zondag 4 oktober 2009

Vooruitgang en verdwijn-truc

Gisteren viel het kwartje. Dat het gaat om voortuitgang in het leven.
Voor een ballon was mevrouw éin-de-lijk bereid om wat moeite te doen. En schoof met behulp van haar armen en tenen 10 centimeter vooruit.

Gister 10 centimeter.
Vandaag maar liefst anderhalve meter.
Maar dan alleen omdat de xylofoon van d'r broer als lokmethode werd ingezet. Waar ze normaalgesproken niet mag aanzitten omdat ze anders met het ding - heel ritmisch, dat wel - het parket aan gort ramt.
Maar hee, je wilt dat je kind gaat kruipen of niet hè. Alles voor wat centimeters vooruitgang in het platte vlak.

Goed. Deden we nog wat anders dit weekend?
Hmmnja. We sliepen uit. Met z'n allen. Tot wel 9 uur. Heel prettig ja. Dat gebeurt niet altijd. Of liever gezegd, nog nooit.

And what else?
We raakten kwijt. Als in 'zoek'. Of 'weg'.
Ja. Het ene moment sta ik nog met David te wachten op Huisgenoot en Danaë, en kijk door de ramen van een kinderspeelparadijs in een blauw-gele woonwinkel.
En het volgende moment is-ie nergens meer te bekennen. Verschwunden. Opgelost in het niets.

Interessant, dacht ik. Dat is nog nooit gebeurt. Wat nu? Ohja, roepen. En rustig blijven.
David, begon ik. Dá-vid...
Huisgenoot kwam aanlopen en keek mij wat vreemd aan. Waar is David?, vroeg hij.
Nou eh, kweetniet?, zei ik. Weg? Zelf een Billy of een Hötseknöts uitzoeken?
Dáa-vid, begon ik maar weer. Wel een beetje harder, want t is niets voor hem om niets van zich te laten horen als ik 'm roep.
Huisgenoot begon met Danaë in de kinderwagen links en rechts wat paden af te rijden.
Dáa-vid, schalde ik weer door de winkel. Geen reactie.
Dáaf, waar ben je? Wel wat andere mensen die om zich heen begonnen te kijken. Maar geen David.

Aha, een mevrouw in een kanarie gele polo, die moet hier werken. Bent u een kindje kwijt?, vroeg ze. Zag ik daar nou een licht beschuldigende blik in haar ogen?
Ja, zei ik. Blond jongetje met een Nijntje-jas aan.
Hij is bij een mevrouw verder op, wees ze.
En ja hoor. Op de arm van een winkelbezoekster was David luid aan het brullen. Ma-máhaa. Maha-maha...
Ik was je kwij-hijt. Ik wou spe-heelen, snotterde hij in mijn nek na de hereniging.
En toe-hoen kwam de mevrouw. En nog een winkelmevrouw. Die ging jou zoe-hoeken. En nou ben je er weer, zuchtte hij.

Ik bedankte de vriendelijke opvangmevrouw. David had zichzelf ondertussen weer beetje bij elkaar geraapt en kwam met de uitsmijter.
Ja, bedankt mevrouw. Jij had mij goed geholpt.

3 opmerkingen:

Cisca zei

En dat zijn de liefste mevrouwen. Mevrouwen die goed geholpt hebben.

Saralien zei

Oef, wat een schrik.... lang leve de mevrouw.

En oja, die vooruitgang... me een wortel (tompoes, fopspeen, teletubbie, briefje van 10) een een hengel voor je dreumes en dan steeds iets verder wegtrekken...

Mrs. T. zei

Hartstikke fijn die holpmevrouwen!