woensdag 25 maart 2009

Into shape... not yet

Eén wasbordje en een paar stokjesarmen alstublieft, grapte ik tegen de sportfysiotherapeute. Ze kende me gelukkig nog. t Was dan ook al weer bijna 10 maanden geleden dat ik voor het laatst iets serieus aan sport deed. Maar hé: back again!

Semi-sportief sprong ik op een fiets. Ja, eerst even goed warm draaien hè. Voordat het echte werk begint. Hopsa, direct op standje 10. Wat nou rustig beginnen. Ging best.

Totdat de fiets naast me geïnteresseerd vroeg hoe het met me ging. Want ik was hier toch eerder geweest? Inderdaad, legde ik uit. Eén kind geleden om precies te zijn. En hernam net op tijd weer mijn adem. Cool-wat-heb-ik-toch-een-goeie-conditie fietste ik verder.

Oja, dat was ook zo. Je was zwanger. Zei de fiets. En, wat heb je gekregen?
Een meisje, zei ik tussen twee ademteugen in. En bereidde me voor op de onvermijdelijke volgende vraag. En jawel hoor, daar kwam-ie al.

Ach wat leuk. Hoe heet ze?
M’n hartslag liep op. Mijn ademhaling ook. Danaë, bracht ik uit. En dat verstaat niemand in één keer goed. Dus nu ook niet. Moeten we ook maar niet zo’n vage naam kiezen. Dana… Hoe zei je precies?, vroeg de fiets.
Dana-ee, hijgde ik, terwijl ik mijn alles-onder-controle-blik opzette. En driftig verder trapte.
Da’s een bijzondere naam zeg. Zei de fiets, terwijl ze er achteloos nog een tandje bovenop zette. Tuurlijk, zij wel. Hoe komen jullie aan die naam?

Welja zeg. Ga even een gesprek beginnen. Ik verzamelde voldoende zuurstof om een zin uit te brengen. Het is een naam uit de Griekse mythologie, zwoegde ik. Blik inmiddels neigend naar oneindig. Want, god, wat duren 10 minuten lang op zo’n fiets.

Tjee, wat origineel. Die hoor je niet vaak. Hoe zijn jullie die naam tegen gekomen?, vroeg de fiets. Okee, jij volhouder. Pitbull onder de fietsers.
Ik raapte mijn longen weer bij elkaar.
Er zat een meisje, hijg-hijg, bij mijn broertje in de klas. Hijg-hijg. En die, hijg, heette zo. Mijn hartslag was inmiddels gestegen naar ongekende hoogte. Ik zou natuurlijk een tandje terug kunnen doen. Maar hé, ik laat mij niet kennen. Ik deed een poging mijn adem weer in het gareel te krijgen.

Goh, da’s dan vast al lang geleden dat je die naam bent tegengekomen. Pardon? Hoezo? Je moet vast vaak uitleggen hoe je aan die aparte naam gekomen bent, zei de fiets terwijl ze afstapte.
Jahaa, maar dat doe ik grahaaag, ademsnakte ik haar toe. En tevreden zag ik dat haar kont ruim 2 keer zo groot was als de mijne.

6 opmerkingen:

Linda zei

Hahahaha, en daar gaat het nou net om. Dan kan je hele gesprekken hebben op een fiets. En conditie van een jonge blom, maar daar het gaat het dus niet om.

Het gaat om die kont !! Daar gaat het om.
Heb je d'r dat nog even nagehijgd?

Anoniem zei

Zo irritant, pratende fietsen. Het zou verboden moeten worden.

Irène zei

Haha, zoete wraak!
Liever één long dan twee bipsen.
Of 'een kont als een toeptafel' zoals men hier wel eens zegt.
Enne, dan ga maar niet naar Claudia de Breij met Danaë. Leuke meid en getalenteerde cabaretière, maar ook bijzonder slechte oren! ;-)

MaMarije zei

@Linda: ja, gek eigenlijk. Dat ik zo blij van een kont kan worden. Haha.

@Cisca: inderdaad. Zeker als ik naast zo'n fiets zit.

@Irèneke: precies!
Maar eh, Claudia de Breij en bijzonder slechte oren? Huh? Have I missed something?

Irène zei

Op 22 maart jl. bezocht ik haar show en liet na afloop een gekochte cd signeren. Op haar vraag hoe ik heette verstond ze niet direct het juiste antwoord. Ze bakte er Irana van. Zie ook mijn blogje.

Susan zei

Ik houd van koptelefoons op de sportschoolfiets. Ze hoeven niet aan te staan, dat weten de andere fietsen toch niet!