat ik om 10 uur reeds hoorcollege kreeg over de geneugten van volautomatische espressomachines in het algemeen en de koning onder deze dingen in het bijzonder.

Moeiteloos oreerde de verkopende koffieleut over de design-koffie-toverdoos die ons voortaan zou verlossen van het Senseo-bocht dat wij nu iedere ochtend tot ons nemen. Senseo? Ja, dan is dit wel even een andere smaaksensatie mevrouw. Dit zijn échte bonen. En hij klopte nog eens zachtjes op het apparaat. Hij wordt binnenkort ook geleverd met een rood-leren buitenkant. Ik verslikte me in mijn eigen slijm (inderdaad, nog steeds verkouden). Rood leren buitenkant? Op een veredelde bruine-bonen-maler? Tuurlijk…

Mag ik u een kopje koffie aanbieden? Manlief heeft ’s ochtends altijd wat meer cafeïne nodig dan ik, dus die riep direct ‘ja graag, doet u mij maar een espressootje’. Dan maak ik voor mezelf even een cappuccinootje. Dan kan ik u direct even de cappuccinotore demonstreren. Oh, u bedoelt dat slangetje en dat tuutje waar de melk uit komt? Normaal gesproken drink ik niet mee hoor. Maar dan heb ik vandaag meteen mijn cafeine-tax gehad, anders sta ik zo te stuiteren, grapte de koffieleut. Kijk, het gaat heel gemakkelijk. En hij deed pfft en sssst met een slangetje in de melk. Minor detail dat er niet alleen melk in z’n bakkie troost terecht kwam, maar ook op z’n toonbank. En dan na gebruik elke keer weer even het slangetje schoonmaken met water. Kun je héél gemakkelijk op dezelfde manier doen. Elke keer schoonmaken als ik cappuccino maak? Ik gooi wel een plens koude melk in mijn koffie. Dat gaat vast veel sneller…

Had ik u al over de onderhouds- en servicebeurten verteld? Onderhoud? Waterfilters? Reinigingstabletten? Servicebeurt van 150 tot 280 euro?? Ja mevrouw, t is net een auto. Die moet u toch ook regelmatig even laten nakijken? Huh?!
En, meneer, wat vindt u van uw espresso? Nou, zei Manlief bedachtzaam, k vind m wat aan de koude kant. We denken er nog even over na.

maandag 22 december 2008

Broek

Zat was ik het. Dat heb je wel eens. Zo’n tweeënhalve maand na bevalling wil ik wel weer eens een gewone broek aan. Maar in de tweewekelijkse passessie van mijn eigen broeken zat de laatste tijd bar weinig vooruitgang. Dat wil zeggen: rits van leuke broeken nog steeds niet dicht te krijgen. God, wat was ik lekker slank voordat ik voor de tweede keer zwanger werd zeg… Waarom heb ik daar zo’n pak-m-beet een jaar geleden niet wat meer van genoten?, vraag ik mij dan af.

Anyway, ik had het zaterdag dus helemaal gehad met die zwangerschapsbroeken. Zondagochtend werd ik wakker met een ikwileennieuwebroekenikwilhemnu-gevoel. Kwam dat even goed uit: koopzondag in de stad! Dochter en zoon aan Man overgelaten - weet hij ook eens hoe het is om alleen met twee kinderen te zijn, t moest er toch een keer van komen - en spoorslags naar de stad vertrokken.
Linea recta naar de Jackpot hallo daar zijn we weer gerend en daar de eerste de beste verkoopster de rekken in gestuurd om een broek voor mij te regelen. Twee broeken later liet ik bij de kassa de labeltjes van mijn nieuwe skinny-jeans eraf knippen (ja, mind that: skinny jeans… had t zelf ook niet bedacht maar t staat toch eigenlijk best leuk) en wandelde ik überhip de winkel weer uit. Lekker tussen alle mensen met kerststress nog even naar de kookwinkel naar de koning onder de volautomatische espressomachines kijken. Manlief heeft namelijk bedacht dat wij zo’n koffie-gadget nodig hebben. Ik weet dat zo net nog niet. Maar daarover een andere keer.

zondag 21 december 2008

Underneath the x-mas tree

En dit zijn Broer en Zus bij de kerstboom. Let vooral op de stickertjes op de trui van Zus. Broer was in een gulle bui, en Zus mocht er ook een paar. De rest is eerst zorgvuldig op de bank geplakt, vervolgens weer terug op het velletje. En toen op zijn broekspijp. En op mama.

t was nog lastig om zo'n foto te maken, het Kodak-momentje is zó weer voorbij. Zus poseert gewillig (althans, kan nog erg moeilijk ergens heen...). Broer wil wel heel even poseren. Daarom op de achtergrond nog een open deur van de voorraadkast en een snoer van de stofzuiger. En, zag ik, niet alle lampjes van de kerstboom zijn aan. Komt omdat de stekker van de stofzuiger nog in het stopcontact zit (jaja, multi-tasking is my middle name). En, helaas, niet helemaal scherp. Dat krijg je als je de mooie lichtjes wilt vastleggen. Dat matcht niet met de bewegelijkheid van de rest van het te fotograferen onderwerp. Nou ja, vrolijke kerstvakantie alvast!

Vergelijkend warenonderzoek

Dit zijn ze dus... Broer en Zus. Ongeveer even oud, zo'n tweeeneenhalve maand om precies te zijn. Allebei even 'zakkig' op de bank. Zus wat meer gestut door kussens (wegens nesteldrang tijdens de laatste zwangerschap aangeschafd). Allebei bolle wangen. Alleen Zus heeft toch iets meer spekkies, zo te zien. En wat meer en donkerder haar.

Wat karakter betreft lijkt Zus iets feller te zijn dan Broer. Ze zijn allebei erg vriendelijk, vrolijk en rustig. Broer lijkt - in mijn herinnering - iets goedlachser te zijn dan Zus; maar eigenlijk kan ik daar in ons enorme digitale archief geen 'bewijs' voor vinden.

zaterdag 20 december 2008

Stemmingswisselingen

Denk ik dat iedereen het hier gehad heeft, val ik op de valreep zelf ook nog ff om door het snot dat hier de afgelopen tijd in overmaat aanwezig was. Gisteren verkozen om mijn bed in te duiken in plaats van te loggen. En ik kan u vertellen: it was goooooood! Een (hopelijk) voordeel: zijn we tenminste voor de Kerst weer met zijn allen een beetje opgekrabbeld. Mits David natuurlijk niet nog een of ander virus als onverwacht kerstkado meeneemt van de crèche…

Peuterpubers hebben nog al eens last van stemmingswisselingen. Althans, die van ons wel. Vorige week nog, wist hij niet hoe snel hij zijn kleren uit moest trekken toen ik zei dat hij onder douche mocht. Gisteravond was deze zelfde mededeling genoeg reden om dramatisch ter aarde te storten en huilend te roepen dat hij niet onder de douche wilde. Toen hij eenmaal met wat overredingskracht (OK, iets meer kracht dan overreding, dat wel) onder de douche stond, gilde hij hysterisch de heleboel bij elkaar. Om vervolgens nog harder te krijsen bij het haren wassen (normaal: geen centje pijn...). Godzijdank was het badkamerraampje dicht. En daarna gaat-ie doodleuk onder de douche zitten spelen met zijn watermolen. “Kijk, leuk he mama?” Huh?!

En vanochtend beweerde hij nog stellig dat hij niet meeging met mama naar de IKEA en dat hij toch echt wel ging thuisblijven. Om vervolgens een kwartier later huppelend zijn jas aan te trekken en zijn vader op het hart te drukken dat hij goed op Danaë moest passen. Want hij ging even met mama naar de IKEA. Huh?!

donderdag 18 december 2008

Sóms vraag ik me af

Waarom een dvd-box op de markt brengen met 10 (!) uur Sonja-programma’s? Ik bedoel, zijn er werkelijk mensen die zoiets kopen? Kan me herinneren dat het toén best een leuk programma was (“en morgen gezond weer op”). Maar om daar nú met je lief en een glas wijn voor een romantische avond voor op de bank te zakken…

En nu we toch bezig zijn: een verzamel-zelfbevlekkings-overzicht van 25 jaar Paul de Leeuw… Waarom?

En tot slot:
Zit ik na een fles nog even gezellig na te keuvelen met mijn dochter, vertrekt dat gezichtje van ‘r in een diepe frons. Loopt ze rood aan, en begint het geluid van een slippende V-snaar te maken.
Eerst denk ik “t zal toch niet”, maar binnen luttele seconden ruik ik mijn bange vermoeden bevestigd: mevrouw zet haar moeder weer eens even lekker flink te kakken. En dat, mensen, is helaas meer een regel dan een uitzondering tegenwoordig. En dan vraag ik mij af: Waar-Om?

woensdag 17 december 2008

Danaë houdt wel van boerenkool...

Vorige week aten we boerenkool. Danaë zit dan gezellig erbij - als ze wakker is natuurlijk -. Het lijkt erop dat ze wel gecharmeerd is van boerenkool... David laat zich echter de worst niet van zijn kool eten!

Haarohóm?

David zit momenteel in nogal een existentiële periode: hij vraagt te pas en – nog vaker – te onpas naar de diepere betekenis van ogenschijnlijk simpele dagelijkse dingen. Zo kan een kleine wandeling buiten uitgroeien tot een welhaast filosofische exercitie. Een vraag begint met ‘haarom’ (Waarom dus he, die W, die blijft toch lastig), en wordt na het Jip&Janneke-antwoord onherroepelijk gevolgd door nog een ‘haarom’, een iets dwingender ‘haarohóm’ (als t antwoord niet uitputtend genoeg was naar zijn zin) of een ‘hoe komt dat?’.

Een kleine greep uit de vragen die vanochtend tijdens een wandelingetje alleen al de revue passeerden:
Haarom mag ik niet auto rijden? Omdat je nog geen 18 bent. Papa mag hèl autorijden, he? Ja, papa wel. Oh. Haarohóm? Omdat papa al lang 18 is geweest. Hoe komt dat? Huh, dat papa al lang 18 is geweest? Ja, haarom? Ehm… Omdat papa al heel vaak jarig is geweest. En dan word je vanzelf 18. (instemmend) Oja.

Het regent een beetje mama. Haarom? Omdat er heel veel water in de wolken zit. En dan valt het eruit. Ja, he?

We lopen langs een kerstboom die bij wijze van straatversiering midden op een droge fontein vastgemaakt is. En, jawel, er zitten lampjes in. David ontgaat niets. Dus daar gaan we weer… Verheugd roept hij Hee, mama en hij priemt met zijn vingertje in de richting van de boom. Kijk, een kerstboom. Zitten lampjes in. Ja, ik zie het. Haarom zitten lampjes in? Omdat die boom versierd is, net als bij ons thuis. De lampjes doen het niet. Haarohóm? Omdat het niet donker is, dan zie je de lampjes niet als ze aan zijn. Daarom zijn ze uit. Haarom is het niet donker? Omdat de zon nu wakker is. Gaat de zon ook stapen*? Ja, vanavond, als het donker wordt. Haarohóm? Omdat de zon dan moe is. Jij gaat toch ook ’s avonds slapen omdat je moe bent? *slapen, de L is soms ook nog wat lastig voor m.

Er laat een mevrouw een hond uit. David laat het schouwspel op zich inwerken en dan… At doet-ie mevrouw mama? Die mevrouw laat haar hond uit. Haarom? Omdat die hond heel nodig moet plassen. At doet die hond nu? Die snuffelt even om te kijken of zijn vriendjes ook zijn geweest. Haarohóm? Dat vindt-ie gezellig.

Er komt een meneer op krukken voorbij. En natuurlijk, nét iets te hard: At heeft die meneer nou mama? Die meneer loopt op krukken. t is dat? Ehm.. die meneer heeft een zieke voet. En nou heeft de dokter iets gemaakt zodat die meneer toch kan lopen.

dinsdag 16 december 2008

Mijlpaal: eerste 'werkdag'

Tja… Zo was het nog eind augustus en werd ik door mijn collega’s feestelijk uitgezwaaid omdat ze eindelijk verlost waren van mijn zwangerschapsdemente praatjes ik met zwangerschapsverlof ging. Zo was het nog begin oktober en lag ik na te stuiteren van een supervlotte bevalling van het mooiste meisje ever. En zo is opeens vandaag officieel mijn zwangerschapsverlof afgelopen…

Vandaag zou mijn eerste werkdag weer zijn. Gelukkig hoef ik nog niet, en heb ik vandaag officieel kerstvakantie. Hoera! En na de kerstvakantie begint mijn ouderschapsverlof. Nog meer hoera!
Mijn hoofd staat echt nog totaal niet naar werk. En vandaag nog minder dan anders, want Danaë is nu toch echt een beetje ziekig van al het slijm in haar longen. Beetje verhoging, vooral heel veel gereutel en af en toe wat hoesten. Nog wel in voor een beetje lachen, maar toch niet zo sprankelend als anders. Nee, gek he? Als je ademhaling klinkt alsof je een luchtbed aan het oppompen bent.

En, hoor ik u denken, raak je er niet op uitgekeken? Op dagen vol peuterpuberteit, luiers en flesjes? Eerlijk gezegd, nee. Ja, die vieze poepluiers wel. Holy crap, wat een volwassen luchten kunnen er uit die kleintjes komen zeg. Vroeger nooit gedacht van mezelf, maar ik vind het heerlijk. Ik lach me slap om hoe David de wereld naar zijn hand zet: “Ja, jij mag met deze keujrrren. Nee, die is toorrj ikke”. Vooral interessant hoe we nu soms onszelf terughoren. “Nee, jij moet nog even hachten. Eérrrjst nog even aflezen, en dan kom ik hoorrrrj.”

Maar, wat doe je dan zoal op Davidloze dins- en donderdagen? Nou, vooral rustig aan. Lekker knuffelen, kletsen en heel veel lange wandelingen maken. En bijvoorbeeld een cursus babyknedenmassage doen. Ook fijn!

Voorlopig nog niet aan het werk dus? Nou nee, dank u wel. Ik blijf nog lekker even thuis. Ik kom 31 maart wel weer eens kijken.

maandag 15 december 2008

Op je heupen - deel 2

Een heel weekend wachten... Maar, het was het wachten waard: de hoeken van de heupjes van Danaë zijn volgens de radioloog “niet afwijkend voor deze leeftijd en geslacht”. Niets wijst dus op heupdysplasie. Een hele opluchting!

Hoe gaat het eigenlijk verder met ons meisje? Prima, mogen we wel zeggen. De laatste ‘meterstanden’ van het consultatiebureau dateren van begin december: 5 kilo en een mooie 56 centimeter. Ondertussen zal dat wel weer meer zijn, want we krijgen plotseling niet alle rompers maatje 50/56 meer dicht. Gisteravond constateerden we dat ze nu toch echt een gezellige dikkige boeddha-baby aan het worden is. Niks pietepeuterigs meer aan.

Verder lacht en flirt ze dat het een aard heeft. Dat alles uiteraard niet op commando – what was I thinking – . Ze begint ook haar stem een beetje te ontdekken: als ze de geest heeft, pruttelt ze er lekker op los, liefst met consumptie. De beste gesprekken voert ze ’s avonds, als grote broer naar bed is. Kennelijk wordt ze dan niet gestoord en heeft ze door dat papa en mama dan vol aandacht voor haar zijn.

Tuurlijk is het nog steeds het mooiste, liefste en schattigste meisje op de hele wereld. Met haar mooie donkerblauwe oogjes kijkt ze aandachtig de wereld in; ze heeft soms een hele mooie verwonderde blik in haar ogen. En ze kan ook genieten: ze drinkt geen fles melk, nee, ze savoureert melk. Met ogen dicht en gevouwen handjes wordt de melk genuttigd, onderwijl zuchtend van genot. En als de fles leeg is, smakt ze nog even gelukzalig na terwijl ze met haar handjes aan haar buik plukt. Ach, t is zo’n schatje…

Helaas heeft het schatje het afgelopen weekend wel definitief afgelegd tegen de bergen snot waarmee haar grote broer en haar vader vorige week te kampen hadden. We zijn dus nu voorzien van ‘klank-en-lichtspel’: ze reutelt aan alle kanten en hoesten kan ze ook. Ze heeft er tot nu toe gelukkig nog geen last van, geen koorts en is nog even vrolijk al altijd. Ook dat zal dus vanzelf wel weer overgaan.

zondag 14 december 2008

En wij verklaren het Kerstseizoen voor geopend

Gisteren met het ganse gezin de mooiste kerstboom uitgezocht. Mèn mèn, wat zijn die dingen duur zeg. Las in de krant iets over een kerstboom huren. Volgend jaar die mogelijkheid eens serieus onderzoeken. Overigens hadden we voor de kerstboom-expeditie maar liefst twee auto’s nodig: anders kon de kerstboom niet mee terug. Of we moesten onze kinderen achterlaten. En dat doe je natuurlijk niet…

Vanochtend samen met David de boom versierd. Bij het ophangen van de slingers vroeg hij wie er jarig was. “Nou ja, eigenlijk niemand precies. Hoewel, we vieren met Kerst dat baby Jezus is geboren. Dus eigenlijk is die jarig en daarom hangen we slingers in de boom.”
“Oh, haarohóm?” (hij kan de W nog niet goed uitspreken)
“Nou dat vinden we mooi.”
“Baby Jeesuss is kijt, he mama? Komt papa Joosuh ook op teesje?” (feestje, maar dat snappen jullie wel)
“Ja hoor.”
“En de ezel? En de koningen? En de herlers?”(herders dus he mensen, zo moeilijk praat ie nu ook weer niet)
“Ja hoor, allemaal. Gezellig he?”
“Ja. Lang zal die leefuh, in de gorrriaaa, in de gorrriaa, hieperdepiep hoeraaaaah!” Hij klapt in zijn handen en sommeert mij de volgende bal op te hangen. “Daar moet ie”. Om vervolgens het ding weer uit de boom te sjorren.

Gelukkig hangen we dit jaar alleen maar hufter-proofe kerstversiering erin, want al dat glimspul werkt als een magneet op m. Ben benieuwd hoeveel ballen er op onverklaarbare wijze zullen verdwijnen.
Wellicht komen we dan Jezus ook weer tegen (want is nog steeds kwijt, zoals David terecht opmerkte). Wij zoeken iedere ochtend nog steeds trouw naar het Kerstkind. Maar t wil maar niet te voorschijn komen. Vanochtend zelfs de stofzuigerzak open geknipt, maar ook daar zat ie niet in. Eigenwijs kind.

zaterdag 13 december 2008

Over een lilliputter en de Voedselbank

Stel, je doet boodschappen. Op zaterdag. Omdat je gisteren zo stom bent geweest om 'heel belangrijke zaken die écht niet vergeten mogen worden' tóch bent vergeten om op de boodschappenlijst te zetten. Die je dus vandaag alsnog moet gaan halen. 
En bij de ingang van de winkel word je op kniehoogte aangesproken door een lilliputter met heel veel praatjes. Het blijkt over de Voedselbank te gaan. En om zijn verhaal kracht bij te zetten, duwt hij je een boodschappenlijst onder je navel (hoger kwam-ie echt niet). Of je wat dingetjes van die lijst wil kopen, als je dan toch boodschappen moet doen op zaterdag... Want het is voor de arme mensen van A. Die willen namelijk met Kerst ook een fijn kerstpakket ontvangen. Wat doe je dan?

A) Eigen boodschappen eerst natuurlijk, uiteraard alles AH Excellent. En oja, dan pak ik nog snel ff een blik Euroshopper bruine bonen mee. t moet natuurlijk niet teveel gaan kosten allemaal. Hee, da's gek zeg. Alle Euroshopper-merken dingen zijn uitverkocht. Zou er vandaag een actie voor de Voedselbank zijn ofzo? Of: 

B) Hee, eigenlijk best leuk. Boodschappen doen voor een ander. Wat staat er eigenlijk op het lijstje? Ik zou natuurlijk voor de allergoedkoopste dingen kunnen gaan. Maar ja, dat doen die mensen vermoedelijk zelf ook al. Ze krijgen waarschijnlijk niet voor niets iets van de Voedselbank. Ik koop gewoon die dingen die ik zelf ook zou kopen. Wat kan t schelen. Misschien is het ook leuk als ik er een bakmix voor brownies bij doe? Daar hoeft verder alleen nog water bij; zelfs geen bakblik voor nodig.
Oeps, sorry kassamevrouw... M'n portemonnee ben ik geloof ik een beetje vergeten. Nog een beetje last van zwangerschapsdementie. Mag mijn mandje hier even bij u staan? Ik ben over een kwartiertje weer terug... 

vrijdag 12 december 2008

Looking for Jesus

Ja dus. Niet dat we hier opeens van de reli zijn geworden, maar David heeft de kerststal ontdekt (die schattige van Dick Bruna). Bijzonder leuk speelmateriaal. Hij is de halve ochtend bezig geweest om papa ‘Joosuh’, mama Maria, de herders en alle schapen over de vensterbank heen en weer te vervoeren in zijn Duplo graafmachine. En dan moet het dak van de stal open, en wordt alles als een deus ex machina uit de graafmachine gelazerd en gaat het dak weer dicht. Net de Arena…

Maar goed, opeens was baby ‘Jeesuss’ dus weg. Samen onder de verwarming gekeken, onder de bank, in de speelgoedmand (hé, daar vonden we een afvallige koning weer en ook de ezel sloot zich weer aan bij de kudde). Maar dat kind in die kribbe was nergens te vinden. Wellicht dat die rond Pasen weer waarlijk opstaat…

Updateje over de heupjes van Danaë: nog geen uitslag. De huisartsenpraktijk blijkt vandaag dicht te zijn wegens een congres. Nu dus maar wachten tot maandag.

donderdag 11 december 2008

Op je heupen - deel 1

De halve nacht wakker gelegen, last gehad van plaatsvervangende zenuwen...
Vanochtend was t dan zover: met Danaë naar het ziekenhuis in H. om een echo van haar heupjes te laten maken.
We vinden haar namelijk wat asymmetrisch liggen en ook heeft ze een asymmetrische bilplooi. Nu is natuurlijk geen mens precies symmetrisch, maar we hadden er allebei toch geen goed gevoel over. Het consultatiebureau vond dat we naar ons niet-pluis-gevoel moesten luisteren en stuurde ons door naar de huisarts. En die stuurde ons vorige week weer door om een echo te laten maken. Dus.

Natuurlijk wil je als ouder zo snel mogelijk zekerheid. Dus als je in A. niet eerder dan begin januari terechtkunt, dan ga je verder shoppen. In H. konden we vandaag al terecht.
Mooi ziekenhuis hoor, dat in H.. Zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant. Zelfs de laboranten en verpleegkundigen lopen er in kekke groen-met-witte uniformen.

Voor de verandering hoefden we nauwelijks te wachten (wij hadden ons al voorbereid op een hele ochtend in het ziekenhuis, met dito bepakking aan luiers en flesjes). De dienstdoende radioloog vond na 5 seconden 'echoën' dat hij het niet goed kon beoordelen, en stuurde ons direct door voor een foto. Het bleef ons onduidelijk waaróm hij het niet goed kon beoordelen: kon-ie het gewoon niet goed zien, of wilde hij extra zekerheid voordat hij ons doorstuurt naar de kinderorthopeed?

Maar goed, in no-time konden we door naar X-ray-afdeling. Kind met de blote bips op een foto-plank gelegd, vader bij het kind op een krukje met loodschort om en instructies hoe de beentjes vast te houden. Moeder achter het loodraam en met al haar medische kennis stiekem meekijkend naar de gemaakte foto.
Mijn leken-conclusie: ik kon zien dat er bij het ene heupje meer ruimte tussen de kop en de nog-in-aanbouw-zijnde kom was dan bij het andere heupje. Maar of dat nu werkelijk duidt op heupdysplasie of dat dit wellicht 'vanzelf' nog goed groeit (dat schijnt te kunnen tot een maand of 3)? Geen idee; dat mogen we - hopelijk - morgen van de huisarts vernemen. Ben benieuwd...

woensdag 10 december 2008

Korting, sale, rebajas

Roze is een fantastische kleur. Althans, dat vind ik sinds 6 oktober. Leuke bijkomstigheid is dat ik mij sindsdien ook legitiem mag vergapen aan leuke jurkjes en andere mooie meisjeskleren. En, nog véél leuker, de uitverkoop is begonnen.

Had op internet al een leuke kleren-site gevonden. Waanzinnig leuke, lieve, stoere meisjeskleren available. Wel een beetje aan de prijs, maar: kwijl kwijl. Nu 30% korting op de hele wintercollectie, hoera! Het bestelde setje kleren stond dochterlief helaas toch niet zo leuk. Ik had t uiteraard kunnen weten, want t was geen roze.
Geluk bij een ongeluk, want bij de verzending zat een suf magazine met een advertentie van de kleren-site met een kortingscode voor nóg meer korting. En nog beter: de kleertjes waar ik in eerste instantie voor was gevallen, waren plotseling weer beschikbaar. Dus ik dacht: meid, ga gek! Terugsturen die handel, en kopen die leuke kleren! Voor je t weet, is het weg en heb je spijt.
Uurtje later was dochterlief twee leuke outfits rijker en moeder 50 euro armer. Maar hee, er gaat toch nog geld vanaf omdat we wat terugsturen, dus eigenlijk kost het slechts de helft. Koopje dus!

Het geld brandde kennelijk niet alleen een gat in mijn hand, maar ook in mijn verstand. Want bij de post vond ik kortingsbonnen voor nóg meer korting op al waanzinnige korting bij de Mexx.
"Vanavond een extra koopavond speciaal voor u" joelde de kortingsbon mij toe. Aangestoken door het koop-virus (hoezo recessie?) snel een vriendin gesmst dat we vanavond onze slag moesten slaan. Ze bleek helaas niet te kunnen. Koortsachtig nagedacht over wat nu te doen, deze once-in-a-lifetime-opportunity kon ik toch niet voorbij laten gaan?

Je zou denken dat ik Man acuut gesommeerd heb op tijd thuis te komen om dan maar met mezelf spoorslags naar dit exclusieve soldes-rebajas-sale-festijn te vertrekken.
Dat eerste heb ik ook gedaan. Voor het tweede bedacht ik me dat het geen echte koopavond was en dat ik dus moederziel alleen door een uitgestorven binnenstad naar de koopjeslocatie moest gaan. Ik heb het niet zo op ongure types die zich buiten koopavonden in de binnenstad ophouden. Wegens innerlijke tweestrijd (ga wel, straks is dat leuke vestje weg... maar al die enge mannen dan?) bleef ik zo lang dralen, dat het uiteindelijk de moeite niet meer was om te gaan.

Nu zit ik dus mijn spijt weg te loggen. Ontzettende theemuts... Maar, zaterdag, dan kom ik terug in een ijzersterke revange: Man een broek (of twee) en dan koop ik alsnog de hele Mexx leeg met mijn kortingsbon.

dinsdag 9 december 2008

Expeditie Brood op de plank

Denk je een rustige 'lady's day' te hebben (geen afspraken, bezoek of babymassage), wordt David ziekig: hoest en snot all over the place, en een beetje verhoging. Voor hem niet naar de kindjes dus, maar een rustige dag thuis. En voor mama geen lekkere lange wandeling met een slapende baby in de kinderwagen, helaas.

Wegens aanhoudende zeikregen, werd een kleine wandeling naar de bakker een ochtendvullende expeditie Brood op de Plank. Wat kinderloos 'even' een broodje halen was, is opeens verworden tot een hele onderneming. Voordat iedereen veilig vastgesnoerd in de Pinda zit, zijn we altijd wel even verder.

Toen ik even naar boven liep om alvast mijn tas te pakken, kwam de poeplucht me al halverwege de trap tegemoet. De kamerdeur van onze Stinkerbell blijkt niet tegen dergelijke luchten bestand te zijn. Een poepluier verschonen dus... A.k.a. plooienroute met billendoekjes uitgraven, snel nieuwe luier omdoen zonder dat ze kans ziet om in die halve seconde dat ze met haar blote bips op het aankleedkussen ligt de heleboel weer onder te plassen én compleet schoon outfit aan (écht, als je er niet snel genoeg bij bent, blijft die lucht overal in hangen).
Ondertussen nog een paar zakdoeken gespendeerd aan de immer lopende neus van onze peuter "Mamaaa, heb een totneusss". Peuter ervan overtuigen dat zijn pietenmuts niet tegen regen kan, en dat het heus niet makkelijk is om een Bob de Bouwerpuzzel in de auto te maken. En dat het niet netjes is om bij de bakker alvast om een bolletje te vragen (je weet tenslotte maar nooit of ze je vergeten). Vervolgens peuter in jas wurmen. Baby met muts op ook in een jasje wurmen en vastnagelen in de Maxicosi. En dan, eindelijk, de auto in.

maandag 8 december 2008

Strijk

OK... Dat de was zo'n eeuwig terugkerende klus is, dat is tot daar aan toe. Heb me nog niet omgedraaid of de wasmand is weer vol. David droeg dit weekend zijn steentje bij door even fijn buiten de lijntjes van zijn luiers te poepen (kan-ie ook niets aan doen, had last van zijn buik). Dus weer wat extra rompers, pyama en een slaapzak in de was. Maar goed - as said - dat wassen is niet het ergste en het ophangen ook niet. Maar wie heeft het strijken uitgevonden???

Nou strijken we al eigenlijk niets, overhemden en broeken alleen als 't aan moet. Toegegeven, 't ziet er een stuk leuker uit als Man een gestreken broek aan heeft in plaats van ééntje die zó van de waslijn is gerukt. Maar: kan iemand mij een volgende keer waarschuwen als ik wegens hoogoplopende nesteldrang met mijn zwangerschapsdemente hersenen bij de Hema zo'n luxe satijn-katoenen dekbed en matrashoes koop?
"Strijken houdt het dekbed langer mooi", staat nog als waarschuwing op de verpakking. En daar hebben ze bij de Hema - helaas - helemaal gelijk in. Dus sta ik nu fijn een dekbed te strijken. En nog en passant een overhemdje voor Man. We zijn tenslotte de lulligste niet.

zondag 7 december 2008

Dag Sinterklaasje, hallo Kerstkabouter

De afgelopen weken heeft David vooral gevuld met het kleuren van Sinterklaas-kleurplaten - niet aan te slepen - , het kijken van het Sinterklaas journaal en het scanderen van Sinterklaas Kapoentje en andere Sint-krakers. Nu is het 7 december, en heeft de goede man het land inmiddels weer verlaten. Dat kan David moeilijk bevatten: met zijn zelf gemaakte Sint-mijter op zijn hoofd meldt hij vrolijk dat hij Sinterklaas is en stort zich op de grond om zijn Piraten-puzzel te maken. Ook het feit dat Sinterklaas in de reclamefolders moeiteloos is ingeruild voor de Kerstman begrijpt hij nog niet zo goed. "Wie is dat?" vraagt hij, wijzend naar een folder. "Is dat een kabouter?"

Behalve Kerstkabouters bestaan er volgens David ook elektriciteits-kabouters: die zitten in batterijen en elektriciteitshuisjes...

zaterdag 6 december 2008

Daar gaat-ie dan...

Een blog... Gewoon, om eens te kijken of t wat is.
"MaMarije" omdat het waarschijnlijk de meeste tijd gaat over onze twee bloedjes van kinderen. De één bij tijd en wijle in de peuterpuberteit en ontzettend in de 'waarom-en-hoe-komt-dat-fase' en de ander nog bijna vers van de pers. Genoeg te beleven dus. En omdat het allemaal zo razendsnel gaat, een blog om alle belevenissen vast te houden. Dusss... Daar gaat-ie dan!