Randvoorwaarde voor wilde plannen

Kijk. We hebben wilde plannen. En voor uitvoering van die wilde plannen is een bijschrijving in een paspoort van je moeder niet genoeg.
Nee. Meneer Obama eist van iedere inkomende reiziger dat deze beschikt over zijn eigen paspoort. Ook van kinnertjes die nog niet eens kunnen lopen.

Onze kinnertjes hebben dus geen officiele reis-units.
Omdat we binnenkort ook een visum moeten aanvragen - naar de Joe Es of Ee reizen doe je niet zo maar kennelijk; t moet echt wel een heul fantastisch land zijn... - , én we aanstonds plaatsen in het vliegtuig kunnen reserveren, leek het ons goed om van die reisdingen te regelen.

Het regelen van die dingen an sich is niet echt een probleem.
Lekker even in de rij bij het stadhuis, gratis moment van onthaasting.
David vastgeplakt aan de tv met tekenfilmpjes en Danaë friemelend aan een kralenboog-ding. Nee, ik kom de tijd daar wel door.

Het probleem echter zat 'm in de randvoorwaarden voor het verkrijgen van zo'n paspoort: het maken van een goed gelijkende pasfoto.
Ik dacht altijd dat het maken van een pasfoto van een dreumes een vreeschlijcke klus zou zijn.
Uweetwel. Schaapachtige blik, openhangende kwijlmond, toch nog een snotje in de neus, acute afkeer van de fotograaf, van het stoeltje afdonderen, er niet meer op willen. Dat soort dingen.

Daarom dacht ik slim te zijn, en Danaë als eerste vast te leggen. Hadden we dat tenminste gehad. Maar nee. Binnen een minuutje was de foto gemaakt. Danaë *hartje* camera. En de fotograaf.

David dacht er anders over.
Foto's zijn stom. En als ik een foto nodig heb om op vakantie te gaan, dan wil ik niet op vakantie. En dan wil ik niet in het vliegtuig. Nee. Nee. En nog eens Nee.

Pas toen het om de techniek ging (ja, leuk op de televisie komen, dat wil ik wel eens zien), wilde hij plaatsnemen op de kruk. En ging vervolgens alle gekke bekken trekken die hij kon verzinnen.
En dat waren er nog al wat, bleek.

Ophangende kwijlmond: check.
Brullende leeuw: check.
Ogen dichtgeknepen: check.
Hoofd zover mogelijk omgedraaid: check.
Vinger in z'n neus: check.
Bandietenblik: check.
Negeren van de fotograaf die haar best staat te doen om de camera in de goede positie te krijgen voor een wiebelende bijna-kleuter: check.
Scheef hangen op de stoel: check.
Hysterisch lachen met wagenwijd open mond: check.
Achterhoofd op de foto: check.
Scheel kijken: check.
Lammetje-slachtbank-techniek: check.

Ondertussen meldden zich meer mensen die graag een pasfoto wilden hebben. En ondertussen meldde zich ook het zweet op mijn rug.
Na 5 minuten dacht de fotograaf dat er wellicht ééntje tussen zat die aan de voorwaarden van een pasfoto zou kunnen voldoen. Beetje schuiven, beetje vergroten. Nog een keertje checken.

Met het zweet nog nadruipend in mijn bilnaad, toonde ik de foto's aan de balie-foto-check-mevrouw van het stadhuis.
- Hoe oud is hij? Nog maar drie mevrouw.
- Hmm. Waarvoor is het? t Is voor Amerika. En ik wil echt geen gedonder aan de grens.
- Een eigen paspoort dus. Dan zijn ze altijd wat strenger. Even achter vragen of deze ermee door kan. [en dan duurt een minuutje lang...]
- Nou vooruit. Goedgekeurd.

Dat vind ik nou ook: