vrijdag 31 juli 2009

Papa-dag

Jaaah, je bent er weer, juicht hij in de deuropening.
En of ik - als ik dan toch weer thuis was - meteen even de dvd met Bob de Bouwer wilde aanzetten, voegde hij er achteloos aan toe. Maar dat terzijde.
Ik zeg u, na een werkdag niet heerlijkers dan een peuter die blij is je te zien.

Of een eigenwijs zwaaiende en kraaiende dreumes. Word ik ook heel blij van, van zo'n begroeting. Dat mevrouw daarna van vreugde bijna uit haar stoel wipte, is slechts een klein detail, zullen we maar zeggen.

En bovenal fijn: een huisgenoot die de hele dag voor de kinderen zorgde. En voor het eten zorgde. Geen einde-werkdag-kinder-ophaal-kook-en-voedertijd-gestress.

Echt, ik zou misschien best een derde dag willen werken.
Maar dan zonder die rit naar het kinderasiel om een peuter uit de zandbak te bikken en een dreumes weer in een maxicosi te vouwen.
Nee, doe mij maar een papa-dag.

dinsdag 28 juli 2009

Berm duiken

Te hard gewerkt. Teveel gelezen en te weinig geslapen. Kortom, te moe voor een (echt) logje.

Afgelopen weekend mocht ik er even op uit met mijn fototoestel, berm duiken zogezegd. Zie hier een deel van het resultaat. Wat denkt u, zou t leuk zijn voor aan de muur? Op canvas?

maandag 27 juli 2009

Óóóp de Bouwer met een hoefeltje erom

Het kind kan zingen. En hard ook.
We beginnen met een Gouwe Ouwe: Jan Huíuígen inneton. Met een hoefeltje erom, inderdaad.

Achteloos weigert hij mijn verzoeknummer 'Met de vingertjes' . Jammer hoor. Want hij doet t zo schattig. Met alle gebaartjes erbij, de hele mikmak.
Maar ja. Zoals u kunt horen, is hij niet 'schattig' vandaag. Nee. Hij is stoer.
Daarom gaan we door met een wat moderner repertoire: Óóóóp de Bouwer.

En zoals u dan ondertussen al heeft kunnen zien, hebben Huisgenoot en ik een wijntje achter de kiezen. Niet de beste combinatie met pannenkoeken trouwens, maar dat terzijde.
Met wat alcohol op komt de stem van mijn eigen Turkse bamboestok Huisgenoot los. Hij gooit het over de commerciele boeg: MegaMindy. U weet wel, die chica in dat veuls te strakke roze pakje. Zus vindt het ook een tophit en mept er vrolijk op los met haar eetgerei.

En nee mensen. Ik weet niet wat het Wendy-lied is.
Gelukkig wist meneer het zelf nog. Het blijkt een combinatie van Óóóp de Bouwer te zijn en alle auto's waarmee deze klussert z'n ding doet. De begin-song dus.

En tot slot, de afsluiter: het Bob de Bouwer-lied van vroeger tijden. Zagen zagen wieler wieler wagen. Wat een paar maanden geleden overigens nog gezongen werd als Zagen zagen hiele hiele hage.

Nouja, bekijkt u t zelf maar...

zondag 26 juli 2009

Sleurhuttenparade

Zo. Hèhè. Uitzicht. A room with a view again.
En weer parkeerplaatsen in overvloed.

Want het leek hier wel de Sleurhuttenparade, de afgelopen dagen. Kennelijk moet je in deze straat in bezit zijn van zo'n vehikel, wil je een beetje meetellen.
De een nog groter dan de ander.

En - heul typisch vond ik dat - je standplaats markeren hè? Voordat je t ding uit zijn winterstalling haalt. Want er zou maar eens geen plek zijn als je met je kartonnen doos op wieltjes de straat komt inrijden.

En ook daar weer baas boven baas.
De een ziet zijn kans schoon zodra de buurman in zijn auto z'n hielen heeft gelicht, en parkeert z'n sleurhut pontificaal voor de deur. Van de buurman inderdaad.
De ander maakt er een gezinsuitje van. En duwt met vereende krachten zijn kampeerwagen inclusief kind tegen de schutting. Deze mensen zijn héél gezellig vertrokken, om het met understatement te zeggen.
Of je pakt het professioneel aan. En zet 3 - drei, trois - parkeerplaatsen af met rood-wit-afzetlint. Om daar vervolgens zo'n joekel van een caravan neer te zetten dat-ie nog over de parkeerplekken heen steekt. Ik kan u vertellen: daar maakt u geen vrienden mee in de buurt.

En dan begint het grote inpakken. Altijd leuk om te zien.
Pannetje voor pannetje wordt de hele huisraad van huis naar rijdend hol gesleept. Zelfs de sokken werden zorgvuldig afgewogen, want het totaalgewicht van de caravan zal maar te hoog zijn...

Als alle troep is weggeduwd in de kastjes en de caravan achter de auto is gehaakt, moeten de knipperlichten worden getest. Dit alles uiteraard volgens traditionele man-vrouwrolverdeling. Altijd goed voor het sneuvelen van een paar huwelijken.
Hij: Joehoe, schatje. Links.
Zij: Doet het.... hij DOET HET hoor.
Hij: Nu rechts schatje. - vrouw blijft wat dralen aan de linkerkant -
Hij nog een keer: Réchts.... RECHTS. Die ándere links.
Zij: Ja, maar. Ik zei toch dat links het al doet.

Kortom, wij hebben ons de afgelopen dagen prima vermaakt met de buurtvoorstelling SleurhuttenParade Klaar voor Vertrek.
Wordt nog lachen als iedereen over 3 weken weer gelijktijdig terugkomt.

zaterdag 25 juli 2009

'Samen' spelen

Broer moet nog wel even werken aan zijn verhalend vermogen en spanningsopbouw. Maar Zus vond het waanzinnig interessant. Net als alle andere boekjes.
En vooruit. Nog twee. Omdat ze zulk dankbaar fotomateriaal zijn. Als ze een moment niet elkaars speelgoed afpakken.

donderdag 23 juli 2009

De onderwerp-generator en de leenfiets

Nou goed. Gewoon geen inspiratie dus.
Van dat ik al een uur naar m'n laptop zit te staren. En dat er geen verhaaltjes door m'n hoofd dwarrelen en zó op het scherm verschijnen.

Zelfs de 'als-je-het-echt-niet-meer-weet-onderwerp-generator', a.k.a. huisgenoot, doet het niet goed.
Ehhm. Over dat je Pinda een servicebeurt moet hebben? Oja. En bedankt voor de reminder.
Ja. En dat je daar zo tegen op ziet. Nou, kweet niet hoor.
Jawel toch? Dat je je afvraagt hoe je dan naar je werk moet komen? Sure hon.
Jahaah, geef maar toe! Nou OK. Een heel klein beetje misschien.
Maar dat je dan gewoon een leenfiets krijgt. Oow?
Kun je gewoon op de fiets naar je werk. Écht waar? Maar of dat nou leuk is?

woensdag 22 juli 2009

Niet zielig

Deze is voor alle mensen uit de rij voor de kassa. Want ik hoor het wel. Uw zacht gemompel. Ach kijk daar nou, tjeetje zeg. Verdrietig hoor, zo'n kindje met een spreidbroek...
Deze is voor de mevrouw van de bakkerij - guttegut, arm kind - en voor de kapster - wat zielig -.
En voor alle andere stiekeme staarders die met meelijwekkende Bambi-ogen naar ons prachtigste meisje ooit gluren.
Ik zal het nog één keer uitleggen.

Ja. Onze dochter. Heeft een. Spreidbroek.
Want. Ze heeft. Heupdysplasie.
En nee. Onze dochter is. Niet. Zielig.

Weet u wat pas zielig is?
Straks niet lekker met je broer of je vriendinnetjes kunnen rennen.
Of.
Nieuwe heupen voor je 18de verjaardag. In plaats van een rijbewijs.

maandag 20 juli 2009

Wie het boetekleed past, trekke het aan

Ok. Het kind was dus moe. Dat wist u al.
Maar eigenlijk was het kind vooral zielig. Ja. Heul zielig. Want zijn moeder joeg m zonder pardon de buggy in. En reed met m door de buurt. Zodat iedereen kon horen hoe zielig hij was.

En iedereen zag het. Dat-ie zielkig was.
Behalve z'n moeder. Die 'm probeerde af te leiden met een verstopte reiger in een boom. Oog voor je kind de natuur, dát is belangrijk.

Pas toen-ie thuis gekomen blééf piepen en wel erg vaak aan z'n oor zat te frunniken, vroeg ze of z'n oor misschien pijn deed.
Ja, piepte hij. En tuttelde ter bevestiging nog eens met zijn knuffel aan zijn oorlelletje.
Oh, deed zijn moeder. En stopte voor de lieve vrede een thermometer onder zijn oksel in plaats van in zijn kont. Ja, als ze geslacht wil worden, dan is die laatste plek de meest aangewezen manier. Maar daar had z'n moeder niet zo'n zin in.
Piep, ontzettend geen koorts, zei de thermometer.
t Zal wel, dacht z'n moeder.
En het zielkige jongetje wierp zich op haar schoot. Om daar verder een potje zielkig te doen. Daarna plakte hij zich vast aan de bank. Met z'n oor.
Wil je een paracetamolletje?, vroeg z'n moeder.
Jahaa, jengelde hij. Alsof ze het nooit zou vragen.
En hij sliep de hele nacht lekker, dat zielkige jongetje met z'n paracetamolletje.
Kan dat kwaad? Een paracetamolletje voor niets geven?, vroeg de martelmoeder zich nog af.

Huh? Wat doen die vlekken daar op de matrashoes?, peinsde de martelmoeder, toen ze het zielkige jongetje dat al niet meer zo zielkig was ging aankleden.
Een blik in z'n rechteroor verklaarde een hoop, ehh loop. Oor. Ontsteking.

En de martelmoeder droeg vandaag haar boetekleed. Met veel schuldgevoel.

zondag 19 juli 2009

Van een herkansing en 10 kleine negertjes

Een herkansing vandaag. Net als toen. Naar het hoge Noorden togen wij weer. Maar wel met de hoop op een iets soepeler terugrit dan toen.

Want tjeemienee. Dat valt niet mee.
Bijna 2 uur met een peuter in de auto zitten. Die na 2 verhaaltjes van de nieuw aangeschafte Nijntje-voorlees-cd luidkeels verkondigt Nijntje is stom. De cd moet uit. Om vervolgens zijn zusje wakker te schreeuwen en anderzins te etteren.

De terugreis ging gelukkig een stuk beter.
Niet gek, als je 3 uur lang door een appartement hebt gestuiterd. Met een oom, tante, opa en oma die zo gek zijn om al je meegebrachte boeken voor te lezen. Of mee te doen met je zelf bedachte vorm van hockey met een zachte bal, een hamer en een waterpomptang. Niet echt gereedschap mensen. Spéélgoed... Wat dacht u nou. Of complete veldslagen na te bootsen met je nieuw gekregen pop-up kasteel.

Tel daarbij op een een dag of 3 ontberen van significante middagdutjes en een tweetal matineuze ochtenden. Kortom:
Moe was-ie, die jongen. Maar te moe om het toe te geven. Nee, ik ben niet moe. Duh...
Viel nog geen 10 kilometer voor we thuis kwamen in slaap. Om daarna te ontwaken met een humeur om op te schieten.

In één powernap getransformeerd tot een hellig wief, niet te zunig. Niets was goed. Overduidelijk moe, maar slapen, ho maar.
Huilen, om alles en om niets.
Hangen, maar dan alleen bij mama.
En als je dan toch eenmaal flink over de zeik bent, dan volhouden hè. Echt, hij lijkt zo op z'n moeder... Minstens een half uur als een viswief krijsen terwijl je door je moeder - bij wijze van hoge uitzondering - in je buggy door de buurt gereden wordt.
Echt, we were one happy family this afternoon.

Meneer viel van ellende bijna in slaap op de bank. Eten (extra vroeg, net als de vorige keer) behoorde niet meer tot de mogelijkheden.
De batterij was leeg. Op. Klaar.
Hoog tijd om om kwart voor 6 aan de lader gelegd te worden.

En daarna waren het net de 10-kleine-negertjes hier in huis.
Huisgenoot vertrok een half uurtje later naar zijn bed. Verkouden. Ziek. Zwak. Misselijk. En de kleine dame lag rond 7 in haar bed.

Dus heerlijk. Het rijk alleen. Jeuj.

zaterdag 18 juli 2009

Niet van gisteren

En ook niet van de dag daarvoor. Of de dag daar weer voor.
Ja. Nou. Een logstilte dus. Niet op vakantie. Niet ziek. Althans, ik niet. Dus eigenlijk ook geen excuus.

Het enige excuus dat er is, is dat er tegenwoordig 's middags een peuter rondloopt. Daar waar er voorheen altijd 2-3 uur serene stilte in huis heerste. En logjes in mijn hoofd zoemden.

Dus. No more siestas for the litle man.
Die kleine man heeft sowieso even mijlslaarzen aan getrokken als het gaat om zijn ontwikkeling. Hard op weg om een kleuter te worden, die jongen.

Een maand geleden sliep-ie nog in een ledikantje. Tegenwoordig ziet hij slapend alle hoeken van zijn grote bed, maar lazert er gelukkig nog maar sporadisch uit.
Een maand geleden luierde hij er nog volop op los. Nu gaat hij - heel cultureel verantwoord - naar het ballet.
Toilet. Moeilijk woord ja. Iets met de melk wel horen klotsen maar niet weten waar de tepel hangt. Dat geldt trouwens ook voor abstracte begrippen als 'morgen', 'gisteren'. Of bijvoorbeeld 'vanmiddag' of 'straks'.

Lastig, vind-ie dat, tijdsbesef.
Hoe lang is vanmillag?, vraagt hij. Of, op een woensdag of donderdag, Hoe lang is vrijdag? En dat voor iemand die altijd in het noe leeft. En van de instant-satisfaction is.
Heel mindfull. Dat dan weer wel.

dinsdag 14 juli 2009

Couch potato

Eten als een zieke kip. De lucht van een dood adelaarsnest uit zijn mond. En blaffen als een zeehond.

Kortom, ziek dus, die jongen. Niks geen sprankel-pret-oogjes. Maar een echte couch potato vandaag.
En, heel geëmancipeerd: een papa die vandaag thuis bleef om voor de patiënt te zorgen.

maandag 13 juli 2009

Food has a strange effect on her...

And she likes it...


t Zou ook aan d'r broer kunnen liggen.

zondag 12 juli 2009

Van een pinpas, vonken en een zwart gat

Nog even over gisteren mensen.
Want vandaag, tja. Wat moet ik daar nou over zeggen? Over zo'n überdruildag?
Nouja, dat we tot 9 uur vanochtend collectief uitsliepen. Dat is dan toch wel weer de moeite van het vermelden waard, lijkt me zo.
Maar verder? Over keuken en neusjes poetsen, torens bouwen, wasjes draaien en ophangen valt niet veel te vertellen. Neuj.

Maar dan gisteren hè.
Toen mocht ik helemaal alleen naar de stad. Samen met het gat in mijn hand.
De klefheid van vorige week had namelijk een levensgroot probleem bloot gelegd: ik heb alleen maar korte broeken uit het pré-baar-tijdperk. En die kunnen inmiddels godzijdank weer dicht, maar op de een of andere manier heeft de vetopslag zich na 2 kinders toch in een andere verhouding over mijn heupen en taille (ja, waar istie trouwens?) her-verdeeld. Een korte broek scoren dus.

Ik weet niet onder welke steen ik heb geleefd de afgelopen weken, maar het bleek dus waanzinnige uitverkoop te zijn, daar in die stad. Als in alles-en-nog-meer-voor-de-helft.

Deze verrassing veroorzaakte waarschijnlijk een tijdelijk defect van mijn korte termijn geheugen, want plotseling vond ik mijzelf terug in een pashokje.
Met een jurkje aan. Lila-paarsig 70-ties gordijnmotiefje. Overslagmodelletje. Alsof je een kamerjas-kimono aantrekt, zeg maar. Maar die dan eenmaal aangetrokken, opeens op de juiste delen van het lichaam een wonderlijk slank-effect teweeg brengt. Althans, zo leek het in de spiegel.

En toen dacht ik: nah, voor de hele prijs zou ik het niet doen. Maar voor de helluft wil ik best wel een avontuurtje aan gaan.
Een kek t-shirtje was het hier hartgrondig mee eens, en sprong zo maar mijn tas in.

Daarna liep het gat in mijn hand doelgericht door naar de winkel met dé jurk voor een trouwerette. En kocht mijn door kortingstickers vertroebelde geest er en passant een hagelwitte sjaal met belletjes bij. Ik zeg: hoe toepasselijk en hoe-ontzettend-niet-handig-met-vieze-kinder-handjes. Maar mijn pinpas spinde zelfgenoegzaam.

Nog stuiptrekkend van de gedane inspanningen rekende mijn pinpas even later dé korte broek af. De korte broek waar deze hele expeditie tenslotte allemaal om te doen was.
Gewoon maatje 38 trouwens. Ja, daar wordt een mens heel opgewekt van.

Nahgoed.
Mijn pinpas en het zwarte gat in mijn hand zijn gister innige vrienden geworden, geloof ik.

zaterdag 11 juli 2009

Proefballonnetjes oplaten

Dat deden wij...



vrijdag 10 juli 2009

One babyboom coming up

En, wat deden wij zoal vandaag? Terwijl de regen met bakken uit de lucht kwam zeilen? Oh, bij u niet? Nou. Hier. Wel.

Wij maakten een EHBV-pakket. Eerste Hulp Bij Verlof.
Heel belangrijk zo'n pakket. Want het helpt bij het navelstaren. En dat gaan een hoop vriendinnen doen, zeer binnenkort. Ontzettend naar hun navel staren. Om pak 'm beet over een week of 6-7 een baby te werpen op de wereld te zetten.

Voor het geval u het dus nog niet wist, zo rond half augustus is een kleine babyboom voorzien. Dan bent u een beetje voorbereid.

donderdag 9 juli 2009

Mentale spagaat

Zo voelt mijn hoofd ongeveer. Een spagaat van een werkende moeder dus.
Aan de ene kant wachten de taartjes in de zandbak, fluisteren sprookjesverhalen, en sprankelen gouden momentjes met een peuter en een baby wannabee dreumes.
En aan de andere kant buitelen de draaiboeken over elkaar heen, vraagt een rampenopvangplan om aandacht en ligt heel in de verte ook nog een opleiding met uiteindelijk een pieper met bereikbaarheidsdiensten naar mij te lonken.

En ik werk maar twee dagen hè. Slechts 2.
Zo voelde dat voor mijn verlof alleen niet. Maar sinds ik weer back in business ben, kom ik tijd te kort.
En word ik sjacherijnig van een paar afspraken op een dag omdat ik niet meer aan werken toe kom. Is het met 2 dagen in een wip weer weekend en zit ik op donderdagavond vaak een beetje onrustig op de bank.
Weer een week voorbij. En nog zoveel te doen.

Dus vraag ik mijzelf voor de zoveelste keer af: moet ik niet meer gaan werken?
Maar meer werken betekent minder tijd met de kinderen. Tijd die over het algemeen voorbij vliegt en fantastisch is.
Ik bedoel, de meeste eerste-keren, de grappigste grapjes, de lekkerste knuffies en mooiste lachjes zijn voor mij. Niet speciaal voor mij, maar voor mij omdat ik het meeste thuis ben. En daar geniet ik van.

En wil ik die quality time wel inruilen? Voor meer einde-werkdag-stress, u weet wel: baby-dreumes eten geven, en passant een semi-voedzame maaltijd organiseren, kinderen door de wasstraat halen en opbergen in hun bedjes?
Maar wellicht ook voor meer voldoening?
En heel misschien voor een leuke nieuwe spannende functie erbij (die met die pieper en diensten, valt dat überhaupt te combineren met die leukste kinderen van de hele wereld...)?

Ach. Ik weet het niet. Weet u, ik slaap er gewoon nog eens een nachtje over.

woensdag 8 juli 2009

Over een APKtje en Vanish-Oxi-Action

OK. Ik zeg het maar vast: wegens ultra-irritante peuterpuber die heeft ontdekt dat het gigagrappig is om een stuk of 30x uit zijn bed te komen, en nu nog steeds als een drama queen in zijn bed ligt te mokken omdat hij geen drinken meer mag, zit ik nu compleet opgefokt een blogje te maken.

Een blogje dat eigenlijk over Zus had moeten gaan. Want ze is weer glansrijk door de APK gekomen. Meterstanden bij 9 maanden: (bijna) 74 centimeters en nèt geen 11 kilo.
Gewoon groot dus. En ze beschikt over een behoorlijk goede reserve, zullen we maar zeggen. Maar echt niet te dik hoor, écht niet. Zei de arts. Wel 3 keer.

Ze was gewoon een beetje lui. Zei de arts. En nu heeft ze een spreidbroek, dus doet ze alles een beetje nóg later. Echt, als die straks gaat kruipen, of lopen, dan verdwijnen al die spekkies als sneeuw voor de zon. Zei de arts.
En ze toont natuurlijk wat dikker, omdat ze van die lekkere bolle wangen heeft. Zei de arts. Een keer of 2.

Verder nog bijzonderheden? vroeg de arts.
Neuh. Slaapt als een roos zij wel. Eet als een dijkwerker. En ze is lijkt slim: ze gebruikt haar 'achteruit' nu strategisch. Als ze van A naar B wil komen, draait ze zich eerst om haar as zodat haar benen in de 'rijrichting' liggen. En dan schuift ze zich naar daar waar ze wezen wil. En draait zich weer om.

Maar goed. Zoals u weet, lucht bloggen op. En dus moet ik nog even zeuren.
Over Broer inderdaad. Die zo'n half uur geleden (toen al 21.45 uur, mind that...) nog even met de briljante ik-ga-lekker-toch-niet-slapen-smoes kwam en op de overloop meldde dat hij een snotje heeft.
Terwijl ik besluiteloos en stil achter dit blogje zat te bedenken of ik in de negeer-mode moest blijven hangen of snot moest gaan vegen, zei hij wel 10x overdreven aandacht trekkerig Mama, het snotje is al weg, hoor mama. Het is al weg, mamá. Hallóó, mama? Het snotje is al weg....

Ik besloot het verder te negeren, en na een minuutje droop hij af naar zijn kamer. En ik hoop naar zijn bed.
Want dit circus is al sinds 19.45 uur aan de gang. Inmiddels al ruim 1o keer stilzwijgend weer in zijn bed gelegd. 10x de 'negeer-mode' geprobeerd. Zo'n keer of 5 'boos' geworden. En de laatste 2x ontplofd. Maar het lijkt geen indruk te maken.

Ik ga wel luisteren hoor, ik luister noe wel, fleemt hij steeds poeslief nadat ik hem weer eens in bed heb gelegd. Om vervolgens binnen 3 tellen weer het bloed onder mijn nagels te laten verdwijnen.
Echt, hoe doet-ie dat toch?
Prevelt-ie stiekem de geheime toverspreuk Vanish-húp, bloed onder nagels moeder weg- Oxi-hóps, uit boosheid hyperventilerende moeder- Action-lekker doorgaan met etteren?
Is vanavond dé avond om eens lekker de grenzen te verkennen?
Of is het gewoon gedaan met de middagdutjes?

Wie het weet mag het zeggen.

maandag 6 juli 2009

Van livin' on the edge in de Intratuin

Al twee dagen livin' on the edge, mensen. Al 2...
Van dat je weg gaat en dan je kind bewust geen luier omdoet. Ook al is er geen wc in de buurt. Jaha, van dat soort dingen.
Maar 'm voor vertrek natuurlijk nog wel even dwingt zijn blaas uit te wringen boven de wc. Nee, ik hoef geen plas. En dat er dan toch 3 druppels komen. En dat je dan opgelucht roept Zie je wel.

Best wel zindelijk dus, die jongen.
Maar alleen als hij dat wil. Uiteraard.
En alleen plas-zindelijk. Sure.
Want voor 'number 2' wil hij nog steeds graag een luier. Owkee.
Want wat is er fijner dan lekker staand, met een boekje erbij je ding doen? Tuurlijk.
Nahgoed. Ik schik mij in mijn lot.

Afgezien van het feit dat ik er ontzettend aan toe was, aan dat zindelijk worden, kleven er ook wat nadelen aan.
Zo blijft er weinig kont over om broeken-voorzien-van-welke-riem-dan-ook niet te laten afzakken. En hebben wij dus regelmatig zicht op de glorieuze bilpartij kadetjes van onze zoon. Echt, so Bob the Builder. Ohnee, die heeft zo'n seksloze tuinbroek aan.
Ander nadeel is dat hij nu in permanente veronderstelling verkeert dat zijn zaakje er ieder ogenblik kan afvallen. Of hij bereidt zich voor op een verassingsaanval op zijn kroonjuwelen. Dat zou ook kunnen.

En dus bewaakt hij zijn kostbaar kleinood met zijn handen.
Niet zo charming, vind ik dat. Zeker niet als-ie aandachtig de vissen van de Intratuin staat te bestuderen en onderwijl met zijn handjes aan zijn broek - de buitenkant hè mensen, de buitenkant... - staat te friemelen.
Ik bedoel, ik snap dat hij moet wennen aan de nieuwe lebensraum van zijn jongeheer. Maar tjee zeg, maar het ietsje minder publiek? En hoe leer je dat dan? Zonder dat hij een trauma oploopt?

Nu we het toch over de Intratuin hebben. Ja, ik kom daar wel eens. Niet vaak. Zelden. Sporadisch. Voor opknoopbind-dingen voor planten, bijvoorbeeld.
Wat een suffe winkel zeg. Ze hebben zorgvuldig een complete marathonroute gezigzagd over het beschikbare winkeloppervlak.
Doet de IKEA ook. Maar die zijn dan nog zo klantvriendelijk dat ze regelmatig shortcuts hebben aangebracht.

Intratuin niet. Nee.
Daar mag je slalommend met een onbestuurbare winkelkar 3x keer de complete route afleggen. Terwijl je een peuter voortjaagt die ter hoogte van de ingang uiterst overtuigend zegt Er komt een plasje aan. Ondanks zorgvuldig geplande blaas-uitknijp-actie.

Een peuter die dan halverwege de speurtocht naar de geheime tuin wc - uiteraard bij de zielige konijnen die amechtig achter het glas voor pampus liggen - roept Ohnee, toch niet. Komt geen plasje aan.
En dat je dan de hele zut weer kunt terugduwen naar de afdeling Plantensteunen. Die aan het begin ligt natuurlijk.

Om vervolgens 5 minuten later de zoektocht naar de wc toch te kunnen voltooien. Ditmaal potentiële kinderlokkers als zieltogende hamsters en kitscherige watervallen zorgvuldig ontwijkend.
Want peuter begon bij de plantensteunen nu toch wat paniekerig te kijken en piepte, hippend van ene been op het andere, Er komt nu toch wél een plasje aan mama.
Maar eigenlijk was ik nog niet klaar met het uitzoeken van de plantensteunen.
En dus konden we na het gewater wéér terug. En weer heen door de Intratuin doolhof, want de kassa ligt natuurlijk altijd helemaal aan het einde.

Ik zeg u: niet handig.
Zijn shortcuts écht teveel gevraagd voor moeders met beginnend zindelijke peuters? Of voor bejaarden die slechts 3 geraniums komen halen?

zondag 5 juli 2009

The attack of the flying ants

Hij is het kwijt, denk ik. Ergens even onbeheerd achter gelaten ofzo, en nu zaten wij met de gebakken peren.

Meneer kan namelijk opeens niet meer zelfstandig even lekker spelen.
Komt met hele sprookjesboeken aanslepen, nèt op het moment dat ik handen tekort kom om de trappelende benen van een baby in bedwang te houden die op het punt staat een bruin voetje te halen. Een kakluier, inderdaad. Een baby die net heeft ontdekt dat ze spreidbroekloos nóg harder en sneller kan trappelen dan met.
Hangt als een blok beton aan m'n been als ik probeer te voorkomen dat een fruithap van bramen en aarbei door onhandig hanteren van een staafmixer een compleet nieuwe look aan onze keuken geeft.

Kortom, t komt even niet goed uit, dat-ie het kwijt is. Zeker niet als je er op zondagochtend alleen voor staat.
Huisgenoot was rond 6 uur vanochtend eindelijk uit-ge'Sensation'd en dook white van moeheid - geheel in stijl inderdaad - zijn bed in. Die mocht uitslapen dus.
En als je dan nog een goede nacht had gehad, dan kun je dat vast allemaal wel handelen. Zo'n peuter met hernieuwde ideeën over self-entertainment. Dat denk ik althans.

Maar nee.
Slaapkamertemperatuur van 27 graden. Een muf, plak, zweet dekbed en een moeder-radar die overuren draaide aangezien meneer die avond al 2x uit bed gelazerd was. Ja. Dan ga ik onbewust toch een beetje op de 3e keer liggen wachten, zeg maar.

En het fort bewaken. Dat deed ik ook nog vannacht. Want het leek huisgenoot handiger om geen sleutels mee te nemen naar the Wicked Wonderland. Ja, stel je voor zeg dat the White Rabbit op dat feest voorbij komt rennen en z'n sleutels meeneemt.
Dus bleef - sst, niet verder vertellen - de achterdeur open. Als in 'los' of van het slot. En dus lag ik ieder wakker moment te luisteren of geboefte ons domein betrad. Want die zou ik dan subiet weer de deur wijzen. De achterdeur inderdaad. Nja.

Oh. Waar die flying ants uit de titel blijven?
Nou, buiten. Daar zwermen ze plotseling bij bosjes in 't rond. Stelletje creeps. Als zombies in de Thriller-videoclip van Michael Jackson komen ze op 1 of 2 dagen in het jaar uit de grond zetten om dan zeer irritant rond te vliegen.

Heel vies is dat.
Zit je lekker buiten, te genieten van je middagrust, dan zie je er eerst eentje. Een verkenner ofzo.
Die vliegt terug naar de basis om de rest van z'n gevleugelde vriendjes te halen. En binnen een kwartier zijn ze zo vrijpostig dat ze copulerend tandemvliegend door je tuin vliegen en het terras in beslag hebben genomen. Of zich en masse in het zwembad bij de buren hebben gestort.
Als je besluit naar binnen te gaan - en dat doe je, geloof me -, laat je op weg naar de achterdeur een spoor van geplette lijkjes achter.

Heel vies dus. Maar wat is dan de relatie met het hele verhaal hierboven?
Nou goed. Die is er eigenlijk niet.
Alhoewel. Ik verdenk ze ervan dat ze stiekem mijn zoon's vermogen tot self-entertainment hebben meegenomen.
Obducted by flying ants. Jaha, t zal je maar gebeuren.

zaterdag 4 juli 2009

Gesmift

Ik was gesmift hè, zei David. Alsof het overduidelijk was wat hij bedoelde.
Gesmift?, deed huisgenoot een poging of hij het goed verstaan had.
Ja, gesmift, bevestigde onze peuter zelfverzekerd. En hij stapte parmantig de trap af, zijn vader als één groot vraagteken achterlatend.

De radertjes in het hoofd van huisgenoot zag ik koortsachtig aan het werk om chocola te maken van gesmift. Een woord dat hij kennelijk zou moeten kennen.
Gesmift... Hij sprak het woord nog eens langzaam uit. Alsof de betekenis ervan dan als vanzelf er achteraan zou rollen.

Ik weet niet wat je bedoelt Daaf, gaf hij op. Wat is dat, dan? Gesmift?
Nou, dat is als je met kleurtjes zó doet. En David maakte een rondgaande beweging met zijn vuist voor zijn gezicht.
Oh, je bedoelt 'geschminkt', zei huisgenoot opgelucht dat hij het raadsel had opgelost. Maar ook stiekem een beetje trots op de toevoeging van dit nieuwe lemma in de peutervocabulaire.
Ja, gesmift. Dat bedoel ik toch, wreef David er nog even in.

donderdag 2 juli 2009

Van Juffrouw Scholten en een orthopedische pitstop

Kent u dat liedje van VOF de Kunst? Eigenlijk gewoon een gedicht van Annie MG Schmidt? Over Juffrouw Scholten? Die vandaag is gesmolten?
Het komt in de buurt van hoe ik me de afgelopen dagen voel. Enkele keywords voor u: plak. Zweet. Klef.
Kortom, tot weinig verheffends in staat. Beetje alsof mijn hersens zijn vastgekleefd aan mijn hersenpan. Mijn inspiratie verdampt.

Is er dan werkelijk niets interessants te vertellen?
Jawel. We gingen vandaag langs voor een pitstop bij de orthopeed. Ook wel tussentijdse controle genoemd.
Het meisje hangt immers alweer bijna 6 weken in de stijgbeugels. Tijd dus om eens te kijken hoe het ervoor staat.

De geleerde was tevreden, zo concludeerden wij toen we na amper 5 minuten weer buiten de spreekkamer stonden.
De heupen van Danaë konden aan beide kanten 90 graden naar buiten buigen. Lekker soepel, vond de dokter. En dat was 6 weken geleden echt niet zo.
Daar hoopten we al op, op zo'n conclusie. We mogen toch hopen dat bijna 6 weken in een gedwongen split niet helemaal voor niets zijn geweest voor onze bionische baby.
Over 4 weken alweer terug. Ditmaal met een röntgenfoto erbij. Spannend!

woensdag 1 juli 2009

Over lui zweet en berenvriendjes

Tjee.
Had ik een logje willen schrijven over het luie zweet dat ik er zojuist heb uitgewerkt. Inderdaad, gewérkt. Als in een sportschool. Of wat daar dan voor doorgaat bij de fysiotherapeut.
En over dat irritante dikke oude mannetje dat iedere keer weer op het apparaat naast me opdook. Een soort stalker in de sportschool. Met een hele penetrante zweetlucht. Niet zo lekker, als je op de grond naast elkaar buikspieroefeningen ligt te doen.

Maar toen kwam ik thuis.
De documentaire over de Berenman uit Alaska stond op. En nu zit ik dus geplakt aan de tv. Want het is een hoogstbijzondere man, die Berenman.
Een paar maanden per jaar deed ie alsof ie één van de 3500 Grizzly-beren was. En leefde dus gezellig dicht in de buurt van die beesten.
Leefde. Want - hoe onbegrijpelijk - hij is opgegeten. Door één van z'n so called vriendjes.
En daar moet ik meer van weten...