How bizar, how bizar

Zou dit zo'n dag zijn?
Zo eentje waarvan u over een paar jaar nog precies weet waar u was toen u het hoorde? Of zo'n dag waarop je sterk het gevoel hebt dat de wereld opeens een beetje anders is geworden.
Ik bedoel, het was toch een redelijk bizarre dag. Toch?

Een auto dwars door een afzetting en een stapel mensen heen, op weg naar de koninklijke bus.
Koud werd ik toen ik het hoorde. Midden in onze straat stonden we. Net weer terug na een heerlijke ochtend in de dierentuin met vrienden R. en M en dochter Merel.
Heb je het al gehoord?, vroeg diezelfde vriendin M., terwijl ze op ons af stormde. Ja, ze wonen ontzettend in de buurt. Huh? Wáát?
Met stomheid geslagen, dat waren we. Zoiets verzin je niet.

And on top of that óók nog de eerste Nederlandse patiënt met de Mexicaanse griep.
Draaiboeken liggen klaar, het surveillance-systeem lijkt goed te werken, iedereen staat op scherp. Spannend, maar ook interessant. Ik vraag me niet af óf, maar hóe druk we het gaan krijgen. De log van dinsdag was een beetje te cryptisch, begrijp ik. Maakt niet uit. Ik en mijn collega's doen iets met Enge Beestjes. En liefst preventie van die Enge Beestjes. In dit geval zeer handig, lijkt me.

Maar goed. Voor een vrolijke afsluiting van deze log: naar de dierentuin togen wij. En velen met ons trouwens. David met zijn koninginnemuts op. En Danaë ook geheel in style: rood-wit-blauw in haar knaloranje kinderwagen.