dinsdag 31 maart 2009

Onvoorzien

Hij stond er nog. Mijn bureau. En er zat niemand anders achter. Mijn lieve collega’s hadden er zelfs 2 welkomsplantjes op gezet. Dus plofte ik neer, deed de computer aan en opende mijn mailprogramma.

1101 mailtjes. Elf. Honderd. En. Eén. Eerlijk waar. Niet gelogen en niet aangedikt. Nee. Ik vond het wel genoeg er zo’n 1000 te veel.
Optimistisch begon ik met het nieuwste mailtje. Ja, bovenaan beginnen hè. Want dan blijkt soms altijd dat waanzinnig urgente problemen zich zó uit-het-niets-vanzelf oplossen.

Mijn collega’s hadden me al voorbereid op een slome computer, een dito internetverbinding en waarschuwden dat on-screen lezen van pdf-jes helemaal niet te doen was. Ja, allemaal dankzij de fusie. En dat was niets teveel gezegd. Nondeju.

Mijn aanvankelijke verwondering over de traagheid van mijn hernieuwde bestaan als ambtenaar was na 2 uur omgeslagen in lichtelijke irritatie. Gefrustreerd zag ik toe hoe ik uren ging doen over alleen al de mailtjes van de afgelopen maand.

En dat allemaal van uw belastingcenten hè. Want ik ben een ontzettende ambtenaar. Die graag efficiënt werkt. Net als mijn collega’s. Maar kennelijk hebben krijgen we daarvoor de juiste tools niet.

Ik probeerde nog wat te multitasken. Want daar schijnen computers goed in te zijn, multitasken. Nou, deze niet. Boos over de gevraagde inspanning gooide hij me van het netwerk. En deed snel zijn scherm op zwart.
En toen sloegen mijn stoppen door. Zeven maanden, ze-ven, heeft het ding geen hol hoeven uitvoeren, maar is nu te lam om een paar afspraken in mijn agenda te zetten ondertussen een documentje uit te printen…

Godzijdank, of nee, eigenlijk toch niet, kwam een verlossend telefoontje: de crèche, of ik Danaë wilde komen ophalen, want hoge koorts. Alweer ja. Voor de 4e achtereenvolgende dag. ’s Ochtends niets aan t handje, en ’s middags geeft mevrouw bijna licht van de koorts.

En dus zat ik om 3 uur weer thuis. Met een koortsige baby die inderdaad niet zo lekker in haar velletje zat.
Volgens de huisartsassistente kunnen we het nog wel even aanzien. Maar ik ben er klaar mee, met een rochelende hijg-baby die knipperlichtrelatie heeft met haar temperatuur. En dwong een afspraak af voor morgen.

maandag 30 maart 2009

De aller-allerlaatste

En wat doe je dan, op zo’n aller-allerlaatste dag van je verlof? Genieten vooral. Knuffelen, voorlezen, puzzelen, zandbakken.
En, vooruit, ook nog wat huishoudelijks: wasje ophangen, wasje vouwen, bevestigingsbrief voor de basisschool afgeven, loopje naar de brievenbus. En – gvrdegvr – bezwaar maken tegen onze WOZ-waarde met z’n foute taxatierapport.

Maar ook terugdenken aan de afgelopen 7 maanden. Wat is deze tijd voorbij gevlogen! En wat heb ik ervan genoten… Ik zou het zo allemaal weer doen.

Morgen begint het échte leven weer. Schijnt. Maar moet eerst nog zien dat ik mijn bureau kan vinden.

zondag 29 maart 2009

Van een stokje met heel veel vragen

En toen kreeg ik een stokje toegeworpen. Zo maar, recht in mijn schoot. Van haar.

De spelregels: beantwoord de vragen. Vervang er één en voeg er één toe. En gooi dan het stokje over de schutting van 8 anderen. Acht?! Wie heeft dat nou weer bedacht? Zoveel blogjes lurk ik niet eens.... Laat staan actief meelezen.

Mijn obsessie
Iets wat onophoudelijk mijn gedachten bezighoudt? Dat zou dan mijn aanstaande eerste werkdag moeten zijn. Maar obsessie… das ’n groot woord.

Wat ik nu draag
Een laptop op mijn schoot. En kleren natuurlijk, voor het geval dat u denkt…

Of ik vaak een dutje doe
Gelukkig niet meer. Heb vorig jaar ruim 9 maanden dutjes gedaan. Tjee, wat kon ik slapen zeg.

Wie heb ik voor het laatst een knuffel gegeven
As we write: David, toen hij net huilend en slaappratend wakker werd. En daarvoor Danaë, toen ik haar in bed legde.

Wat wordt het avondeten
Morgen: nasi volgens recept van mijn oma. De lekkerste nasi op de hele wereld!

Wat ik zou willen veranderen
De hoeveelheid los liggende dingen in huis. Kranten, boeken, speelgoed, snoertjes… Oh, da’s een kwestie van opruimen, zegt u.
Nou goed dan. De gevoelige longen van mijn beide kinderen. Maar dat kan ik dan weer niet veranderen.

Wat ik het laatst gekocht heb
Juist. Dáárom logde ik donderdag niet. Omdat ik heel erg moest bijkomen van een dagje shoppen.

De buit: broek en blouse voor David. 3 rompers maatje 74-80 voor Danaë, een übercute rood polkadot jurkje met een schattig streep vestje en een bijpassende legging voor hetzelfde meisje. En 2 vestjes, shirt en mooie linnen broek met matching riem voor mijzelf.

Inderdaad niets voor huisgenoot. Tja, geen tijd meer. En het geld was op.

Ik luister nu naar
Naar een documentaire over iets met gecontroleerde explosies. Oh, huisgenoot zapt terwijl ik tik. TimeWarp op Discovery it is.

Welk weertype is mijn favoriet
Sneeuw, flinke vrieskou, n goeie storm, een zonnige windstille lentedag, een prettige warme zomerdag met een briesje. Ik ben in voor ieder weer. Zelfs een tropische regenbui, mits dan werkelijk in de tropen.

Mijn doel is
Vooral in het hier en nu gelukkig te zijn, en mij te verwonderen over de schoonheid van dingen om mij heen. Ja, die is diep. Of vaag. Wat u wilt. Ook dat is een kant van mij.

Zeg iets tegen de persoon die jou getagged heeft
Susan, volgens mij ga jij een geweldig goede coach worden!

k Zou wel een een dagje willen ruilen met
Iemand met een trainend of coachend beroep. Eens kijken of dat nu werkelijk iets is en of ik nu dinsdag weer op de juiste bureaustoel zit.

Welke film ik keer op keer kan bekijken
Wall-E in ieder geval niet. Die zagen we gister op dvd en viel vies tegen. Eigenlijk zie ik heel weinig films waarvan ik denk dat ik die wel nóg een keer kan kijken.

Wat ik lees
Iedere dag de krant. En blogjes van anderen. Misschien toch maar eens een bloglijst maken en op mijn site zetten. En af en toe een boek. Laatst gelezen: iets van Anne Holt. Van die Scandinavische misdaad-literatuur. Heerlijk…

Waar ik plezier aan beleef maar ook schuldgevoel
Bloggen. Vooral tijdens de siësta hier in huis. Want in dezelfde tijd kan ik bijvoorbeeld ook opruimen. Of stofzuigen. Of de was doen. Of ….

Het landschap van mijn gedachten
Bergtop met sneeuw en het mooiste uitzicht van de wereld.

Mijn motto
Een risicootje per dag. Of, geluk zit in een groot hoekje. Of, en die is meer van tegenwoordig, één dag niet geblogd is één dag niet geleefd.

Welke vaardigheid ik zou willen hebben
Minder snel geraakt worden door wat anderen van mij vinden. Daarvan krijg je maar hersenspinsels in je hoofd.

Waar ik op wacht
Als ik eerlijk ben, de mama-mamá-kreet midden in de nacht van David. Als ik daar niet meer zo gespitst op zou zijn, zou ik een stuk fijner slapen. *besluit nú daar niet meer op te wachten*

Ik gaf voor het laatst een compliment aan
David of Danaë. Wij bekrachtigen ons namelijk de hele dag een ongeluk bij alle goede door de ouders gewenste dingen die zij doen. Wat lief zeg, dat je Danaë aait. Ja, daarvoor gaf hij haar heel subtiel een kopstoot. t Is een gehaaid mannetje… En bij iedere aaahh-kreet van Danaë: goed zo! En bij al haar pogingen om op haar buik te liggen (niet haar favoriete houding): goedzo-goedzo….

Het laatste compliment dat ik heb gekregen
Ai. Dat was iets wat huisgenoot zei tegen mij vandaag. Maar wát was dat ook al weer? Wel een eye-opener… *besluit nú bewuster complimentjes te ontvangen*.
Oja, ik weet het weer: dat ik zo goed was ben in dingen organiseren. Komt omdat ik vandaag nog even was blijven hangen in de oude tijd. Zie je wel, is dat toch ergens goed voor.

My god, wat een hoop vragen. Nu nog dit stokje over de schutting gooien.
Eén heel ver, de oceaan over: Cisca. En een wat dichterbij bij huis: Novy. Vang 'm, als je zin in een diepte-interview met jezelf hebt. Of wie weet heb je 'm al gevangen; er vliegen er zoveel door de lucht.

Hangen in de tijd

Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik blijf altijd een beetje hangen. Hangen in de oude tijd bedoel ik. Moet altijd minstens een hele dag bijkomen van dat ene uurtje.
In tegenstelling tot wat ik zou verwachten, loopt mijn lieftallige huisgenoot E. eigenlijk de avond tevoren al op de zaken vooruit. Ja, dan wel. Zet z’n wekker op de nieuwe tijd, en foetert nog even over het feit dat hij een uur korter kan slapen vannacht.

Dat tijdverschil tussen ons, maakt dat we vandaag een ingewikkeld dagje samen hadden. Alsof we in verschillende tijdszones leefden zeg maar. Terwijl ik alle voeder- en slaaptijden doorrekende vanuit de oude tijd, praatte huisgenoot in tegenwoordige tijd. Dat laatste is dan wel weer logisch inderdaad. Maar toch leverde het nogal wat spraakverwarringen op.

Ondanks het weigeren van haar 23-uur-fles, werd Danaë namelijk ‘gewoon’ om kwart voor 8 wakker. Ehm, kwart voor 9. En met een lekker temperatuurtje: 37-nog-wat.
Haar broer werd pas na 8 – ehm 9 – uur wakker. We maakten er een lekkere langzame zondagochtend van, met een laat ontbijt enzo. En toen was de ochtend voorbij voordat we er erg in hadden. Volgens de zomertijd dan. Volgens mijn wintertijd waren we gewoon wat aan de late kant.

Lunch om 12, 1 of 2 uur? Peuter naar bed sturen terwijl hij er nèt uit was? Om nog iets van deze dag te maken, sloegen we de lunch en de middagdut maar over. En besloten tot een lekkere boswandeling.

Dat Danaë inmiddels weer ruim 39 graden koorts had, maar verder uitermate vrolijk was, mocht de pret niet drukken. Frisse lucht, dat doet een mens goed. En inderdaad, bij terugkomst was mevrouw weer van normale temperatuur. En nog steeds hartstikke vrolijk.

Thuisgekomen waren we nog steeds collectief in de war over de juiste tijd. Veel te licht om al te gaan koken. Veel te licht om naar bed te gaan. Maar ja, de zomertijd is keihard. En dus gaan we morgen lekker verder met het finetunen der kinderen op de juiste tijd.

zaterdag 28 maart 2009

Een koortsig meisje en een Wii-boy

38.9. Dat noem ik best wel koorts. Een nieuw hoogtepunt in het leven de temperatuur van Danaë. Zelf vond ze het vandaag ook niet zo leuk. Beetje huil-piepen, flesje niet helemaal leeg drinken. Kortom, ziek dus.

Zat er eigenlijk al wel een paar dagen aan te komen: weer verkouden, inclusief snotneuzen en rochel-piep ademhaling. Dus we hebben de puffer maar weer tevoorschijn gehaald. Heeft ze in ieder geval iets meer lucht om lekker te kunnen slapen en eten. Na een paracetamolletje knapte mevrouw vanmiddag weer een beetje op, genoeg om nog even te geinen met haar grote broer.

Over de grote broer geschreven: we zijn nog steeds erg blij met de aanschaf van de Barbapapa-lamp. Hij slaapt er een stuk beter mee.
Jammer detail is helaas dat de baterij niet 11 uur lang licht geeft, zoals de verpakking belooft, maar er toch echt om 5 uur, half 6 's ochtends mee ophoudt. Nee, David ligt niet om half 7 's avonds al in bed. Alhoewel zijn ouders dat soms wel eens zouden willen.
Om 5 uur is het buiten nog donker, zoals u wellicht weet. En in de kamer van David dus ook. Daarom heeft het probleem van huilend wakker worden zich verplaatst naar dit tijdstip. Nog steeds een rottijdstip, maar onze nachten zijn al een stuk langer geworden. En mijn wallen een stuk kleiner.

Gelukkkig slaapt David soms ook een nachtje helemaal door. En dan verdient hij een sticker. Apetrots mag hij die uitkiezen en opplakken. En bij 3 stickers oh joy mag er met papa ge-Wii-d worden. Ja, reuze moderne beloningstechnieken houden wij er hier in dit huishouden op na.

Edit 23.00 uur: Danaë weer bijna 39 graden koorts. Complete fles geweigerd. Hmmm, écht niet lekker dus... Hopelijk morgen weer beter.

vrijdag 27 maart 2009

Een bekiekmie als beloning

Een beetje spierpijn. Niet teveel, ik kom nog gewoon de trap op en kan mijn beker thee nog optillen, maar wel het gevoel dat ik iets ‘gedaan’ heb. Prettig dus vooral, these days after.

Minder prettig was de constatering dat er maar liefst 6 kilo is blijven hangen. Thuis hebben we geen weegschaal. Dan zou ik namelijk om het uur kijken wat ik zou wegen. Na ieder koekje, wc-bezoek, maaltijd etc. Control freak dat ik ben. Heerlijk rustig dus, geen weegschaal.

Enniewee.
Na gedane sportieve arbeid, sprong ik woensdag een tikkeltje overmoedig op de weegschaal bij de sportfysiotherapeut. Dawasschrikken mensen.
6 kilo boven gewicht van voor zwangerschap! Zes. Nondeju. Da's niet best.
Waarom heeft die meid dat bij het verlaten van haar kamer niet gewoon meegenomen? Begint dat nou al? Mama mag de troep opruimen?

Had al wel het idee dat dat extra opgeslagen vet niet als sneeuw voor de zon verdwenen was. k Bedoel, heb een half jaar geprobeerd het er vanaf te kijken. Yeah, like that was going to happen. En mijn oude spijkerbroek kreeg krijg ik nog steeds niet dicht. Ook al tijden niet geprobeerd trouwens. Gewoon een nieuwe gekocht. Scheelt weer een depressie.

Meedogenloos hard drukte die sportschool-weegschaal mij dus met mijn neus op de feiten.

Zes. Kilo. Moet. Eraf.

Dan voel ik me vast weer letterlijk lekkerder in mijn vel. En zie ik er vast ook leuker uit, in die Marlies Dekkers bikini. Die ik uiteraard nog moet aanschaffen. Want dat wordt het: een bekiekmie als beloning. Want voor geen goud ga ik zo in september als een semi-walrus aan het strand Gardameer liggen.

woensdag 25 maart 2009

Into shape... not yet

Eén wasbordje en een paar stokjesarmen alstublieft, grapte ik tegen de sportfysiotherapeute. Ze kende me gelukkig nog. t Was dan ook al weer bijna 10 maanden geleden dat ik voor het laatst iets serieus aan sport deed. Maar hé: back again!

Semi-sportief sprong ik op een fiets. Ja, eerst even goed warm draaien hè. Voordat het echte werk begint. Hopsa, direct op standje 10. Wat nou rustig beginnen. Ging best.

Totdat de fiets naast me geïnteresseerd vroeg hoe het met me ging. Want ik was hier toch eerder geweest? Inderdaad, legde ik uit. Eén kind geleden om precies te zijn. En hernam net op tijd weer mijn adem. Cool-wat-heb-ik-toch-een-goeie-conditie fietste ik verder.

Oja, dat was ook zo. Je was zwanger. Zei de fiets. En, wat heb je gekregen?
Een meisje, zei ik tussen twee ademteugen in. En bereidde me voor op de onvermijdelijke volgende vraag. En jawel hoor, daar kwam-ie al.

Ach wat leuk. Hoe heet ze?
M’n hartslag liep op. Mijn ademhaling ook. Danaë, bracht ik uit. En dat verstaat niemand in één keer goed. Dus nu ook niet. Moeten we ook maar niet zo’n vage naam kiezen. Dana… Hoe zei je precies?, vroeg de fiets.
Dana-ee, hijgde ik, terwijl ik mijn alles-onder-controle-blik opzette. En driftig verder trapte.
Da’s een bijzondere naam zeg. Zei de fiets, terwijl ze er achteloos nog een tandje bovenop zette. Tuurlijk, zij wel. Hoe komen jullie aan die naam?

Welja zeg. Ga even een gesprek beginnen. Ik verzamelde voldoende zuurstof om een zin uit te brengen. Het is een naam uit de Griekse mythologie, zwoegde ik. Blik inmiddels neigend naar oneindig. Want, god, wat duren 10 minuten lang op zo’n fiets.

Tjee, wat origineel. Die hoor je niet vaak. Hoe zijn jullie die naam tegen gekomen?, vroeg de fiets. Okee, jij volhouder. Pitbull onder de fietsers.
Ik raapte mijn longen weer bij elkaar.
Er zat een meisje, hijg-hijg, bij mijn broertje in de klas. Hijg-hijg. En die, hijg, heette zo. Mijn hartslag was inmiddels gestegen naar ongekende hoogte. Ik zou natuurlijk een tandje terug kunnen doen. Maar hé, ik laat mij niet kennen. Ik deed een poging mijn adem weer in het gareel te krijgen.

Goh, da’s dan vast al lang geleden dat je die naam bent tegengekomen. Pardon? Hoezo? Je moet vast vaak uitleggen hoe je aan die aparte naam gekomen bent, zei de fiets terwijl ze afstapte.
Jahaa, maar dat doe ik grahaaag, ademsnakte ik haar toe. En tevreden zag ik dat haar kont ruim 2 keer zo groot was als de mijne.

dinsdag 24 maart 2009

Een droeve dag met een gouden randje

Dat was het vandaag. Vandaag begeleidden we opa Z. naar zijn laatste rustplaats. Een mooie ceremonie, met mooie woorden.

Toen haalden we de kinderen weer van de crèche. En vierden wij het leven.
David toont zijn liefde voor zijn zusje soms op nogal hard handige wijze, lijkt het. Danaë zit echter nergens mee, zij giechelt er op los en zegt nog eens vriendelijk aaahh naar haar broer.


Gisteren informeerden wij bij David of hij ooit nog een broertje of zusje erbij zou willen. Ooit hè mensen, ooit. Niet dat u denkt dat er hier nu een nr.3 onderweg is. Tsss...
Maar goed. Wij vroegen dus, en David antwoordde: Hmm. [stilte] Nee. Ik wil deze houden. En hij klopte ter bevestiging nog eens op Danaë die naast hem op de poef zat.
U hoort het. She's a keeper.

maandag 23 maart 2009

Eén telefoontje...

Mensen, ik voel me nú al bijna strak in 't vel. Ongelooflijk. Wat een telefoontje al niet kan doen.

Was ik een half jaar lang slechts één telefoontje verwijderd van dat goddelijke lichaam van voor die 2e zwangerschap. Wat een onwetendheid... En dat telefoontje maar vooruit schuiven hè? Domdomdom. Want als ik had geweten dat dat zo’n effect zou hebben, dan had ik natuurlijk allang eerder gebeld.

Deze Milf-to-be is getting into shape, ja.
Liefst ‘back’ into shape. Een half jaar na het werpen van baby 2.0, tegenwoordig beter bekend als Danaë, is duidelijk dat mevrouw gemakshalve wat extra bagage heeft achtergelaten bij haar moeder. En dat die bagage niet van plan is zo maar te verdwijnen. Ondanks rennen achter peuter en gewichtheffen met baby van zo'n 8 kilo.

Nee, daar moet een uitgekiend trainingsprogramma op los gelaten worden. Opdat de kipfiletjes niet meer zo lubberen en de buik weer wat strakker wordt. En ik van de zomer zó – strak en zelfverzekerd, zou dat eens fijn zijn - in een nieuwe bikini schuif. Ik zeg: Marlies Dekkers, here I come.

Had mezelf namelijk een MD-voedingsbeha in het vooruitzicht gesteld, als de borstvoeding deze keer wel zou lukken. Maar helaas. Dan vind ik een MD-bikini toch eigenlijk best een goed alternatief.

zondag 22 maart 2009

L. E. N. T. E.

Woohoo, ik ben er even niet.
Nee. Ik zit in de zandbak. Of op de glijbaan. Of ik sta even op mijn kop in de tuin, de plantjes uit te grond kijken.
Of geef mijn dochter buiten haar fles. Ja, buitenlucht is gezond. Ook voor baby's. Daar groeien ze van. Dus.

En, hoera, de eerste blaadjes aan onze (sier-)appelboom zijn gesignaleerd. Evenals de eerste stukjes van mijn Zeeuwse knoopjes (u weet wel, de bloemetjes die u al tijden bovenaan deze blog ziet). Nu maar hopen dat ze allemaal weer op komen. En meer natuurlijk.

Ik spreek u morgen vast wel weer. Want dan is de lente weer voorbij.

zaterdag 21 maart 2009

Take 7

t Valt niet mee om een familieportret te maken met een stuiterende peuter die liever met zijn hijskraan speelt. Daarom houdt mama hem goed vast. Of met een baby die op het moment suprème per definitie niet in de camera kijkt. Maar wel stiekem haar grote broer in de nek kriebelt. Die daardoor weer gek gaat doen. Of met de zon die keihard in je gezicht schijnt zodat het lijkt alsof iedereen zijn ogen dicht heeft. Maar dat is niet zo. Nee. Kijk maar goed. Toegegeven, dat van die zon was dan wel weer heel lekker vandaag.


Take 7 werd - met wat digitaal knipwerk - goed genoeg bevonden om kado te doen aan (over-)opa D. Die vierde namelijk vandaag zijn 89ste verjaardag met een waar pannenkoekenfestijn voor de hele familie. Gezien de droeve gebeurtenis van woensdag een extra heuglijk feit, inderdaad. En nu kunnen wij geen 'pap' pannenkoek meer zeggen schrijven.

vrijdag 20 maart 2009

De baby en de basisschool

En, weet je al naar welke basisschool hij gaat? Ik verslikte me in mijn beschuit met muisjes. Niet echt een vraag die je verwacht als je je 6 weken oude zoon showt aan de buurvrouw.

Eh, nee. Maar hij is net nieuw. Ik heb de gebruiksaanwijzing nog niet eens gevonden, paniekte ik. Basisschool? We wonen hier net. Ik zou niet eens weten waar die zitten. Het hormonale zweet brak me uit toen bleek dat de buurvrouw geen grapje maakte maar het serieus meende.

Toen David 6 maanden was, kregen wij een brief van de gemeente. Of wij onze zoon al hadden ingeschreven bij een basisschool. Want anders zou het zo maar kunnen dat ons kind geen plekje had, tegen de tijd dat hij eindelijk 4 zou zijn.

En zo oriënteerden wij ik ons mij suf. Beetje raar, dat wel. Een basisschool kiezen voor een kind dat nog niet eens zelf kon zitten.
Toen bleek dat de hele straat naar een bepaalde school in de wijk ging. En dus besloten wij dat-ie ook maar naar die school zou gaan. Handig met halen en brengen bijvoorbeeld. En met vriendjes en vriendinnetjes.

Vandaag was de dag van het kennismakingsgesprek met de directeur. Huisgenoot had een papadag, en wilde wel eens met eigen ogen zien bij wat voor school ik 2 jaar geleden onze zoon had ingeschreven. En dus togen wij met heel het gezin naar school.

Terwijl David de ideale leerling uithing (hij was 3 kwartier stil; stel je voor zeg…), maakte de zalvende stem van de bovenmeester ons wegwijs in de wereld der basisschool.
En liet en passant de juf keihard van haar voetstuk donderen. Weet u bijvoorbeeld wie die schilderingen op de ramen maakt? De juf niet, leerden wij vandaag. Nee, dat doen ouders.
Verder leerden wij dat er meer dan 30 kinderen opgepropt kunnen worden in een lokaaltje. En dat er 125 kleuters tegelijk op het schoolplein kunnen spelen. En dat 800 kinderen bij een evacuatie-oefening in 3 minuten allemaal buiten staan. Op zich een veilig idee, ja. Maar, waar is die leuke, kleinschalige basisschool van weleer toch gebleven?

Om u alvast een antwoord op die vraag te geven: niet hier in de wijk in ieder geval. En verder was het niet zo erg als het nu lijkt. Ik bedoel, de directeur legde ons haar fijn uit hoe zij van de kinderen fijne mensen willen maken. Dat kan niet verkeerd zijn. En we zagen kleurrijke resultaten van een schoolbreed project.
Verder slechts 10 kleuterklassen. Maar wel een computer in de klas. Met een joekel van een monitor. En daarmee bedoel ik niet de grootte van de flatscreen.
Goed. Ik geef toe. Wij moeten nog even ontzettend wennen. En gelukkig hebben we daar nog dik een jaar voor…

woensdag 18 maart 2009

Verdrietig

Alleen de mooie dingen van het leven meemaken. Alleen de leuke. En dat alle vervelende en verdrietige dingen hen bespaard blijven. Dat hoop je toch als moeder voor je kinderen. Althans, ik wel.

Sinds ik moeder ben, probeer ik de akelige kanten van het leven zoveel mogelijk weg te houden of te verzachten voor mijn kinderen. Om hen nu al te confronteren met 'the dark side of life'... Ze zijn nog zo jong, ze zullen nog zoveel meemaken.
Een onmogelijke opgave natuurlijk. En vandaag kon ik er echt niet meer omheen. Onverwacht en veel te snel is vanmiddag opa Z. overleden. Overopa voor David en Danaë.

Terwijl huisgenoot E. zich naar zijn familie spoedde, peinsde ik over hoe ik het aan David zou vertellen. Een pienter mannetje dat zich nog precies weet te herinneren wat hij een tijdje terug bij opa en oma Z. heeft gedaan. Hoe vertel je een kind van bijna 3 dat overopa er niet meer is? Hoe leg je uit wat dood is?

Onder het avondeten probeerde ik het uit te leggen.
Weet je nog van laatst? Dat we bij opa en oma Z. waren? Ja hoor. Dat wist hij nog wel. Er was een hele moeilijke Donald Duck-puzzel. En een treintje waar het poppetje niet in paste. En hij had een boekje gekregen.
Weet je dat opa Z. ziek was, vertelde ik. Of oma Z. dan nu de dokter was, vroeg hij geïnteresseerd.
Nee, opa speelde niet ziek-zijn met oma. Opa was echt ziek. Zo ziek dat hij heel moeilijk kon ademhalen. En opa was al oud. En dan gaan mensen soms dood. Opa Z. is dood. Opa Z. is er niet meer. Weet je wat dat is, dood?
Nee. Dat wist hij niet. Als je niet meer leeft. Als je naar de hemel bent gegaan, probeerde ik hem uit te leggen.
En ik vertelde dat papa nu verdrietig is omdat hij geen opa meer heeft. Maar, zei David grootmoedig, ik heb twee opa's. Papa mag wel mijn opa lenen. Dan is hij niet meer verdrietig.

Zo. Recht mijn ziel in.

dinsdag 17 maart 2009

Gestrekt

Op een mooie lentedag zoals gister, hoor je met je kinderen in de zandbak te zitten. Of op z'n minst een peuter op een driewieler vooruit te duwen naar een vijver om de eendjes te voeren.

Maar hee, wie lag er gister ziek in bed? Inderdaad. Moi. Me. Ik. Geen idee wat er aan de hand was. Een zeer kortstondige griep ofzo. Spierpijn tot in mijn kleine teen. Zelfs in bed liggen deed zeer. En van voor kinderen zorgen was even geen sprake meer.

Gelukkig was daar 's ochtends de ideale oppas, volgens David dan: peuter-tv. Tot mijn grote verbazing blijkt David alle Teletubbies te kennen. En rond 11-en kwamen de hulptroepen binnen gevlogen: opa en oma W.. David helemaal blij en deze moeder ook: eindelijk gestrekt het bed in. Om er de rest van de dag niet meer uit te komen.

Vandaag was daar - gelukkig - de wonderbaarlijke wederopstanding. Met een paar paracetamolletjes kwam ik weer een heel eind vooruit. En da's fijn, weer zelf voor je eigen kinderen zorgen. Alhoewel, die waren gewoon naar de crèche vandaag. Maar wel fijn dat ik mijn meisje zelf weer een fles kon geven, in bad kon doen en in bed kon leggen.

zondag 15 maart 2009

Praatjesmaker

Ach… t Is zo’n lieve jongen. Altijd zo nieuwsgierig geïnteresseerd in anderen. Nooit te beroerd om een boodschap door te geven. En dan nog even te checken of de boodschap wel is overgekomen. En werkelijk áltijd in voor een praatje.

Om een voorbeeld te geven:
David ligt al in bed. Ik leg onze jongste spruit er in. Beneden buigt huisgenoot E. zich over het halve boodschappenlijstje, en roep-vraagt aan mij of er nog pasta is. Er is nog wel pasta, roep ik terug. In de kast.
Papáaaaa, klinkt het uit de slaapkamer. Páapáaaa. Er is nog pastá hoorrrr. Hoor je mij? Er isss nog pástáaa.

Ander voorbeeldje:
We rijden in de auto naar de dierentuin. Huisgenoot en ik hebben een goed gesprek voor in de auto. Vanaf de achterbank schettert David Mamáaa, wat zeg jij? Wat zeg je nou tegen papa? Mamamamamamáaa, wil jij ook met mij praten?

zaterdag 14 maart 2009

Pi-dag

Ja. Dat is het vandaag, 14 maart. 14-3. Of eigenlijk dus 3/14.
Drie. Komma. Veertien. Pi. Een 3 en dan een oneindige reeks cijfertjes zonder patronen erin. Of wel, maar als u dat kunt bewijzen, moet u zich direct melden bij de faculteit Wiskunde van de dichtstbijzijnde universiteit om uzelf in één klap onsterfelijk te maken. En daar hebben ze dus een hele dag voor uitgetrokken. Om dat te vieren, of zoiets.

Wist u vast niet hé? Of wel, maar dan heeft u vast vanochtend de Volkskrant gelezen. Net als ik, inderdaad.
Kan me namelijk niet voorstellen dat er mensen zijn die al weken reikhalzend naar deze datum uit keken. Vanwege de dag-maandcombinatie hè. Als u jarig bent, op vakantie gaat of andere belangwekkende plannen had voor vandaag, dan hoort u mij niet.

Schat, nog een weekje, en dan is het zo ver.
Hmm, wat lieverd?
Pi-dag.
Wie-dag?
Píe-dag. Ik kijk er zó naar uit. Kan ik eindelijk mijn pi-shirt aan. En dan bak ik gezellig een apple pie. Of een andere pi-ce of cake natuurlijk. Daarna zakken we met een pi-zzaatje en wat pi-nuts op de bank. Of wil je een soe-pie? Oh, écht, k wou dat het al zover was.
Prima lieverd. Whatever makes you hap-pi.


Echt, tmoeniegekkerworden. Denk ik dan.
Wij leverden op Pi-dag weer eens veel te laat wat boeken in bij de bieb. Echt, die uitleentermijnen zijn - sinds ik kinderen heb - veel te kort. En lieten een peuter uit in een speeltuin.

Pi-dag. Mensen, ik kijk nu al uit naar volgend jaar. U vast ook.

Edit 15.37:
Huisgenoot leest blogje. En murmelt tevreden vanaf de bank. Pi: 3. Komma. 14 15 92 654. Dat weet ik nog van de middelbare school.
Okee... We hebben dus een huisnerd. Pea-ce man...

vrijdag 13 maart 2009

donderdag 12 maart 2009

What the f*?

Willen die mensen met hun bommen en hun dreigingen NU opzouten bij de Amsterdam Arena?
k Moet namelijk naar de diploma-uitreiking van mijn broertje. En da's daar in de buurt, weet u.

Edit 13.45: Had er nu ongeveer moeten zijn. Maar ben niet gegaan, zoals u leest. Anders had ik dit niet kunnen schrijven, duh. Nee. Uw logster is een schijtluis. Die vindt dat zij in haar leven al genoeg rampen en collectieve paniek heeft gezien en meegemaakt.

Ik noem een Vuurwerkramp (behalve heul grote schrik en sindsdien bizarre fobie voor open haardbrandlucht en brandweersirenes, gelukkig geen schade aan dierbaren en aardse bezittingen).
Of een grote fik bij een bandenfabriek op steenworp afstand van toenmalige liefdesnestflat inclusief loeiende ramen-en-deuren-sluiten-rampenzender-aan-sirenes. En nog een incidentje met debielen die op hun balkon van diezelfde flat een BBQ probeerden aan te steken met alle plastic rotzooi die zij maar konden vinden. Dat geeft ook een hele onheilspellende dikke zwarte rooklucht. Maar dat laatste is iets voor een ander logje, want op zich ook wel weer hilarisch.

Enniewee.
Ik besloot na checken van nu.nl, googleMaps en overleg met huisgenoot E. en broerlief dus niet te gaan. Té dichtbij de plaats incident.
Ik roep dan wel vaak 'Eén risicootje per dag', maar dat betekent niet dat ik vind dat ik dergelijke dingen moet opzoeken.
Mocht het u ontgaan zijn: ik heb namelijk de 2 liefste kindertjes ooit en de liefste huisgenoot ever. En ik zou het mezelf nooit vergeven als ik hen na vandaag nooit meer zou zien. Of als mama weer één of ander verknipt traumaatje oploopt. k Begin namelijk eindelijk weer een beetje te genieten van openhaardlucht, in plaats van als door de duivel bezeten te snuiven en rondjes door het huis te lopen om mezelf ervan te overtuigen dat alles nog OK is.

Zo'n terreurbomalarm maakt eigenlijk dus glashelder waar ik voor kies, als het erop aan komt. Letterlijk, eigen volk eerst. Sorry broertje. Maar gelukkig heb ik zo'n waanzinnig lieve broer, die begrijpt dat gewoon. En da's erg fijn.

En als u me nu wilt excuseren?
Ik moet hoognodig kakken van de stress. En daarna ga ik fijn langs de bakker om de lekkerste taartjes te kopen en mijn opa en oma daarmee te verrassen. Die mochten namelijk niet mee naar de diploma-uitreiking. Iets met op-last-van-de-brandweer en niet teveel mensen meenemen. Daarom zitten ze nu bij mijn ouders thuis te wachten totdat onze verse Bachelor zijn bewijs van bekwaamheid komt showen. En we met zijn allen van de feestelijke dis gaan genieten. Want dat gaan we doen, zoveel is zeker.

Erkend Intelligent

Ja zeg... Studeert mijn broertje vandaag eindelijk af (hoera, dankuwel). En om te vieren dat-ie erkend intelligent is, zitten wij vanavond met de ganze familie aan een feestelijke dis. Nee, huisgenoot E. helaas niet. Die mag fijn de kinderen ophalen uit de crèche en het hele avondprogramma met ze afdraaien. Mama heeft even vrij.

Allemaal leuk en aardig, maar nou kan ik niet live zien Wie nou toch De Mol is. Anniek natuurlijk, duh. Of toch Jon?

Mocht ik u vanavond of morgen tegenkomen: niets zeggen hoor! Pas vrijdagavond wil ik het er weer over hebben. t Is Anniek. Nee, Jon. Toch Anniek.

woensdag 11 maart 2009

Kijkers

Zeer precies (met zijn tong uit zijn mond inderdaad) parkeert Broer alle auto's op een strakke rij. Zus kijkt belangstellend toe. Nee, niet doen, roept Broer als de arm van Zus ook maar enigszins per ongeluk richting autootje beweegt.

Ja, jij daar meisje met de grote blauwe ogen en je stoere jurk. Kijk maar eens even goed in de camera. Even lachen misschien? Oh nee, dat doe je alleen naar je grote broer...

dinsdag 10 maart 2009

En we maken de balans op...

Eens kijken. De stand van zaken van deze ski-vakantie/ logeerpartij/ladies-only days:

Heel veel knuffelen en lachen met het liefste meisje ooit.
Een gezamenlijke badderpartij in het grote bad.
Lekker tutten met z´n twee.
Eén keer uitslapen tot 10 uur ’s ochtends.
Twee ongestoorde telefoongesprekken met vriendinnen.
Eén dagje bij mijn ouders.
Een heerlijke lange wandeling in de avondzon.
Een keertje gezellig eten bij vrienden paar huizen verderop.
Drie van A tot Z gelezen kranten.
Héél veel kopjes koffie.
Een vaatwasser die maar niet vol lijkt te raken, ondanks al die kopjes koffie.
Slechts één tandenborstel op de wastafel, in plaats van drie.
Schone zolder en slaapkamers.
Was weer helemaal bij gewerkt.
Helaas maar één keer in de tuin gewerkt.
Twee boeken gelezen.
Al vijf (!!) nachten heerlijk geslapen.

Niet gestruikeld over lego-bouwwerken of race-auto’s die verdekt stonden opgesteld.
Geen verhalen voorgelezen uit Pluk van de Petteflat.
Geen applaus voor plasjes in potjes.
Geen stiekem af te luisteren ochtendrecitals van alle liedjes die peuter kent.
Geen nachtelijke troostsessies.
Geen inventieve bedritueel-rek-smoezen.
Geen kleuter- en peuterliedjes de ‘hele’ dag aan.
Geen Pingu- of Buurma&Buurman dvd’s tijdens het koken.
Geen prinsessen of Barbapapa’s in huis.
Geen gepedagoochel om peuter aan tafel, in zijn jas of wat dan ook te krijgen.
Geen liefdevolle omhelzingen/wurgingen met mama dan wel zusje.
Geen gezellige kletsverhalen.
Geen onverwachte diepgaande peutervragen.
Geen peutergrapjes.
Geen gniffelende en giebelende baby om rariteiten van peuter.
Geen stoeipartijen tussen huisgenoot en peuter.
Geen droge opmerkingen van huisgenoot.
Geen liefdevolle kriebel-kroeltjes op mijn rug.
Geen warm plekje op de bank.
Geen maatje om de laatste dorpsroddels mee door te nemen, gekke mensen of programma’s af te zeiken of anderszins tegenaan te kletsen.

Hmm. Kom nu maar weer terug.

maandag 9 maart 2009

Oude-lullen-dag

Zeg eens eerlijk, beste lezer. Vindt u mij oud?

Ah fijn. Dat was trouwens ook het enige juiste antwoord. k Vond het zelf ook wel meevallen. Dank u wel.

Maar goed. Daar denken ze op mijn werk dus anders over. Daar vinden ze mij zo oud dat ze mij dit jaar een paar uur extra vrij geven. Zodat ik dan mijn oude hersentjes minder hoef te belasten. En hopelijk nog heel lang en gelukkig leef.

What a shock, mensen. Oud dus hè, niet dat extra vrij. Dat verwacht je niet, als je even naar je werk belt om met je leidinggevende te spreken over je aanstaande terugkeer. Althans, ik niet.

Dankzij mijn nieuwe collega deed ik vandaag dit nieuwe zelfinzicht op. En bedankt hè!
Verheugd vertelde ze me over het aantal uur vakantie dat ik in 2009 voor de boeg heb. Altijd fijn om te weten, inderdaad. Ja, óók als je momenteel ouderschapsverlof hebt. Een boel uren, opgebouwd uit ‘gewoon’ verlof en vakantie-uren die ik nog over had van vorig jaar. En dus een halve dag leeftijdsverlof. Oude-lullen-dag ook wel.

Verontrust liep ik na het gesprek meteen naar de spiegel om de rimpel- en kraaienpoten check te doen. Dat viel mee. Hmm, misschien toch eens wat vaker een crèmepje smeren, dat wel. En, zag ik daar nou een grijze haar?

zondag 8 maart 2009

Hoe heet hij?

Best stil in huis, zo zonder kakelende peuter. Maar ook wel lekker rustig, met baby alleen. Baby een ochtenddutje en ik een krantje en een kopje koffie...

En omdat ik 'm stiekem toch best mis, die lieve vrolijke stuiterbal van mij ons, hier nog iets geks van gister. Ik denk dat-ie later acteur wordt ofzo.

We waren samen met vriendinnetje Merel in de speeltuin. Op zijn tenen en met zijn armpjes omhoog deed David een poging te hangen aan een duikelrek. Hij is niet zo groot, en het duikelrek nét iets te hoog. Wiebelen dus, maar het lukte toch. Tevreden hing-ie aan zijn rekje.
Een vriendelijk meisje van een paar huizen verder op, toch zeker al groep 6 of 7, stond met haar handen op haar knieën naar hem toe gebogen. Ik zei al, hij is niet zo groot. Ze knoopte een gesprekje met hem aan.

Even later kwam ze naar me toe gelopen en vroeg Hoe heet-ie nou ook alweer?
David, antwoordde ik. Onthou dat nou eens, je hebt het al 3x gevraagd de afgelopen maanden.
Oh, hihihi, giechelde ze. Ik vond het al zo raar. Hij zei dat hij Barbapapa heet.
Nou, dan heb je geluk vandaag, vertelde ik. Als je het hem gisteren gevraagd had, was-ie prinses Amalia geweest.
Het kind kwam bijna niet meer bij van het lachen.

zaterdag 7 maart 2009

Spannend

Ik wil niet naar opa en oma, zei David vanmiddag. Vind je het een beetje spannend, logeren?, vroeg ik. Ja, zuchtte hij. Ach, zei ik in een poging hem gerust te stellen, opa en oma komen straks gewoon even langs. En dan zien we wel of je gaat logeren.

En toen stonden opa en oma voor de deur. En stuiterde hij opgewonden door het huis. Hij vond het dus inderdaad wel spannend ja. Samen met opa smeedde hij snode plannen voor de logeerpartij. Domido ging hij spelen. Nee, hij is niet verkouden. Volgens hem heet het gewoon zo. En pannenkoeken eten. En natuurlijk lego-en. En, oma oma, mag ik ook naar de kinderboerderij?

Joelend rende hij nog een paar rondjes door het huis van de spanning. Trots liet hij zijn Barbapapalamp zien. Die natuurlijk ook mee ging naar opa en oma. Stel je voor zeg... En hij showde fier zijn nieuwe stickers van Cars. Gekregen als beloning voor een nacht doorslapen. Vannacht ja. Heel fijn voor zijn moeder, inderdaad.

Toen was het tijd om afscheid te nemen. Hij knuffelde mij bijna omver. En nog een keer. Toen een vlugge zwaai naar zijn zusje. En hij sprong uitgelaten de deur uit, de auto van opa in. Oooh opa, wat een mooie auto, riep hij vanaf de achterbank. En zwaaide – met zijn kroontje op zijn hoofd – alsof zijn leven er vanaf hing.

Had ik al gezegd dat hij het spannend vond?

vrijdag 6 maart 2009

5 maanden & Single parent mode

5 maanden alweer. En sinds gisteren aan de ‘puffer’, helaas. De verkoudheid die 2 weken geleden begon, heeft zich genesteld in haar longen. Niks gerochel meer, maar een vervelende piep- en hijgademhaling. En om de zoveel dagen een dagje koorts of verhoging. Dus liepen wij gisteren na een bezoek aan de huisarts met een receppie onder onze arm de deur weer uit. In de hoop dat we alleen voor de duur van deze verkoudheid hoeven te puffen.

Behalve bovenstaande mijlpaal voor Danaë, beleefden wij nog een andere mijlpaal vandaag: wij zwaaiden huisgenoot E. uit vanochtend. Die vertrok voor een paar dagen naar Oostenrijk voor de jaarlijkse ski-event van zijn werk. Hoezo kredietcrisis? 3 half-pension overnachtingen in een superdeluxe hotel aan de piste. De baas betaalt, óók voor de partners die van harte uitgenodigd zijn. So, single parent mode is in da house.

Wilde ik niet mee dan? Hmm. Lastige vraag. Maanden heb ik deze beslissing voor me uit geschoven, tot huisgenoot écht moest doorgeven wie er allemaal mee ging.

Voorgaande jaren ging ik graag mee. Maar nu is er dus een baby. Van net 5 maanden oud. Die we dan voor het eerst uit logeren zouden moeten sturen. David was 9 maanden toen dat voor het eerst gebeurde. En aan deze heugelijke gebeurtenis voor opa’s en oma’s gingen 2 serieuze wen-weekenden vooraf. Voor de ouders eh moeder wel te verstaan.

Ik vond het al moeilijk genoeg dat Danaë een paar weken geleden voor het eerst naar de crèche ging. En om haar dan nu al uit logeren te sturen, dat vond ik maar niks. Zeker niet nu ze ook nog zo verkouden is. En dus blijf ik maar thuis.

Aan de ene kant wel jammer: lekker een paar dagen weg met elkaar is zeker fijn. En het vooruitzicht van een paar ongestoorde nachten, ook heerlijk. En ik houd waanzinnig van bergen en sneeuw. Skiën vind ik ook wel leuk, maar dat hoeft niet per sé. Vorig jaar heerlijk gewandeld.

Maar aan de andere kant heb ik zo wel nog een paar ladies-only-days. En ook kans op een paar nachten heerlijk doorslapen. Want David gaat namelijk morgen uit logeren. En da’s voor allebei fijn.

donderdag 5 maart 2009

Wie is de Mol?

Viviënne dus niet... Blijven over Jon of Anniek. k Hoop Jon. Dan was t een hele goede stiekeme mol die anderen het werk op liet knappen.
Maar eigenlijk denk ik Anniek. Teveel 'obstinaat' geklooi in auto's, geld pakken terwijl het toch niet in de pot komt. En gewoon vaag. Maar, wie bewaarde eigenlijk de officiële pot? Hmm.... Benieuwd met hoeveel Viviënne er uiteindelijk mee vandoor gaat.

woensdag 4 maart 2009

Hoe ik opeens anderhalf uur kwijt was

Om 8 uur stond ik, volgens schema, onder de douche. Met mijn zoon. En dat laatste is dan weer bijzonder te noemen. Vaak genoeg gaan er namelijk scènes aan zijn douchesessies vooraf waarbij een sound designer van een horrorfilm in zijn handjes zou knijpen.

But not today. Nee. Vandaag besloot David, oh nee, Barbapapa dat hij geheel vrijwillig met mij onder de douche wilde. Danaë, oh nee, Doornroosje keek gevoed, aangekleed en kirrend toe vanuit haar wipper.

Toen de Zwitsal-gewassen-harenlucht was opgetrokken, wist ik het zeker. Die rare frons van zojuist, dat was geen poging tot gekke bekken trekken met grote broer. Nee. Het was haar befaamde poep-frons.

And that means shit, poeple*. Deep shit. Want poep-frons, al dan niet in combinatie met aanlopende V-snaargeluiden, gezeten in wipper of zitzak betekenen bijzonder overlopende luiers.
t Kan namelijk nergens heen, weet u. Maar op de een of andere manier weet de smurrie zich altijd een weg naar buiten te banen. Bij voorkeur tegen de wetten van de zwaartekracht, naar boven, zó haar romper in. Of, bij wijze van uitzondering, een broekspijp.

Haastig droogde ik mij af om Miss Chemobom te ontmantelen. En meldde David dat hij nog fijn wat langer onder de douche mocht spelen. Áls meneer namelijk eenmaal onder de douche staat, is-ie er normaalgesproken met geen 10 paarden weg te slepen.
Een verheugende mededeling leek me dus. Maar denk maar niet dat hij daar een rondedansje voor deed. Nee. Zodra hij rook woeha, weer zo’n giller dat zijn zusje aan de beurt was, wenste hij acuut aangekleed worden. Ja, sóms is-ie een pietsie beetje jaloers ja.

En in zo’n geval word ik praktisch hè. Die kak zit toch al all over the place. Reddeloos verloren. En geen zin om een peuter-tantrum te riskeren.
Dus besloot ik eerst de peuter aan te kleden. En beneden aan het kleuren te zetten. Om pas daarna de poeperette aan te pakken (die overigens nog steeds heel vrolijk in de badkamer zat te kraaien). Het uitgraven van een poepluier kost tijd, dat begrijpt u. En passant zette ik de wasmachine nog even aan, waanzinnig efficiënt als ik ben. Ondertussen blafte peuter beneden alvast zijn ontbijtbestelling door.

En zo was het opeens half 10. En had ik 2 kinderen van onder tot boven door de wasserette gehaald, (weer) leuk aangekleed én van voedsel voorzien.
En ikzelf? Eens kijken. Badjas, opgedroogd ongeföhnd haar, en nog niet ontbeten. Waarom dan toch het gevoel dat ik er al een hele dag op had zitten?

* Schreef ik nu poeple? Ja hè. t is toch wat. In de heat of the moment, en dan zulke spelfouten… No shit, Sherlock…

dinsdag 3 maart 2009

De huismus en de nieuwsbrief

Zat ik even te rekenen vandaag. Blijk ik toch alweer 6 maanden te huismussen. Vrijwillig mensen, ontzettend vrijwillig. In september broeden, begin oktober even baren (ja, echt; maar dat is voor een volgende keer), en toen vooral ontzettend lang genieten van de twee leukste kindertjes ooit.

En als je al zo lang thuiszit, dan is het fijn als je een collega hebt die je afentoe wat nieuwsbrieven doorstuurt. Zeker als bij terugkomst de hele organisatie is veranderd vanwege een fusie.
Althans, dat denk ik. Dat er een boel veranderd is. Heb er een berg collega’s bij gekregen, en moet helaas ook twee leuke collega’s missen. Die kregen ‘zo maar’ een nieuwe baan elders. Overlopers.
En we gaan flexplekken in de hoofdvestiging, las ik vandaag. Best cool, lijkt me. Maar waar moet ik dan de obligate foto's van mijn bloedjes laten?

Enniewee.
Door die nieuwsbrieven had ik de afgelopen maanden het idee dat ik nog steeds bij een organisatie hoorde. En dat ik daardoor een heel klein beetje weet wat er speelt. Zodat ik straks, over 4 weken alweer, niet helemaal het gevoel heb dat ik aan een ‘nieuwe baan’ in een nieuwe organisatie ga beginnen. Maar wel een beetje.

Begrijp me niet verkeerd. Tuurlijk zag ik mijn collega’s de afgelopen maanden bij tal van leuke dingen. Vooral lekkere etentjes, whoopie! Maar ik heb gewoon zulke leuke collega’s dat die etentjes niet voelen alsof ik ‘met collega’s’ uiteten ben. En dus zit ik zó een hele avond te kletsen over alles, behalve werk en organisatieveranderingen.

Inderdaad. Best een fijn vooruitzicht, die leuke collega’s. Nu nog zin in werk krijgen.

maandag 2 maart 2009

Huup Huup... Barbatruuk

Hallo? Inspiratie? Haaaaallooooo…

Heb ik zonder al te veel drama’s helemaal in m’n eentje 2 kinderen gevoerderd dan wel afgetankt en in bed gelegd (hoera!). Klap ik m’n laptopje open om even lekker te loggen. En wat denk je? My mind goes blank.

Nou mooi is dat.

Is er dan vandaag écht niets geks, opzienbarends of anderszins logwaardigs gebeurt?

Jawel.
Voorzichtig staken wij vanochtend de loftrompet: David sliep vannacht voor de verandering eens door. Ik durf het nauwelijks op te schrijven, uit angst dat ik het nachtelijk onheil weer over ons afroep.

Hij piepte wel even (altijd als ik nét in slaap ben gevallen, en daardoor met kramp in mijn buik en klotsende oksels weer wakker schrik ; how the heck does he do that?), maar hij herpakte zich gelukkig. En we hoorden hem de rest van de nacht niet meer. Dank u, oh Hypnos, god van de slaap. Duizendmaal dank.

Wij hopen dat het komt door onze recente investering: een überhippe nachtlamp van Barbapapa. Draadloos, jawel. Ik zei toch, investering. 40 keiharde euries... Voor onze nachtrust hebben wij inmiddels inderdaad alles over. Noodzakelijk draadloos zelfs. De stopcontacten zitten namelijk op een ontzettend onhandige plek in David’s kamer: achter het gordijn. Nee, dan heb je niet zoveel aan een old-school nachtlampje.
David mocht kiezen tussen een blauwe of een roze. En hij koos de roze. Uiteraard. As we speak laat een roze Barbapapa zijn bescheiden licht over onze – hopelijk doorslapende – zoon schijnen.

Ik zeg: Huup Huup… Barbatruuk.

zondag 1 maart 2009

Sprakeloos

En dan zap je nietsvermoedend op zondagavond langs een 'nieuw' programma. Wipe Out.

Dat er mensen zijn die zich vrijwillig laten testen op de buigzaamheid van het menselijk lichaam. Nondeju. Wat een suf dom programma.

Ik ben even sprakeloos. Sorry.