Bijna goed. Laten we er voor vandaag M. & L. van maken.
Zij zijn tenslotte de reden waarom we met 2 kinderen op de achterbank heulemaal naar Italië zijn gereden.
Want er wordt getrouwd vandaag. En wel in Fano, aan de Adriatische kust. Da’s zo’n 400 km verderop.
We verruilden daarom ons riante landhuis voor een tweetal nachten jaren-70-hotel en een room-with-a-view.
Nou zou ik een mooi verhaal kunnen schrijven over hoe we een ruim uur kostbare reistijd verloren wegens vergeten autopapieren. En dus weer terug reden om die papieren op te halen.
Of dat we de onontbeerlijke accessoire om van een ordinaire – in de zin van ‘gewoon’, tssk – strandjurk een feestjurk te maken fijn lieten liggen in onze walkin-closet a.k.a. slaapkamer.
En dat ik daar middenin de nacht achter kwam.
Omdat ik wakker lag en me alvast verheugde op mijn outfit voor de trouwerette. Tot ik de verschillende onderdelen in gedachten probeerde te lokaliseren in de hotelkamer.
…
Frisgroene zomerjurk? Gezien. In de kast.
Witte sjaal met zilvereb subtiel-feestelijke belletjes? Check. Ook in de kast, aan de hanger van de jurk.
Zilveren strak moderne broche? In mijn toilettas. Tenminste, ik heb m er niet uitgehaald. Dus moet-ie daar nog in zitten.
Trouwschoenen?
En dan die mooie zilverkleurige brede riem… Die riem die als bij toverslag nog even 2 kilo laat verdwijnen. En mij helemaal mooi en slank gaat maken. Die riem…
Waar. Is. Die? Die zat toch in de kledingtas? Bij mijn jurk en bij de sjaal? Bij het nieuwe pak van Huisgenoot? Waarom heb ik m dan nog niet gezien?
Acute inspectie van volledige kledingkast leert dat Dé Riem, pièce de résistance van het totale outfit, er niet is.
…
En dat ik daarom Huisgenoot terplekke ‘verbaal gestimuleerd’ heb.
Ja. Want wiens verantwoordelijkheid was het nou, om de in Nederland zorgvuldig ingepakte paktas compleet mee te nemen naar Fano?
Huisgenoot kon deze nachtelijke vorm van éénrichtingscommunicatie niet heel erg waarderen. Vreemd.
Maar goed. Daar ging het vandaag allemaal niet om.
Nee. Een bruiloft. Huwelijk. Matrimonio.
Nederland-Italië kreeg er een nieuwe dimensie bij vandaag:
Bruid met complete gevolg (Nederland) te voet vanaf het hotel naar het gemeentehuis met mooie binnenplaats. Alwaar hij (Italië) haar opwachtte.
Voordracht van de letterlijke gortdroge Italiaanse wettekst (Italië) vermengt met een persoonlijke duo-toespraak (Nederland) door haar ouders. Hij het Nederlands, zij het Italiaans.
David vond het indrukwekkend en mooi. De jurk van M. was mooi maar ik moest wel heel stil zijn hè?, antwoordt hij desgevraagd.
Een uur je mond houden tijdens de trouwplechtigheid omdat anderen het woord hebben, is ook heel moeilijk als je 3 bent.
Danaë ontdekte dat de trouwzaal een heel prettige gil-akoestiek heeft en lardeerde de ceremonie met keiharde kreten. En pakte en passant de fotograaf in met haar blauwe ogen.
Na het si-woord, op het grote centrale plein een heerlijke vruchtentaart als bruidtaart en kado’s overhandigen bij de fontein. En daarna… een heerlijk diner tot na middernacht op datzelfde plein.
Jahaa… Kom daar in Nederland maar eens om.
Maar het allerbelangrijkste is: M. & L. leven nog lang en gelukkig.
Althans, daar gaan we vanuit natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten