Had ik een logje willen schrijven over het luie zweet dat ik er zojuist heb uitgewerkt. Inderdaad, gewérkt. Als in een sportschool. Of wat daar dan voor doorgaat bij de fysiotherapeut.
En over dat irritante dikke oude mannetje dat iedere keer weer op het apparaat naast me opdook. Een soort stalker in de sportschool. Met een hele penetrante zweetlucht. Niet zo lekker, als je op de grond naast elkaar buikspieroefeningen ligt te doen.
Maar toen kwam ik thuis.
De documentaire over de Berenman uit Alaska stond op. En nu zit ik dus geplakt aan de tv. Want het is een hoogstbijzondere man, die Berenman.
Een paar maanden per jaar deed ie alsof ie één van de 3500 Grizzly-beren was. En leefde dus gezellig dicht in de buurt van die beesten.
Leefde. Want - hoe onbegrijpelijk - hij is opgegeten. Door één van z'n so called vriendjes.
En daar moet ik meer van weten...
2 opmerkingen:
Ja ja. Dus je hebt geen literaire inspiratie vanavond, omdat je wilt weten waarom de berenman is opgegeten.
Je bent zeker gewoon heel moe van het sporten of niet?
@Cisca: OK. You got me there girl. ;-)
Een reactie posten