dinsdag 25 augustus 2009

Knock knock

Hallo? ...
Haa-llooo? ...

Eh, oja. Loggen.
Tja. t wil gewoon ff niet. I've lost it.
Of nouja, de rust in mijn hoofd om te loggen. Dat ben ik even kwijt.

Er gebeurt genoeg hier. Echt.
Peuters die bijvoorbeeld sinds vorige week woensdag alleen nog maar films willen kijken. Wat we uiteraard heel pedagogisch afwijzen.

Of de bergen snot van broer en zus waar wij sinds zondag over struikelen. Alhoewel uitglijden in dit verband misschien een betere woordkeus is. Nja.
Zus zelfs serieus ziek. Als in echt heel zielig en huilerig vandaag. Als in niet-naar-de-creche, want griep.
Geen idee of het de mexicaanse variant is. Ze stoppen er tegenwoordig geen stokje meer in om uit te zoeken welk virus het is. Maakt ook niet uit. Ze moet toch vanzelf weer beter worden.

Verder droom ik draaiboeken massavaccinatie. Die waarschijnlijk niet uitgevoerd gaan worden. Maar je weet maar nooit.
Dus moet zo'n draaiboek wel even af. Liefst nog voor de vakantie. En dat combineert dan weer niet zo lekker met een dochter die alleen maar bij mama wil hangen vandaag.

Maar mijn hoofd is vol. Dus geen verhalen. Of koddige anekdotes.
Ik denk dat er eerst een draaiboek uit moet. En misschien zelfs een vakantie erin. We'll see.

woensdag 19 augustus 2009

Van vierkante ogen en Krullebos

Stel. Iemand heeft het over de famielie Krullebos.
Of nouja, iemand... David natuurlijk. Dat had u vast al begrepen.

Nahgoed. De familie Krullebos dus. Die moest bekeken worden.
Daar had-ie het vanmiddag steeds maar over. Toen Huisgenoot oppaste voor de kinderen zorgde. Want ik hing even de carrierevrouw uit zat bij een belangrijke vergadering over iets met griep en vaccinaties.

Huisgenoot begreep maar niet wat-ie bedoelde, met die familie Krullebos. Of Krellebos.
Ook niet toen David nogal obvious te midden van de Disney dvd-verzameling zat.
Want Huisgenoot mocht dan wel thuis zijn, er moest toch gewerkt worden. En u weet: werken met een wandelende spraakwaterval-zonder-uitknopje, dat lukt niet.

Maar, daar hebben ze iets opgevonden. Dat je toch kunt werken met een peuter in één en dezelfde ruimte.
Een dvd-speler heet deze oplossing.
Levert gewenste hypnotiserende beelden op bestelling en zorgt ervoor dat het aantal vragen dan wel uiteenlopende opmerkingen aan het adres van de ouder per minuut significant afneemt zodat de arbeidsproductiviteit van de ouder in kwestie toeneemt.

Briljante uitvinding. Pedagogisch totaal onverantwoord.
Maar hee, de mussen vielen toch dood van het dak vandaag. Dus dan is verplicht buitenspelen met je zelf verzonnen kegelspel van lege melkpakken ook zielig.

Het kostte Huisgenoot een film met keefetjes A Bugs Life, Kaars Cars offcourse en een gedeelte van Rattutoejurs Ratatouille naturellement om erachter te komen dat hij The Incredibles wilde zien.
U had dat natuurlijk meteen door. Krellebos. Incredibles. Duh.

Maar helaas, ik ben te jom voor de famielie Ikrellebos te kijken mama. Dan moet ik zes zijn. En ik ben drie, meldde hij me met vierkante ogen terstond toen ik vanavond thuis kwam.

Gelukkig. Huisgenoot heeft ook grenzen. Dacht ik toen.

maandag 17 augustus 2009

Strandtest

Nog niet op vakantie. Nog niet...
Maar wel heel hard aan het werk. En als we niet werken, dan doen we de nationale strandtest.
Namens de testcommissie: Goedgekeurd.

woensdag 12 augustus 2009

5 minutes for departure

Hóe doen ze dat? Hebben ze een ingebouwde timer ofzo? Die zowel op elkaar als op 'haast' is afgestemd?

Over een week of 3-4 - neem me niet kwalijk, ik houd het niet helemaal strak bij - gaan we op vakantie.
Naar t grote buitenland. En dan heb je een paspoort nodig. Of althans iets waarmee je je kinders legaal over de grens kunt krijgen.
Zus heeft nog geen officieel grensoverschrijdend bewijs van bestaan, dus dat moest nog geregeld.

Om deze taferelen te voorkomen, stond vanochtend tussen twee dutjes een tripje naar het stadhuis op het programma. En wel met de bus. Want daar 'zeurt' Peuter al tijden over.

Bussen, zoals u wellicht weet, vertrekken slechts op bepaalde tijden. Of doen in ieder geval een poging daartoe.
Nu is het volgens mij zo dat de combinatie beperkte-vertrektijden-twee-kinderen geen heel goede is. Althans, niet in combinatie met mijn kinderen.

Efficiënt als ik ben (goed, vandaag dan even wel) organiseer ik alle benodigdheden voor bijschrijving ruim voor vertrektijd. Beide paspoorten, toestemmingsverklaring compleet ingevuld én ondertekend door Huisgenoot - gelooft u mij, dat is door schade en schande wijzer worden - , pasfoto's van mevrouw weer gevonden.

En natuurlijk al vanaf het opstaan consequent toewerken naar het vertrekmoment.
Vooruit plannen van slaapjes, fruithapjes, chocomelk en koekjes en slagvaardig iedere kink in de kabel van het halen van de gewenste vertrektijd afwendend.

Kijk, uiteraard calculeer ik tijd in voor 'onverwachte gebeurtenissen'.
Zoals schoenen die opeens spoorloos verdwenen lijken te zijn. Of een peuter die eerst zes rondjes om de tafel moet rennen alvorens hij zijn tanden laat poetsen. Een bepaalde knuffel die mee moet en zich onder het bed heeft verschanst.
Een plas die eruit moet (vindt moeder). Of toch niet (vindt Peuter). Wel. Echt niet.
Een buurman die aanbelt voor een sinaasappelpers. Mensen, écht. Niks onoorbaars. Er moest gewoon een taart gebakken.

En natuurlijk reken ik altijd - zo motherlike - op die ene obligate kakluier. Die maar niet kwam.
En toen had ik eigenlijk onraad moeten ruiken. Maar dat gebeurde dus niet, want die kakluier kwam maar niet.
Tot 5 minuten voor vertrek. Van de bus wel te verstaan.

Want. Waarom. Waa-rom. Doen die kinderen júist dan aan synchroon kakken? En dan ook zo, vanuit het niets, geen enkele aanleiding toe, geen tandjes onderweg etc., allebei tot aan hun ellebogen?

dinsdag 11 augustus 2009

Waarom to the max

Waar komt komkommer vandaan?
Wie heeft de pasta gemaakt?
Waarom is plas geel?
Hoe lang is morgen?

Zoveel vragen, de hele dag door...

En dan nog een uitsmijter: kippen komen van betoverde eitjes, hè?

zondag 9 augustus 2009

Meet & greet

De auto van Tommie is vet cool. De brocolli-bomen zijn best hoog.
Ernie is zijn grote vriend. En Bert ook natuurlijk. Al doet Zus een goede poging om die gele brombeer in te palmen.
Totaal onbevreesd stapte hij op ze af. Gaf ze een hand. En nog een keer. En nóg een keer.
Hij kon maar moeilijk begrijpen dat er ook heul veul andere kindjes waren die ook fan van Bert en Ernie zijn.

En oja, al die kleine huisjes, autootjes, vliegtuigen en treinen zijn ook best leuk. Maar Bert & Ernie was het leukst vandaag, mama.

Daarna? Daarna koelden wij heerlijk af in zee.
Hij sprong dapper door de golven, verzamelde schelpjes en schepte emmers vol.
Zij mocht even spreidbroek-loos in het zand zitten. Deed een poging om twee schelpen fijn te kauwen en kakte prompt binnen een uur 2 luiers vol.
Echt, het leek wel vakantie vandaag. Behalve dat van die luiers. Dat is business as usual.

vrijdag 7 augustus 2009

The Dana-way

Onze Spartaanse trainingsmethoden lijken te werken.
Want. Het kind. Kan (bijna). Zelf gaan. Zitten.
Weliswaar zonder spreidbroek, maar toch.

Zitten dus. Vanuit 'buikligging'.
Een korte cursus Zitten, the Dana-way.

1) Ga op je buik liggen.
2) Vorm een perfecte T met je lijf: spreid je benen tot minstens 90 graden. Verder mag natuurlijk ook.
3) Duw jezelf omhoog met je armen.
Dikke kans dat je benen nu in een rare hoek en draaiing komen te liggen. Maar dat geeft niet. Gewoon vriendelijk blijven lachen. Net als zo'n Chinees slangenmeisje.
4) Draai je benen een beetje bij - of laat je toegesnelde moeder die denkt dat je benen eraf vallen dat doen - en duw jezelf rechtop.
En voila, aanschouw de wereld in verticale positie.

donderdag 6 augustus 2009

Halverwege

Links is inmiddels 'normaal'. En haar rechterheupje, tja, dat moet nog wel even, lichtte de orthopeed desgevraagd toe.
Kijk, hier zie je dat links zich al een klein kommetje aan het vormen is. En het rechterkommetje moet nog beter groeien, wees ze op de foto's aan. Daarom voorlopig de spreidbroek gewoon aanhouden.
Dus, ik zie jullie over 3 maanden terug, met een nieuwe foto, sprak de orthopeed kordaat.

Over 3 maanden pas? Dan is ze al 1...
En op vakantie dan? Twee keer 2 volle dagen in de auto? Met spreidbroek? In zo'n Tobi-autostoeltje? Provisorisch opgehoogd met allerlei handdoeken en kussentjes?
Mogen we wel voor de allereerste keer met haar zwemmen bijvoorbeeld?
En mag ze dan eindelijk een keer in de zandbak zitten? Want zand en de scharniertjes van dat exo-skeleton gaan niet zo goed samen, weet u.

Tegen beter weten in, had ik op iets meer bewegingsvrijheid gehoopt voor Danaë.
Maar, helaas. Dat blijkt nog niet zo verstandig.
Voorlopig dus nog een strak spreidbroek regime. Zodat we over een maandje tijdens de vakantie af en toe eens een een uurtje of een half uurtje zonder mogen. Want dat mag dan, van de dokter. Omdat het vakantie is.

Eigenlijk wisten we het wel, dat dit niet in 2 maanden opgelost zou zijn. Maar ik vind het toch lastig te verteren, zeker als ik bedenk dat we nu wellicht 'klaar' hadden kunnen zijn. Als in dat andere ziekenhuis "door een technische fout" de röntgenverslagen tenminste niet verwisseld waren toen ze 2 maanden oud was.
Which reminds me... Dit weekend een officiële klacht indienen.

dinsdag 4 augustus 2009

Beeld

Hij klimt een skate-ramp op. Eenmaal boven gekomen doet zijn armen wijd.
Zo staat hij even stil. Heel even maar. Maar voor zijn gevoel vast eeuwen.
Dan stampt hij een paar keer stevig op de grond en zegt Kijk mam, ik ben een stampbeeld.

maandag 3 augustus 2009

Van een dormpje en een smifft

OK. Het is nog geen Sinterklaas. Maar vandaag was dit de tophit...

... toen klapte hij band...
... kwam in een dormpje...
... en zei tegen de smifft...

Pas 3 minuten later (na Schaapjes, Óóóp de Bouwer, iets met Zagen en diverse varianten op het Sint-thema) zingt-ie eindelijk de rest van het liedje. Iets met een spijker en dat jij dat niet ziet.

En ondertussen zo multi-tasking hè, dat kind. Én zingen, én zijn puzzels opruimen.
Niet erg efficiënt nog, zoals u kunt constateren. Eén stukje per keer naar een doosje vlakbij de tafel.
En daarna compleet de focus kwijt. Slijt al rondjes-lopend een spoor in het parket, op zoek naar de meest hilarische variant van het Sint-lied in kwestie.
Blijkt uiteindelijk toch iets met poep te zijn. En waarom verbaast me dat tegenwoordig niet meer?

Het gegil op de achtergrond is trouwens onze mini-groupie, fan van het eerste uur.
U mist het gewapper met de armen en het gewip op de stoel. Maar daar heeft u ondertussen ongetwijfeld al een beeld bij. En anders, klik.



zondag 2 augustus 2009

Uitdaging

Hmm. Wellicht is-ie toe aan een nieuwe uitdaging...
Ik ga even puzzelen hoor, roept hij.
En voegt de daad bij zijn woord: gooit alle puzzels door elkaar, en legt ze allemaal in notime in elkaar. Met de afbeeldingen naar beneden.

Ik zeg: leer eens driewieleren.

zaterdag 1 augustus 2009

Boo at the zoo

Bij zijn laatste bezoek aan de dierentuin had-ie een behoorlijke close encounter met een tijger. Gelukkig met glas ertussen, maar dat was dan ook het enige dat er tussen zat. Ze keken elkaar luttele seconden recht in de ogen.
En dat maakt indruk, zo'n meet 'n greet op ooghoogte. Een diepe indruk, kunnen we nu stellen.

Hij rent als een dolle langs alle dierenverblijven, keurt ze nauwelijks een blik waardig. Roept zodra er een beetje dier in zicht komt Moet nu gauw weer verler.

Wordt panisch als we voor een keer het nachtverblijf van een olifant mogen bezoeken en daar zelfs een leuke muurtekening met krijt mogen kalken. Neeeeeeh, ik wil niet naar binnen.
Pas na de verzekering dat de olifant nog lang niet naar zijn kamer kwam om te slapen, wilde hij wel een kijkje nemen. Om vervolgens 5 minuten later met een emmertje en een schepje als een bezetene een grote slaapkuil te scheppen. Voor de olifant.

Neushoorns waren vanavond niet interessant (want eng). De leeuwen en de apen ook niet (want ook eng).
Met een grote boog om de tijgers heen, Mama, ik doe gewoon mijn ogen dicht, dan zie ik ze niet.

Kennelijk was de portie durf vandaag niet voor de beesten bedoeld.
Hij ontdooide pas weer een beetje in de speeltuin. Ging als stoere bink van de allerhoogste tunnelglijbaan af en gaf daarna bijna licht van trots.

Zus wurmden we in dezelfde speeltuin met spreidbroek en al in een babyschommel. Ze vond het geweldig.
Handige dingen trouwens, zo'n babyschommel. t Kind kukelt er niet uit, vermaakt zich zelf en je hebt je handen lekker vrij. Kun je zelf ook weer eens op een schommel zitten.

Verder denken we dat de oppasser het verblijf van de wespen heeft open laten staan vanavond.
Want mènmèn, wat een overkill aan nare zwart-geel gestreepte nieuwsgierige vliegers zeg.
Direct met de neus vooraan als je een bolletje wil eten. Of als je bij je kind een kouwe prak naar binnen werkt.
Inderdaad, koude prak. Mevrouw houdt zoveel van eten, dat ze Olvarit ook koud te nassen vindt. Heel handig, vinden wij.