dinsdag 30 juni 2009

En zo kan het ook

En dan komt u nietsvermoedend zijn slaapkamertje binnen.
Want dat doet u voordat u gaat slapen. Even kijken of ze er lekker bij liggen. Niet te warm, niet te koud. Alle knuffels nog onder handbereik.
En dan ziet u...

En dan denkt u: huh? Ik heb toch echt geen plof gehoord?
En dan maakt u natuurlijk gauw een foto. Voordat uw 'm weer terug in zijn bedje legt. Diepslapend. Dat dan weer wel.
Hmm. Misschien was het toch het matras. Want dat stinkt nog steeds behoorlijk.

To bribe or not to bribe

Omkopen. Zo simpel is het dus.
Voor iedere wc-plas een sticker. En bij 8 stickers mag-ie een Bob de Bouwer boekje uitzoeken.
En reken maar dat-ie dan opeens wel zindelijk is.
Of althans doet alsof.

zondag 28 juni 2009

Upgrade

Zó is het nog een heul grote jongen in een piepklein ledikantje.
En zó is het opeens een klein jongetje in een veul te groot bed...

U begrijpt: we hebben het kind een upgrade gegeven vandaag. Van zijn bed, om precies te zijn.
Vakkundig werd met papa het ledikant uit elkaar geschroefd, getimmerd en geboord. En eensgezind werkten ze aan het nieuwe grote bed.

Het einde van een tijdperk dus, van het lekker makkelijk opgeborgen zijn achter tralies.
En het natuurlijk begin van een nieuw.
's Avonds 'm 20x stilzwijgend weer in bed leggen?
Midden in de nacht opeens een kind in je slaapkamer? Of 's ochtends bij het ontwaken zo'n extra hoopje slapend lijf in je bed vinden?
Of dat-ie niet meer rustig en stil (!) ligt te wachten totdat papa en mama om 8 uur eindelijk doen alsof ze wakker zijn?
Maar een peuter die op zijn eigen gekozen matineus moment zijn eerste prangende vraag van de dag in je oor fluistert: Papa... Papa... Wat doen spoken eigenlijk?

Geen idee. We gaan het meemaken.
Hij ligt nu als vanouds te zingen in zijn grote bed. Met een nog stinkend matras van nieuwheid. Als-ie daarvan niet in coma raakt en heerlijk slaapt vannacht...

zaterdag 27 juni 2009

Dom

Klef plakweer. Dus kleffe plakkindjes. En daarom een extra badder-douchesessie. Van die kleffe kindjes. En bijna van het hele huis.

Afleidende baby's, stuiterende peuters, u kent dat wel. Maar, ik vond eigenlijk al wel dat het lang duurde voordat het badje vol was.
Totdat huisgenoot enigszins verbaasd keek naar een steeds groter wordende waterplas en een hele dikke waterstraal midden in de badkamer.
En hij fijntjes opmerkte: je moet wel de leegloop-slang van het badje weer terug omhoog zetten, voordat je het badje vol laat lopen. Zo raakt het badje natuurlijk nooit vol.

Dus mensen, sorry.
k moet even dweilen...

donderdag 25 juni 2009

Klem

Juist. Het filmpje.

Danaë heeft zich weer eens achteruit ingeparkeerd met een plantenbak tussen haar benen.
Als een echte meid tatert zij haar broer om hulp, daarbij af en toe bevallig met haar benen op de grond trommelend.
Rond de 45 seconden komt Bob de Bouwer het oplossen. Waar zit het kem?
Hij neemt zijn taak erg serieus en demonstreert en passant ook nog even de Spartaanse trainingsmethoden die we er hier in huis op na houden.
Ziet u dat linkervoetje ter hoogte van haar schouder verschijnen? En maar blijven lachen, dat meisje en haar moeder... Zo doe je dat, een split leren. Gewoon hardhandig oprekken die spieren.
Met een hamer wordt zus weer enigszins vlot getrokken. En zij speelden nog lang en gelukkig met de autootjes.

Zo.
Bekijkt u t maar.
Ik ga even fijn mijn boek uit lezen, 3e deel van de Millenium-trilogie.

woensdag 24 juni 2009

Spartaanse trainingsmethoden en een gouden tip

Bij gebrek aan fietsenrek-bewijs...
ze wordt wel heel lenig van zo'n spreidbroek. Komt ook door haar Spartaanse trainer. Maar dat filmpje is helaas pas morgen beschikbaar.


Dan nog een tip voor ouders met een kind in een spreidbroek: u heeft ongetwijfeld al gemerkt dat het niet zo goed meer past, een willekeurige kinderstoel en uw bionische baby.
Niet zo handig, als je eens ergens wilt eten.
Of gewoon in je achtertuin wilt zitten zonder het halve meubilair te verhuizen.

Koop een Totseat en het probleem is opgelost. Neemt opgeruimd nauwelijks plaats in, en past op iedere stoel, naar het schijnt.
Natuurlijk ook handig als reis-kinderstoel voor kinderen in een wat flexibeler uitvoering...
Wij zijn er blij mee. En ach, wat een service: waar kunt u 'm kopen? Nou, bijvoorbeeld hier.

dinsdag 23 juni 2009

Rokrelease

Wist u dat er minstens 7 verschillende soorten diefstalbeveiliging-dingetjes bestaan? Bij voorkeur allemaal rond en te openen met een dikke magneet. En (natuurlijk) niet langwerpig en alleen te openen met een speciaal tangetje. Deze laatste versie is behoorlijk zeldzaam, blijkt uit recentelijk veldonderzoek.
Hopelijk kunt u wat met deze life saving informatie. U weet nooit wanneer het van pas komt.

Minstens 10 winkels ben ik vanmiddag afgerend om dat ding van mijn rok te krijgen.
Kijk, ik heb hem echt niet gestolen. Dit is de tas van die winkel en hier is het bonnetje. Meewarige blikken van de winkelverkoopsters waren mijn deel.
Maar gelukkig, bij de laatste waarom is het altijd de laatste, nooit eens de eerste? winkel ging het alarm af toen ik naar binnen ging.
Ik zette mijn alles-cool-blik op en legde mijn probleem voor de zoveelste keer uit. En jawel, trompetgeschal en tromgeroffel, mijn rok werd bevrijd van de plastic bunny tail op de kont.

Als u tijdens het lezen van dit bericht trouwens een lichte frituur-geur heeft geroken, dat kan dan kloppen. k Ben net terug van een avondje tapas maken met al mijn nieuwe collega's. En raad ruik eens wie er een flinke berg aardappels mocht schillen om daar patatas bravas van te maken...

maandag 22 juni 2009

Een baby met een fietsenrek

Juist. Een baby met een fietsenrek.
Danaë heeft zo haar eigen ideeën over normen en de ideale volgorde.

Mama tijdens de zwangerschap van mijn broer niet zo misselijk? I'm gonna make her puke.
Rond 34 weken zelfstandig met je hoofd naar beneden liggen? Echt niet. Gewoon net zo lang blijven liggen totdat ze me vanzelf omdraaien.
Had mijn broer 12 uur nodig om de uitgang te vinden? Ik doe het gewoon in een uurtje of 4.
Rollen als je een maand of 4 bent? Tsssk. Ik begin wel eens een keer bij een maand of 6, 7. Of als ze me omduwen. Eerder niet zeg.
Eén kakluier per dag normaal? Ik zeg, drie rules.
Horen je heupen netjes bij hun kommetjes? Beetje afstand ertussen maakt het leven een stuk spannender. Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan? Kom maar op met die spreidbroek.
Eén tand per keer standaard? Man, twee per keer is veel efficiënter.

En nu we het toch over die dingen hebben. Eerst de ondertanden. OK. Wel allebei tegelijk natuurlijk.
En dan komen die twee daar recht boven? Tuurlijk niet. Ik doe gewoon meteen de snijtanden die daarnaast zitten. Is echt veel handiger met eten. Bovendien, hip toch? Zo'n fietsenrek? Dan slis ik zo schattig als ik aan het kletsen ben.
Ik weet alleen niet hoe lang ik dat nog heb, zo'n fietsenrek. Want momenteel kak ik weer accuzuur. Eens kijken of die boventanden zin hebben om te komen.

zondag 21 juni 2009

Van een rokje en een onverwachte bonus

Mensenmensen, wat hebben we genoten.
Wat een heerlijk verwen-Bed&Breakfast, geweldig...
Ontzettend gastvrije mensen, supermooie kamer, van alle gemakken voorzien en het lekkerste ontbijt ever. Helemaal speciaal voor ons. En voor die 2 andere gasten, eerlijk is eerlijk.

Goed. Het was dus heerlijk. Maar wat ik me afvraag, hè mensen.
Stel. Je hebt een leuke rok gekocht, daar in t uiterste Zuiden des lands. Gekocht in de zin van betaald, met een bonnetje als bewijs. In een winkel met knetterharde muziek, te weinig pashokjes en derhalve een hele rij "hellige wiev'n" . Heel Desigual, dat wel.

Maar goed, je komt thuis. Als in echt thuis. Op zo'n twee uur rijden van die winkel.
En op zondag wil je je rok even showen aan je moeder. Verwachtingsvol haal je de rok daarom uit je tas.
Kijk, dit is de voorkant, zeg je.
Vrolijk, zegt je moeder. Ja, ze heeft er kijk op. Maar dat wist je natuurlijk al, want het is je moeder.
En dan denk zeg je opeens: Huh?! Wat doet die diefstal beveiliging aan mijn rok? Die hing er in het pas hokje nog niet aan?

Dus beste mensen. Iemand een idee hoe ik dit moet oplossen?
Een diefstal beveiliging aan je betaalde überhippe Desigual rokje? Gekocht in een winkel heel ver weg? Met mutsige winkelmeisjes die wel afrekenen en dan als bonus een diefstalbeveiliging eraan jassen? En dan vervolgens het alarm niet horen afgaan omdat de muziek zo gigahard staat?
Hoe, ik herhaal hoe, krijg ik dat ding eraf?

Ik weet het even niet.
Maar gelukkig kan ik dinsdag altijd nog in mijn nieuwe Marlies Dekkers-bikini naar mijn werk.

woensdag 17 juni 2009

Drukdrukdruk

Da's ongeveer de management summary van de afgelopen 3 dagen.

t Hing de afgelopen weken al een beetje in de lucht, zeg maar, die enge beestjes. Van dat we ze van verre zagen aan komen enzo. Mexico en de Joe Es of Ee, inderdaad. Maar nu lijken ze dan vaste voet aan Hollandse bodem te hebben gekregen.
Ergo: enge beestjes all over the fucking place. Althans, zo lijkt het. En omdat te onderzoeken en verdere verspreiding zoveel mogelijk te voorkomen, werken mijn collega's van de de Enge Beestjes Brigade zich nu dus serieus drie slagen in de rondte. En ik, collegiaal als ik ben, doe gezellig een potje mee.

Retecool hoor, zo'n échte uitbraak.
Ja, sorry. Mag het? Wij rechtgeaarde Enge Beestjes Jagers lopen daar nu eenmaal warm voor. Een uitbraakje op zijn tijd, daar teren we weer maanden op.
Daar doe je het als Enge Beestjes Jager tenslotte voor. Daar hebben we al die jaren op geoefend, hele draaiboeken voor geschreven. En nu kunnen we al onze crisis-skills in de praktijk brengen. En dat vinden we dus leuk.
Maar gelukkig lijken de Enge Beestjes nog niet al te creepy bastards te zijn. 's Kijken of we het dan nog zo leuk vinden.

Ahwel, drukdrukdruk dus. En thuis ook druk.
Want: er gaat gelogeerd worden. Op twee verschillende adressen. We splitsen het gezin namelijk op, de komende 4 dagen. Vier? Schreef ik echt Vier?

Morgen gooien we de kinderen en hun bagage bij opa en oma uit de auto. En dan rijden huisgenoot en ik door naar het Zuiden des lands.
Om daar drie heerlijke dagen kinderloos te wezen. Uit eten te gaan. Uit te slapen, boeken uit te lezen en vooral niet uitgesproken te raken.

Maar in die bagage van de kinderen, daar zit t m.
Want denk maar niet dat een kind met spreidbroek fijn, prettig, handzaam past in het kindermeubilair dat bij opa en oma voor handen is.
Nee. Tuurlijk niet. Dus wij duwen morgen, afgezien van the usual stuff, ook een zitzak en een complete Tripptrapp in de kofferbak van de auto.
Gelukkig hebben broer en zus tegenwoordig wel dezelfde maat luiers. Dat scheelt weer. Of gewoon zindelijk worden, dat zou ook helpen...

Nog één dilemmaatje, mensen.
Er is Wifi in de superdeluxe Bed & Breakfast. Nemen we de laptop mee of niet...

dinsdag 16 juni 2009

Tijgerrrr

Wat wil je later worden?, informeerden we vanavond tijdens het eten voorzichtig naar de beroepskeuze van onze zoon.
Tijgerrrrrr, antwoordde hij resoluut. En Thijs wordt Leeeeeeuwww. En dan eten we jou op. Wraaaahhh.

zondag 14 juni 2009

MaMarije weet raad

Kijk. Ik heb natuurlijk zo'n programma onder deze site hangen. Zo'n statitistieken-ding.
Jahaa. Dat wist u niet hè? Dat ik zo nieuwsgierig ben als de pest. Of wel. Maar dan kent u mij vast al wat langer.

Dus.
Ik keek vandaag eens waarop u mij sinds het begin gegoogled heeft.
En dat is nogal wat, mensen. Kennelijk verwacht u nogal wat van mij. En dan over uiteenlopende zaken, het liefst.

Vooruit met de geit.
Wat brengt u hier zoal? Behalve nieuwsgierigheid, stiekem meelezen en ander tijdverdrijf natuurlijk.
U komt hier omdat u ook niet meer weet waar u het antwoord moet zoeken. Omdat u grootse levensvragen heeft. Of andere kwesties die u uit de slaap houden.
Maar, niet getreurd. MaMarije weet raad. Denk Hoop ik dan.

Bijvoorbeeld uw pannendak. En de vieze aanslag die zich daar de afgelopen jaren heeft opgehoopt. En nu vraagt u zich af hoe u dat schoon kunt krijgen.
Tuurlijk. Een heel legitieme vraag. Ik dacht dat onze overbuurman de enige was die zich dat afvroeg, maar gezien de statistieken staat hij daar absoluut niet alleen in.
Maar goed.
Advies, dat wilt u. Hoe krijgt u uw eens zo mooie, rooie pannendak weer schoon? Het antwoord is simpel: huur een hoogwerker en een mannetje met hogedrukspuit. Meer weten? Klik.

En wat te doen met gesprongen buitenkranen? Of rammelende laptops?
Bel een vriendin, een mannetje of een servicelijn. Komt t allemaal weer goed, als u de tijd neemt tenminste.
Last van putlucht uit de kruipruimte of meterkast? Kijk eens naar de wielen van uw kinderwagen, voordat u de kruipruimte induikt. Kan soms schelen.

Verder bent u hier voor heupdysplasie, asymmetrische bilplooien, rontgenfoto's, heupecho's en spreidbroeken inderdaad aan het goede adres. Daar weten wij ondertussen alles van. Dus: leest u lekker mee?

En dan, in de categorie van uw onbeantwoorde levensvragen:
Wie heeft het strijken uitgevonden? Ik zou het niet weten. Nog steeds niet. En hoe je dekbedovertrekken strijkt? Met een strijkijzer en een strijkplank, lijkt me. Maar heeft u een ander idee, be my guest.

Hoe een babygeit heet? Geen idee. Babygeitje?
Of je eiersalade mag eten als je zwanger bent? Zeker wel. En ik kan het weten. Klikkerdeklik.
Heeft u ook meteen een antwoord op uw vraag naar excentrieke meisjesnamen. Doe er uw voordeel mee. Maar aan een witte zwangerschap-skinny jeans kan ik u helaas niet helpen.

In de categorie praktisch:
U zoekt een gebruiksaanwijzing voor het tuigje van de Tripp Trapp stoel? Ik zou zeggen: kijk eens hier. Lijkt me een logische plaats. Toch?
Kleurplaten zoekt u. Van kerstkabouters vooral. Kijk eens hier. Misschien zit-ie erbij. Als u daar de kleurplaat van dat er een miesje met kruken loopt niet kunt vinden, moet u misschien beter spellen. Kan wellicht helpen
Dan de vraag naar Jip & Janneke behang, liefst appeltjesgroen. Mensen, ik weet het ook niet waar u dat kunt krijgen. In ieder geval niet hier. Sorry.

En wat verwacht u hier toch te vinden aan recepten? Eendeborstfilet met marsalasaus... Mensen, ik kan niet koken.
En ik zou niet weten wat er op een 'Broodje Prinses Amalia' moet. Mijn advies: doe maar wat en geef het in hemelsnaam een andere naam. Want dit bekt niet lekker.

En tot slot, mijn grootste verwondering: handdoekorigami.
Ik wist niet dat u daar met z'n allen zó naar op zoek was. Dat het een echt woord was, zeg maar.
Eerlijk waar, geen idee.
Anders had ik wel de handleiding voor een kraanvogel erbij gedaan.

zaterdag 13 juni 2009

Het nieuws van Nederland en andere onzin

OK. U houdt dus niet van Donald Duck.
Want geen reacties.
Of het weer was gewoon te mooi. Van dat u dacht Ja zeg, leuk stukje. Maar nu ga ik in de tuin zitten/boodschappen doen/mijn kinderen hond uitlaten. Dat kan natuurlijk ook.

En dan nu over het nieuws van Nederland. Juist.
Ja. Dus. Dit moet even. Een heuse Bloggers Unite Actie.
En wel hierom.
En dus vind je her en der een protest-log.
En ik doe mee. Want. Ik vind het. Onzin. Een titel van een blogpostje claimen.
Dus zure beller, om met de woorden van mijn zoon te spreken, woorden die hij de laatste tijd nogal vaak herhaalt: ik doe het lekker tóch.

Als u, beste bezoeker, even slim googlet, komt u uit op de site waar het de zure beller om te doen was.
Leest u dan even de headlines van vandaag. Zodat u weet wat het belangrijkste nieuws van in Nederland vandaag was is en u kunt overgaan tot de orde van de dag.
En dan ziet u. Wel 5 berichten. Vijf. Waarvan 2 over hetzelfde onderwerp en 1 over de vlaginstructie voor Veteranendag. Da's volgende week ja.

Ik dacht dat de komkommertijd over een maandje pas begon?

vrijdag 12 juni 2009

Perpetuum mobile op stripniveau

Ah. Het is weer vrijdag.
Duidelijk geval van laatste dag voor zaterdag. Niet omdat ik het freaking-friday boodschappenlijstje moet maken. Ja dat ook wel, natuurlijk.
Maar het is ook ontzettend vrijdag vanwege het volgende ritueel:

Kijk nou... Hij ís er weer, roept David. Hij is toch gekómen.
Hij pakt de Donald Duck en bestudeert uitvoerig de voorkant. Dan draait hij 'm om en inspecteert direct in de linkeronderhoek van de achterkant.
Nou moet déze nog komen, verzucht hij.
En hij priemt met zijn vinger naar de preview van volgende week.
Teleurgesteld is hij, als blijkt dat de afbeelding van de voorkant en de preview van volgende week ook deze keer niet overeenkomen.

Och, kon er maar een misdruk komen, met op voor- en achterkant dezelfde afbeelding.
Ik krijg het maar niet uitgelegd dat hij nog een week moet wachten op dat plaatje van de achterkant. En dat het hele verhaal dan weer opnieuw begint.

Enfin. Wij hebben dus een abonnement op de Donald Duck. Of liever gezegd: huisgenoot heeft een abonnement.
Gekregen op een zeer gepast moment. Het moment dat huisgenoot eindelijk erkend intelligent werd bevonden. Op zijn 26ste ofzo. Want, Donald Duck, da’s wereldliteratuur.

Oh, wacht. Het verhaal gaat nog verder...
Ik ga even kijken of er vanavond wat leuk op televisie is, zegt hij nu. Hmm, waar heeft-ie dat toch opgepikt?
Hij pakt de Donald Duck en gaat ermee op de grond zitten. En begint te bladeren.
Nee. Er is geen leuke film op de televisie, concludeert hij na een tijdje. Dan moeten we maar een dvd van Bob de Bouwer kijken hè?

Eens denken. Lastig. Een keuze tussen lekker dik boek of een Bob de Bouwer dvd…

woensdag 10 juni 2009

Meer woorden zijn niet nodig

Emmertje. Schepje. Kiepauto.
Peuter maakt pizza met kappertjes en zalm van zand en steentjes.

Doosje met klepje. Bugaboo.
Baby brabbelt en rammelt erop los.

Bankje. Boekje. Zonnetje.
Ik zeg: zo is het leven goed.

maandag 8 juni 2009

Tieten van melk en honing

Stiekem benijd ik ze een beetje.
Van die moeders die borstvoeding geven. Of die er na een mooie tijd een punt achter zetten.
Dat had ik namelijk zelf ook graag gewild. Het lijkt me namelijk zo'n mooie ervaring, zelf je eigen kind voeden. Met je eigen lijf. Zoals het eigenlijk gewoon bedoeld is. Tieten van melk en honing, zeg maar.

Maar tot twee keer toe blijk ik ze niet te hebben. Die tieten. Ja, de equipment heb ik wel. Alleen, als het erop aan komt, doen ze het niet zo goed.
En waarom, vraag ik mij dan af. Waarom groeien die dingen dan tijdens mijn zwangerschap met meer dan een cupmaat? Heel veelbelovend, vond ik. En huisgenoot ook.

Maar helaas. De sluizen naar het hemelse witte goud wilden niet wagenwijd open gaan. Al gooiden we er de koning onder de kolfapparaten er tegenaan. Dubbelloops, compleet instelbaar, de hele mikmak. But no. Ze weigerden fatsoenlijk aan de praat te raken.

Een kraamverzorgster zei nog dat ik er zo mee bezig was. Met die tieten.
Ja sorry. Lijkt me nog al lastig om er níet mee bezig te zijn: kind om de 3 uur eten en moeder om de 2 uur aan de melkmachine. Doodmoe werd ik ervan. En da's dan weer niet zo bevorderlijk voor de melkproductie. Ergo: neerwaardse spiraal.

En een kind moet groeien nietwaar? Dus gingen ze aan de fles. En ik ook.
Huisgenoot helemaal blij dat hij na een ruime week óók eindelijk eens zijn dochter van voedsel kon voorzien.
Da's dan weer één van de voordelen. Hij de late fles, ik in coma.

Op zich heb ik, zeker de 2e keer, vrede met de beslissing om niet nog weken aan te klooien met tieten en flessen. Maar te kiezen voor duidelijkheid en gezelligheid voor iedereen.
En tóch blijft het altijd een beetje knagen.

Ok. Waarom ik dit allemaal vertel?
Omdat loggen therapeutisch is. En omdat ik eigenlijk gewoon jaloers ben. Jaloers op de tieten van Cisca. En op de tieten van ál die andere moeders die slagroom geven.
Ach, wie weet. Ooit. Bij nummer 3. Naja, wat schrijf ik nou?

zondag 7 juni 2009

Over onvermoede karaktertrekken en bananen op de weg

Hèhè.
Eindelijk is-ie de deur uit. Ik dacht dat-ie nooit zou gaan.
Alles bij elkaar duurde het een half jaar. We hebben wel eens geprobeerd hem te ontvoeren. Maar op de een of andere manier kwam die oude vent altijd weer terug. De stalker.

Over wie we het hebben? Sinterklaas.
Eigenlijk meer een cd over Sinterklaas. Die op bezoek gaat bij Bert & Ernie. Ik gok dat we die de afgelopen tijd gemiddeld 2x per dag hebben gehoord. Als het niet vaker is. Een ware tophit, inderdaad.
Rond Pasen maakte David een kleine culturele uitstap naar de Mattheüs Passion van Bach. Maar was toen snel weer terug bij het hoorspel van Paul Haenen en Wim T. Schippers. Leuk verhaal hoor. Ook voor volwassenen.

Maar na 100x kunnen we hier in huis de liedjes wel dromen en kunnen huisgenoot en ik midden in de nacht de dialogen opdreunen. Ook de karaktrekken van Bert, Ernie en Grover hebben we inmiddels uitentreuren uitgediept.

Wist u bijvoorbeeld dat Bert eigenlijk gewoon een sneaky egoïst is?
Hij eet de chocoladeduif uit zijn schoen helemaal alleen op. Zónder het gedicht erbij te lezen. Waarin staat dat hij de duif met Ernie moet delen.
Of nee, ik verdenk hem ervan dat hij het gedicht wél heeft gelezen. Maar de duif met zijn papperige vingers snel door zijn eigen strot heeft geduwd. Voordat die sukkel van een Ernie er achter kwam.
En daarna met droge ogen tegen Sinterklaas volhouden dat hij de duif gedeeld heeft met vrindje Ernie, hè. En maar zeuren om veel grote kado's. Tergend.
En trouwens, Ernie is een watje en laat gewoon over zich heen lopen. En Grover is een hysterische leesblinde neuroot.

Maar gelukkig. We hoeven dus niet meer.
Vandaag kreeg David het heldere inzicht dat het nog wel even duurt voordat Sint weer voet aan wal zal zetten. En dat hij dan net zo goed naar andere liedjes kan luisteren. Hulde, hoera en joechei.
Zo luisterden wij vandaag bijvoorbeeld de liedjes van Oostetrein. Trijntje Oosterhuis dus. Maar misschien had u dat al zelf ontcijferd.

Tot slot vragen wij ons nog af: speelt het kind wellicht te vaak SuperMario Kart op de Wii?
Huisgenoot kijkt naar de Formule 1 op tv. David ziet dat en roept verheugd Hé racen, en klimt gezellig naast huisgenoot op de bank.
Even later vraagt David Zijn er ook bananen? Huh? Bananen? Op een race-circuit?
Ja. Want die zijn ook op de weg bij Mario Kart.

Owkee. Het kind speelt misschien inderdaad teveel SuperMario Kart. Maar, hij slaapt tegenwoordig dan wel weer heel goed. En da's ook wat waard.

zaterdag 6 juni 2009

Lettervreten

Nog ongeveer 1320 bladzijden te gaan. Nog 2 en een half boek. Voorlopig ben ik dus nog wel even bezig.
Maar, ik vind het nu al jammer dat het slechts een trilogie is. En dat de schrijver is overleden. Meer zal er dus wel niet komen.

Dus, sorry. Even geen zin om een logje te bedenken. Ik móet even verder lezen over een journalist, een enigszins verknipte researcher en een stapel moorden in Mannen die vrouwen haten.
Inderdaad. De moordenaar zal wel een man zijn. Maar dat maakt voor de spanning niet uit.

Oh, ik geloof dat ik mijn boek hoor roepen.

vrijdag 5 juni 2009

Hoe je van een roze wolk afdondert

Noe mag ik een knuffel kiezen hè? Een roze hè?, vroeg hij voor de honderdste keer vanochtend.
En - stomstomstom - maar weer gewoon antwoorden hè. Daar word ik wel eens moe van. Het zal wel bij de leeftijd horen. Net als het Mamamamamamááá, dat zich tegenwoordig als irritant gezoem van een mug dwars door de negeer-mode van mijn trommelvliezen heen boort.

Een knuffel kiezen dus.
Want het gat in mijn hand had weer eens teveel geld uitgegeven bij de Hema. Ergo: 6 stickers bij elkaar, genoeg om een nieuwe knuffel te komen opeisen bij de winkel.
Bovendien, ik moest toch nog een maillot ruilen dus dat konden we dan meteen wel even doen. Efficiënt is my middle name, inderdaad.

Ik mag een roze he? Want ik vind roze zo mooi..., begon hij zich al te verkneukelen in de auto. Alhoewel, hij zegt eigenlijk geen 'roze'. t klinkt meer als rrrooosuh.
We gaan kijken of er nog een roze is. Misschien zijn alle roze al op, probeerde ik zijn verwachtingen een beetje te managen.

In de Hema bedacht het gat in mijn hand dat het honger had.
Kwam dat even goed uit: David had eigenlijk nog een korte broek nodig. En t-shirts.
En ach, kijk nou, 20% korting op babykleren, fluisterde het gat. Nouja, dan mag Danae nog wel een t-shirt erbij. En de juiste maat maillot niet te vergeten.

Terwijl ik het gat tevreden stelde met nog een t-shirt voor mezelf, bracht David ondertussen alle bezoekers op de hoogte van het feit dat hij zo direct een roze knuffel mocht uitkiezen. Maar dat-ie nog niet wist of ze er nog waren.
Dat weten we niet, voegde hij er met zijn handjes omhoog en schouder ophalend demonstratief aan toe.

Eenmaal bij de klantenservice bleek de gewraakte maillot nog keurig thuis op de keukentafel te liggen. Ik zei al, ik ben zó waanzinnig efficiënt. En de roze knuffels aldaar op.

Naar de lange rij voor de kassa dan maar.
David helemaal gelukkig toen bleek dat het meisje voor ons een roze knuffel mee naar huis nam. Ze zijn er nog, sprak hij opgelucht.

Hij overhandigde de volle spaarkaart aan de caissiere en deed verwachtingsvol zijn bestelling. Een rrroossuh knuffel alstoebieft.
Wil jij geen blauwe? Je bent toch een jongen?, vroeg de kassamevrouw met een schuin oog naar mij. Nee, muts. Hij zegt toch roze. Mankeer je wat aan je oren?
Nee, ik wil een rrrooossuh, stelligde hij nog een keer. Goed zo jongen, laat je niks wijs maken.
Oh, die heb ik niet meer. Die zijn op, basde de kassamiep. Misschien volgende week weer.

David knipperde de tranen in zijn ogen weg, en wierp zich toen verslagen om mijn benen. Heel verdrietig. De kassamevrouw keurde hij geen blik meer waardig.

Bij gebrek aan beter kozen we samen een groen schaap uit. Die was ook wel leuk, vond ie. Wel aardig, zou huisgenoot zeggen.
Maar eigenlijk wou ik de roze, mama, zei hij nog een paar keer voor de zekerheid.

Heeft-ie mazzel. Dankzij het gat in mijn hand en een lieve mevrouw achter ons uit de rij, hebben we in 1x weer een spaarkaart vol.
Echt, goeie actie van de Hema. Al 180 euro uitgegeven. Grrrmbl.
Volgende week nog maar eens kijken. Kíjken, zeg ik. Niet kopen.

donderdag 4 juni 2009

Een telefoondriehoek of de directrice

Da's niet best, dacht ik, toen na vijf pogingen de brandende vuurkorf mijn papiertje-met-alles-wat-ik-wil-achterlaten nog steeds niet wilde hebben.
Iedere keer dwarrelde mijn klaagzang plagerig weg van de happende vlammen. Terwijl het net daarvoor nog het ene na het andere papiertje van mijn collega's moeiteloos tot as deed wederkeren.
En dan word ik een beetje zenuwachtig hè? Dan ga ik denken dat een Groter Geheel mij iets probeert duidelijk te maken. Dat ik een Hogere Boodschap niet doorzie ofzo.

Gisteren namen wij namelijk afscheid van onszelve. Soms is dat handig. Bijvoorbeeld als je werk gefussileerd pardon gefuseerd is en je zeer binnenkort wordt geacht collectief op te lossen in de nieuwe Enge Beestjes Brigade. Zodat we een frisse start kunnen maken. Niet gehinderd door enige ballast uit het verleden.

Daar moest die rituele verbranding voor zorgen. En dus schreven ik en mijn collega's braaf op een papiertje wat we vooral niet wilden meenemen naar de nieuwe situatie. Dingen waarvan we hoopten dat we er voor eens en voor altijd van verlost zullen zijn.
Eén voor één wierpen mijn collega's hun grieven in het vuur. En hun zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als papier in het vuur.

Maar mijn papiertje wilde die fik niet hebben.
En nu zit ik dus vast aan mijn suffe telefoondriehoek.
Ooit gepresenteerd op 5 december. En wij toen maar denken dat het een surprise was en ons afvragen wanneer de grap het échte kado nou kwam. Maar het bleek bloedserieus. Een papieren driehoek voor op je bureau met mutsige bel-regels voor de organisatie. Nog net niet op rijm.

Of ik zit vast aan de ellenlange inspiratieloze toespraken van de directrice. Dat zou ook kunnen.
Daar ben ik nog niet helemaal uit, wat de Alwetende Kracht mij probeerde duidelijk te maken.
Time will tell. Of niet natuurlijk.

dinsdag 2 juni 2009

Onder het tapijt

t Ligt vast aan de leeftijd.
Maar echt, wij schoffelen niets onder het tapijt.

En ja, ze lijken behoorlijk op elkaar...
Als zij een shirtje van hem aan heeft, dan is de gelijkenis helemaal griezelig.

maandag 1 juni 2009

Onzettend 3

Man man. Wat een feest... Ontzettend 3 is hij. En hij was heel erg jarig.
Grappig hoe dat werkt: de eerste verjaardag is meer een mijlpaal voor de mama. Een jaar geleden, toen had ik weeën en verkreukelde ik de tv-gids... Oh, nú een jaar geleden was-ie nét nieuw. En zochten we de gebruiksaanwijzing.
Verjaardag nummer 2 begint de jarige een flauwe notie te krijgen van kadootjes en uitpakken. De derde verjaardag is een échte verjaardag. Met aftellen, en heel erg feesten.

3 dus. k weet niet hoe het zit, maar hij heeft in ene ook heul erg 3 gedrag.
Zo van, hóps. Ik-ben-3-en-ik-doe-het-lekker-toch-nie. Instant. Geen enkele moeite. Hij schudt het zó uit zijn mouw. We hebben daarom ons mantra 'tisunfase-tisunfase' maar weer eens van stal getrokken. Zen. Blijven ademhalen. Er boven blijven staan.

Enniewee. Feest dus. En dat 2 keer. Donderdag bij zijn vrinden van de crèche en gisteren deed hij het nog eens dunnetjes over voor vriendjes en familie.
En ja, ook hier hadden we waanzinnig mooi weer. En een spannend dik boek. Daarom, geen tijd voor lange verhalen, u krijgt een korte impressie.

Dé trakteerkrokodil. Schoon op, ging-ie.

En dan natuurlijk: hét kado. Niet de tractor op de achtergrond. What were we thinking. De puzzel van Roodkapje. Hoe kan Danaë dat nou weten? Dat ik Roodkapje zó mooi vond, mama?

En sinds gisteren is de gereedschapskist van Bosch een regelrechte hit. Heel echt. Maar dan van plastic. Alles schroeft hij wat los en vast zit.

Bob de Bouwer moet even werken, mama.
Tuurlijk, schat. En als je tijd hebt, fix je dan ook even de plintjes die al een tijdje losliggen? Die heb je ten slotte een jaar geleden met je priegelvingers van de muur getrokken...