zondag 25 januari 2009

Nergens voor nodig

Normaal gesproken begint David zingend aan zijn dag. Hele serenades brengt hij aan Sinterklazen, Kerstklokjes (ja, nog steeds…), Teletubbies, Kabouters Spillebeen, Helikopters en wat al niet meer, zodra hij zijn ogen open doet. Een ochtendhumeur (en überhaupt een ‘humeur’) is meneer vreemd. But not today...

Een zielig huiltje om kwart over 8 vanochtend. En een piep stemmetje. Ik wil er ui-huit. Een bleek jongetje met waterige oogjes strekt zijn armpjes naar me uit. Om me vervolgens de rest van de dag bijna niet meer te willen loslaten (uitgezonderd een tijdelijke opleving bij bezoek van opa en oma).
Geen grapjes, geen Lego-bouwsels, niet alle auto’s netjes file parkeren, niet drinken, niet eten. Alleen bij mama – of bij de gratie Gods, bij papa – hangen met Konijn en Kikker. Of op de bank achter een dvd’tje van Cars of Buurman&Buurman. En als-ie het dan allemaal niet meer weet, dan huilen, met dikke krokodil-achtige tranen over zijn wangen. Niet te troosten, want ‘ik wil gewoon even huilen mama’.

Conclusie: David is ziek. Verkouden, denken wij zelf gezien de hoeveelheid zakdoeken die we vanochtend nodig hadden om zijn loopneus te stelpen. En gezien de lucht die hij zuchtend uit zijn mond laat ontsnappen. Djiezus, da’s niet de lucht van een dood vogeltje, maar van een heel dood adelaarsnest. Zelf vindt-ie niet dat hij verkouden is. ‘Nee hoor, da’s nergens voor nolig’.

Edit 22.30 uur: Om kwart over 6 wilde meneer acuut naar bed. 'Ik hoef niet te eten. Ik wil stapen.' Om vervolgens 4x huilend wakker te worden, badend in het zweet. Temperatuur: 39.1. Dus een paracetamolletje erin, in de hoop dat we allemaal lekker kunnen slapen vannacht. Of ik nog wel even een vraag wilde beantwoorden: Mama, waarom ben ik ziek? Hoe komt dat? Tja, jongen... Je bent ergens héél kleine ziekmakende beestjes tegengekomen, en die zorgen ervoor dat jij nu ziek bent. Je werkt bij de infectieziektebestrijding of niet he? Beroepsdeformatie op Jip&Janneke niveau, sorry.

Geen opmerkingen: