Men neme een klein kerkje in Toscolano-Maderno. En een peuter die dat kerkje liefst de hele dag wil onderzoeken. En, oja, een moeder die op volkomen pedagogische wijze haar zoon liefde voor het cultuurgoed wil bijbrengen.
En voor de kerk zette men een man met zonnebril en olijke dreumes in een kinderwagen.
Succes verzekerd. Maar dat leest u maar in deel 2.
David kan niet wachten om naar binnen te gaan en trekt me aan mijn hand mee. Eenmaal binnen kijkt hij vol ontzag rond. Fluisteren, normaalgesproken een giga-opgave, gaat hem opeens gemakkelijk af.
Hij ziet tekeningen – fresco’s dus, maar welbeschouwd zijn dat gewoon tekeningen natuurlijk – op de muur. Waarom doen ze dat?
Staart aandachtig naar al het goud dat er blinkt. En vraagt zich af wie dat zijn, die mevrouw en die baby.
Ik vertel hem dat dit kerkje heel oud is en leg uit hoe je dat kunt zien.
Aan de tekeningen op de muur bijvoorbeeld, waar stukken van ontbreken.
Of aan de marmeren gedenkplaten in de vloer, waar de letters van uitgesleten zijn zodat je ze niet meer zo goed kunt lezen.
Prompt zakt David op de grond en fluistert, met zijn neus op de vloer, Kijk, dat is mijn letter. De D. En kijk, daar nog één. En nog één…
Daarna trekt David Huisgenoot de kerk in. Want hij gaat papa uitleggen waarom de kerk zo oud is. En hij moet zijn letter laten zien.
En daarna moet ik nog een keer mee naar binnen. Want Sinterklaas is ook in de kerk, zegt David met stellige overtuiging.
En inderdaad, in één van de bogen is een sinterklaas-achtige heilige geschilderd. Compleet met staf, mijter en in rood-achtige tinten.
Terug in het vakantiehuis gaat hij met hernieuwde energie verder met het bedenken wat hij voor zijn verjaardag en voor Sinterklaas wil vragen. Met dank aan de eerste speelgoedgids die vlak voor de vakantie door de brievenbus viel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten