Zaterdagochtend in een koffielounge

Daar zit-ie dan. Zaterdagochtend, in een luxe koffielounge. In het hoekje het verst weg, weggedoken in een fauteuil, verscholen achter een krant, zit hij een beetje onzichtbaar te wezen.
Poenerige asymmetrische scheiding, Ralph Lauren trui, veel te dure broek. Latte macchiato erbij. Kijkt niet erg gelukkig. Beetje uitgebluste look, zeg maar.

Een klein meisje probeert zijn aandacht te trekken.
Papa… klinkt het zacht. Papá… probeert ze wat harder. Ze trekt aan zijn trui.
Wanneer gaan we naar huis?, vraagt ze.
Papa slaat vermoeid zijn ogen op. Wappert met zijn hand langs de plek waar ze aan zijn trui trok alsof hij een lastige vlieg van zich af schudt.
Hij schudt z’n hoofd en zucht eens diep. En slaat demonstratief een bladzij om.

Teleurgesteld druipt het meisje af naar haar broer. Die aan de andere kant van het pand met andere kindjes aan het stieren is met het speelgoed van de koffietoko.
Speelgoed in overvloed, dat wel. Andere kindjes ook. Maar daar ging het haar niet om.

En dan vraag ik me af. Waarom zit die man daar?
Overwerkt? Nadenken over hoe hij zijn eigen kredietcrisis te boven gaat komen?
Gescheiden en een weekend de kinderen? Niet (meer) weten wat je met kinderen kunt doen? Zou-ie het überhaupt ooit geweten hebben? Of was het zo’n man die alle luiers door z’n vrouw liet doen?

En ik heb medelijden. Met dat meisje. En ook wel met haar broer. Die ondertussen heel pesterig een mooie ballon van een jongetje afpakt. Nee, niet van David. Papa let toch niet op.