maandag 31 mei 2010

Een gedenkwaardige dag

Met onze wallen op kniehoogte - mede mogelijk gemaakt dankzij een jetlag met bijbehorende rare nacht (5 keer eruit wegens kinderen die de weg kwijt waren en veel wakker liggen omdat we 'zo wakker' waren) - togen we voor een taartjes-ontbijt naar de Starbucks. Dit tot grote vreugde van David. En van mijzelf.
Dat hij vervolgens niet kon kiezen uit al het lekkers en daardoor ontzettend boos werd, zullen we hem naar niet kwalijk nemen. t Is tenslotte ook niet niets, Améerikaah.

Tja. Memorial Day.
En wat dan te doen?
Wegens mega-jetlag-dufheid besloten we niet te gaan fietsen, maar met de cable car naar Fisherman's Wharf te gaan. Eenmaal een dagpas gekocht en na 20 minuten wachten bleek de cable car-lijn kapot.
Niet zo grappig, want hoe moesten we dan die 13 dollar eruit halen (1 ritje is 5 dollar)?
Omdat we tóch de zeeleeuwen wilden zien, zijn we lopend gegaan. Je kunt tenslotte moeilijk verdwalen als je alleen maar een héle lange straat uit hoeft te lopen... Danaë in de rugzak en David in de buggy. Een gelukkige keus, want hoewel David goed een eind kan lopen, is het eind naar Fisherman's Wharf over de steile heuvels een heel eind voor zo'n manneke.

Danaë vond de zeeleeuwen erg grappig en heeft enthousiast naar ze gezwaaid en geroepen. Daarna maakte David een ritje in de draaimolen, daarbij verplicht begeleid door zijn vader (die natuurlijk ook voor het ritje moest betalen... slimme jongens, die Amerikanen).
Ook het aquaruim van de Rainforest Café maakte indruk: deze moeten we volgens David in Las Vegas beslist weer bezoeken, om te kijken of de krokodil er ook is. We zullen zien...

Gelukkig bleek de cable car het aan het eindpunt weer te doen, en hoefden we het hele stuk niet wéér terug te lopen. David vond het spannend maar ook reuzeleuk. Vooral als we heel stijl omhoog gingen: waarom zijn de huizen zo scheef, pap?
Overigens vindt-ie ook de roosters en putdeksels in de stoep erg interessant. In vele kun je namelijk naar beneden kijken wat er is, en daarom moet ieder rooster aan een inspectie onderworpen worden. Het duurt dus soms wel een tijdje voordat je een blok verder bent...

Rond half 3 waren we weer terug in het hotel en was Danaë in no-time vertrokken voor haar middagdut. Ze slaapt prima in de leen-Deryan (dank dank dank, A.!).
Terwijl Huisgenoot de oppas-dienst nam, mochten David en ik even shoppen: in de Borders-bookshop las hij heel netjes alle Gouden-Boekjes in het Engels en kon ik fijn even op zoek naar wat boeken om deze vakantie te lezen.
Heerlijk, zo'n hotel midden in de stad!

's Avonds gegeten in een 'foodcourt' (wat een akelige naam trouwens, maar wel een handig concept: voor ieder wat verschillends en toch samen aan één tafel) en plotseling was-ie daar weer, de man-met-de-jetlag-hamer. Danaë viel ter plekke zowat in slaap, met haar hoofd op tafel, en David kon van moeheid niet meer op zijn stoel zitten en zelf eten.

Edit 7 juni 2010: Jaaah, de foto's!

zondag 30 mei 2010

Op pad met een duracel-konijn en een video-addict

Kent u 'm nog? Dat roze Duracel konijntje?
Vandaag zat stond sprong er zo eentje naast me. Of op me. Elf uur lang. 
Danaë nam de non-stop vlucht naar San Francisco wel heel erg letterlijk, en stuiterde over de stoelen en het gangpad. Binnen een half uur, we waren nog niet eens vertrokken, waren we al blij dat we voor mevrouw geinvesteerd hadden in een eigen stoel.
Van haar broer hadden we geen last: die had zich binnen een uur volledig overgegeven aan het inflight-entertainment system, ontpopte zich als rechtgeaarde video-addict en konden we na de landing met moeite wegsleuren van zijn eigen schermpje, onder de belofte dat hij in het hotel ook nog tv mocht kijken.
En wat verder?
11 uur duren vooral ook lang.
Zeker als er de eerste 4 uur ook behoorlijke problemen zijn met alle video-schermen aan boord. Dat betekent namelijk: geen film. En dus geen Nijntje voor Danaë (Nijne, zoals ze zelf zegt). Of één van de 10 miljoen andere filmpjes voor David.

Nahgoed.

  • Na 11 uur vliegen,
  • 2 uur immigrations-wachten-vriendelijk-vragen-beantwoorden-vingerafdrukken-geven-foto's-maken-bagage-ophalen en
  • nog 1 uur op-zoek-naar-'private-van'-en-rit-naar-hotel:
daar zijn we dan.
In Améerikaah, zoals David gelukzalig zei, toen de piloot het vliegtuig aan de grond zette.

Hotel ligt echt midden in de stad. Union Square op kruipafstand.
Een grote kamer met alles in supersize: slaapbank in kingsize-formaat, evenals het 'gewone' bed dat op schouderhoogte van David en op ooghoogte van Danaë is. Enorme bedlampen, gigantische fauteuil...

Na even installeren en opfrissen gauw de stad in gegaan.
Terwijl de kinderen zaten te tollen van de slaap, gegeten bij een bizarre Amerikaanse Diner, Lorrie's Diner. Halve Cadillac's en andere auto's aan de muur, jukebox op tafel, koe op ware grote op de bar. Dat soort werk.
Daarna gauw naar het hotel.

Om 18 uur viel Danaë uitgeput in slaap.
David volgde een uur later, en wij zelf om 19.30 uur.

Foto's volgen, we moeten nog even een manier vinden om ze handig weer te geven.

Edit 31 mei 2010, 6.15 uur:
Ja. Al heel lang wakker ja. Iedereen.
Dus kan ik nu het logje afmaken en online gooien.
Daar zit u natuurlijk op te wachten, want uw dag is al bijna weer voorbij.
Nu de kinders in t bad gooien - oh wacht, dat doet Huisgenoot momenteel - en dan op pad.
Op zoek naar eten. En een hele grote kop koffie.
En dan eens kijken wat we op deze Memorial Day gaan doen.
Seeya.


Edit 7 juni 2010:
Ja, foto's daar zijn ze dan...

On our way


On my our way.
Anyway.
We're away.


zaterdag 29 mei 2010

Self entertainment

Terwijl wij morgen de hele dag bezig zijn om aan de overkant van de plas te geraken, bent u voor entertainment even op uzelf aangewezen.

Oh wacht. Danaë zal u het even voordoen.


En doe onderwijl iets nuttigs, en gooi de Tioga Pass Road even open. De lente is namelijk vergeten om een hoop sneeuw op te ruimen. Zou ons een boel kilometers schelen.
Aanstaande zaterdag zou fijn zijn.
Dankuwel.

donderdag 27 mei 2010

Bíjna vier...

Een paar weken geleden:
- Mam, maak jij een Cars-taart voor mijn verjaardag?
- Tuurlijk schat. Doe ik.... Moeders kunnen alles, toch? (schiet in acute boetseer-stress)
- Ja, dat is waar. En ik ben Super-David.

Dat laatste is kennelijk ook tot de juffen van het kinderdagverblijf doorgedrongen...


Wat betreft de taart: 3 avonden bakken, friemelen en kleien.
Nu maar hopen dat-ie morgen letterlijk en figuurlijk in de smaak valt bij onze jarige Superman...

maandag 24 mei 2010

Wat plaatjes im Kopf en meneer B.elbin met elkaar gemeen hebben

Oh boy. Eigenlijk heb ik al een soort van vakantie, wist u dat?
Vast niet, en t zal u worst wezen, want u heeft vast zelf nu ook een soort van vakantie. Als in Pinkster-vakantie. Of in Pinkstervrij. Met - eindelijk - mooi weer, korte broek, biertje, zonnebril en meer van dat soort attributen lijkt het al gauw vakantie.

Morgen nog één dagje werken. Of wat daar voor door gaat. Want eigenlijk zit ik morgen de hele dag op een Landgoed met een veuls te lekkere lunch een beetje te trainen in vaardigheden. Altijd handig, vaardigheden. En ik leer weer eens wat over mezelf en anderen. Ook nooit weg, vindt u niet?

Dankzij therapeutisch schoonmaken is de vakantiestress gedaald tot aanvaardbaar niveau. En is er weer plaats voor leuke plaatjes in t hoofd.
Bijvoorbeeld van fietsen over de Golden Gate Bridge. Of spelen in het Golden Gate Park. Of wandelen in China Town en een ritje met de cable car. Of kijken naar de gekke stinkende zeeleeuwen.
En dat is pas het begin van de vakantie, mensen. Ach, ik ben zo benieuwd...
Nouja, plaatjes im Kopf dus. En dat gecombineerd met een trainingsdag. Kan dus morgen best voorkomen dat ik afentoe éven wegdroom.

Moest vandaag nog wel even wat huiswerk doen voor de training. Zoals uitzoeken wat voor teamrollen-ich-B.elbin. 
En mensen, ik ben dól op testjes. Echt. Maar deze...
Vage formuleringen, en dan punten verdelen - liefst over zo min mogelijk items, want dat is het meest onderscheidende. Zuchtend en steunend, een tentamen is er niets bij zeg ik u, vulde ik m in.

En wat blijkt? Ik ben de perfecte voorgekookte-reis organisator.
Ik bedoel, zonder toekomstbeelden en vernieuwing geen nieuwe reisdoelen, zeg ik als Innovator. Of als Plant. Wie de fok heeft dát nou weer bedacht, een Plant.
En ik ben een Vormer, zegt meneer B.elbin. Gedreven, wilskrachtig en zorgt dat dingen worden uitgevoerd Huisgenoot de taxi's regelt, de allerlaatste landkaarten op de geepeejes zet en de incompany reis-entertainment zwaar voor elkaar heeft.
En last but not least, ik ben een Bedrijfsmanvrouw. Degelijk, ordelijk, - en ik citeer hè - een ware organisator. Houdt van structuren. Schrijft hele draaiboeken een roadtrip to the Joe Es of Ee. En voor een trouwdag of een vaccinatiecampagne, maar dat terzijde.

Need I say more?

Echt, volgens mij moet ik ander werk gaan zoeken.
Of ik ben compleet gestoord. Dat is natuurlijk ook heel goed mogelijk.

zondag 16 mei 2010

Over taart, champignons, toowtoow en k.ak

Owkee. De pre-reisstress heeft dus toegeslagen, zeg maar.
Als in 'lijstjes maken midden in de nacht. Of als in 'als een dolle in de voor- en achtertuin alles snoeien wat los en vast zit'. Of als in 'warrig-logje-met-kop-noch-staart'.
Dit gezegd hebbende, kan ik tenminste gewoon van start. Dan maakt het hele verhaal - want dat is er niet mensen - niet meer uit.

Dus. Waarmee te beginnen?
Het heugelijke feit van vandaag. Huisgenoot en ik zijn namelijk op de kop af vandaag 16 jaar een setje.
Zes. Tien. Jaar. Nog net niet meer dan de helft van ons leven. Nondeju.
U begrijpt, het ultieme excuus voor een taart. Met citroenkwarktaartpudding en lemoncurd als vulling.
Zie hier:

En ja, hij was lekker...


What else?
Oja. Voor in de categorie 'Wat zegt-ie?'

- Huisgenoot en David zitten op de bank. Ze kijken Floris, de film. Ridders, paarden, kastelen en spionnen.  Helemaal leuk, alhoewel dat laatste toch nog een beetje moeilijk begrip is voor 'm: Wat deden die ook al weer, pap, die champignons?

- David eet graag monsterd op zijn kroketje, zo bleek laatst.

- Bij een stoei-kietel-aanval van je vader smeek je om Kanare kanare.

Ach ja. En het meisje...
Het nieuwe favoriete speelgoed van het meisje is op dit moment een toowtoow. Auto inderdaad.
Laat ik er dit over zeggen: het biedt een geheel nieuwe dimensie in de broer-zus relatie...


Het meisje deed vandaag haar eerste stapjes aan één hand. Daarvan helaas geen bewijsmateriaal.
Het meisje kan zichzelf ook zo gezellig voorlezen. Daarvan is wel bewijsmateriaal, maar dat houdt u nog te goed. Ja, lekker makkelijk. Voor als er weer eens een logje zonder-kop-of-kont dreigt.

Verder kakte het meisje zichzelf vandaag ook nog eens 2x tot ver onder haar oksels helemaal onder. Way out of line.
Verdere details zal ik u besparen, maar wij dachten opgelucht: Hè, gelukkig. Beter nu dan in een vliegtuig. Of in een camper zonder wasmachine.
En hóps, daar schiet ik zo maar weer in prevakantie-stress-mode.

Ndaag.

donderdag 13 mei 2010

Waar ik allemaal blij van word...

Van haar kreeg ik 'm, de Happy 101 Award. Alweer een week geleden, maar dat mag de pret niet drukken.

Ondertussen heeft iedereen in Blogcountry 'm al gehad, dus u kent het klappen van de zweep: waar word ik blij van? (van die klappen en die zweep trouwens niet, dat u t even weet).

MaMarije wordt blij van...
  • de ondeugende pretoogjes van Danaë. En haar twee kleine op en neer wippende staartjes.
  • de 10 miljoen vragen op een dag van David. Ok, eerlijk is eerlijk: behalve blij word ik daar ook wel eens heel moe van. Maar het levert ook wel weer een hoop nieuwe levensinzichten op. En daar word ik dan ook weer blij van.
  • z'n Mamáááá- kreet als ik 'm kom ophalen van een dagje kinderdagverblijf.
  • de sleutel van Huisgenoot in het slot van de voordeur, liefst op een moment dat ik m nog helemaal niet thuis verwacht.
  • het kopje koffie wat Huisgenoot alvast heeft klaar gezet toen ik David een trusten-kussie-knuffie bracht.
  • de reactie van Danaë als zij ergens een beest ontwaart dat zij (her)kent.
  • de geur van pas gewassen was.
  • een kakelvers opgemaakt dekbed.
  • wakker worden en door de schaduwen van de fluxaflex weten dat de zon schijnt.
  • wakker worden en me realiseren dat ik de hele nacht aan één stuk geslapen heb. Niet gewekt door enge-kinder-dromen, of meisjes-die-de-weg-kwijt-zijn-in-hun-bedjes.
  • pasgeboren baby's, en alle lieve kleine geluidjes die ze maken.
  • een taart maken. En nog blijer word ik van een taart voor iemand anders maken.
  • in de tuin werken.
  • 's ochtends alleen en ongestoord een bakje müesli eten en tegelijkertijd de krant lezen. Dat gebeurt niet vaak, maar áls het dan gebeurt.... oh mèn...
  • de allereerste lichtgroene nieuwe-blaadjes-waas aan de boomtakken als ik door het bos naar m'n werk rij.
  • een klein stukje overheerlijke witte chocolade met pistache, rozijntjes, nootjes en weet-ik-wat-nog-meer van de Bijenkorf.
  • het idee dat we straks in de Joe Es of Ee rondrijden. In een fokking grote camper. Maar eerst graag even veilig aan de overkant van de grote plas geraken.
Ach.
En zo kan ik dus nog wel even door gaan. Gelukkig heb ik een hoop dingen om blij van te worden.

Zo ga ik nu bijvoorbeeld met een boek in mijn bed liggen.
Had ook in bovenstaand lijstje kunnen staan. Maar sommige dingen moet je niet opschrijven. Die moet je gewoon doen.
Ndaag.

Edit 22.30 uur: Oja. Doorgeven die award. Aan maar liefst 10 anderen.
Dat doe ik dus niet. Want iedereen heeft m al gehad. Denk ik.
Daarom gooi ik m bij deze heel hoog in de lucht. En wie zin heeft, die vangt 'm...

maandag 10 mei 2010

Piece of cake

Stel. Je loopt met je dochter door de stad. Op zoek naar kraamkadootjes en nog wat vakantie-dingen. Eigenlijk is het al laat. Als in lunchtijd en middagslaapje bedtijd. Veel te laat dus.
Dus éigenlijk moet je dan niet 'voor de grap' dat ene galerietje binnen lopen.

Nee. Want da's dom. Want dat betekent namelijk dat je als een blok valt voor een kunstwerk. Voor aan die ene muur waarvoor we eigenlijk al sinds de verhuizing naar iets op zoek zijn.
Echt heel handig qua timing en budget enzo. Not.

Maar ja. Het zweefdruk-ding keek mij nog eens indringend aan en liet mij Huisgenoot bellen.
Dat hij toch echt-écht-Echt op zijn overvolle zaterdag moest komen kijken. Iets met opties-op-kunstwerk die onze vakantie niet zouden overleven en iets met inpakken-en-wegwezen-tentoonstelling. En bovenal dat het ding gewoon in ons huis hoort. En dat ik het hoe dan ook toch gewoon ging kopen.

Huisgenoot was het eens. En nam het ding vervolgens meteen mee naar huis.
Waar het nu hangt, maar nog niet op dé muur. Want een spijkertje slaan op de juiste plek, dát doen we na de vakantie wel. Dat vind ik trouwens altijd het meest spannende van iets ophangen. De juiste plek vinden is niet zo moeilijk. Maar dat spijkertje dan ook op de juiste plek erin slaan...

Jajaja. Een foto.
Zie hier. Een Echte Monica Dierikx.
Waarom ik het zo mooi vind? Door de kleine glimpapiertjes van paaseitjes. Echt, ik vind het geweldig.
Kunst kopen. Piece of cake.

Speaking of which:


zondag 9 mei 2010

Het mysterie van de roze voet

Dit is het verhaal van het mysterie van de roze voet.
En het gaat zo:

Er was er eens een linkervoet. Niet zo gek groot. Maatje 21 ofzo.
En die voet behoorde toe aan een meisje van ruim 19 maanden.
Een meisje dat vreeschlijck haar best deed om op goede voet te staan. En er liefst op te lopen. Maar dat laatste lukt nog niet zo goed zelf.

Op een avond, zo'n anderhalve week geleden, zag de moeder van die voet dat meisje dat de buitenkant van haar voetzool een hele rare kleur had. Precies in de diepe groefjes van het velletje.
De moeder schrok. Want hoe hard ze ook poetste, het ging niet weg.
Op de vraag of het misschien verf was, keek het meisje gauw de andere kant op.
Een week later, en vele badjes later, zat de rode-roze kleur er nog. Het leek wel ietsje minder te worden, maar het was toch nog heel duidelijk aanwezig.

De vader en de moeder begonnen zich een beetje zorgen te maken. Want een voetzooltje met een gekke kleur in groefjes, dat hoort niet?
Hoe zou dat toch komen?
Kwam het door de zoolrandjes van haar slofjes? Die draaiden altijd zo ontzettend irritant om haar voeten. Dus wie weet was het dat wel.
Of was het omdat het meisje haar voet altijd zo scheef naar binnen neerzette, als ze ging lopen?
Zouden de voetjes van het meisje wel kloppen? De heupjes van het meisje klopten toch immers ook niet?
Misschien moesten ze voor de vakantie toch maar even langs de dokter om zeker te weten dat alles in orde was.

Tot op een zondagmorgen. Op moederdag om precies te zijn.
Toen werd de moeder van de voet het meisje en haar grote broer verwend. Met prachtige zelfgemaakte mugshots portretten van haar kinderen.
Het portret van het meisje bleek gesigneerd met een knalroze voetafdruk.
En het meisje tilde, gezeten op het bed van papa en mama, haar blote voet op en wees nadrukkelijk naar haar zool. Ze brabbelde wat ten uitleg en knikte opgelucht ja, op de vraag of het stiekem tóch roze verf was, dat onder haar voetzool.
Het is ook wat, als je dat zo lang geheim hebt moeten houden.

En ze leefden liepen nog lang en gelukkig.
Einde.

donderdag 6 mei 2010

Warm welkom

Haa, mamaaa, juicht hij als ik m kom ophalen op het kinderdagverblijf.
Hij springt in m'n armen en geeft me een dikke knuffel.
Hmmm, fleemt hij, ik vind het zo leuk dat jij mij ziet...

woensdag 5 mei 2010

Danaiaans voor beginners

Voor de oplettende luisteraar valt er tegenwoordig soms wat op te maken uit het Danaiaans wat mevrouw orakelt.

Mama - duidelijk natuurlijk - of , wanneer de moeder in kwestie niet snel genoeg reageert, Mamáa.
Papa. Ook duidelijk.
Het lijkt erop dat iets als Daaa-daaa David zou kunnen betekenen. Maar helemaal zeker weten doen we het niet. Wanneer meneer namelijk iets te dicht in de buurt van speelgoed komt dat mevrouw zich heeft toegeëigend, begint ze als een luchtalarm te gillen.

Nijne: Nijntje. 
Poeh: poes. En helemaal schattig is het bij behorende geluid dat ze er sinds kort bij maakt: Njaaauw

Ze is sowieso wel 'op' beestjes. Waar David al gauw 'auto' zei, houdt zij het hoofdzakelijk bij beesten.
Goowgoow, bijvoorbeeld. Wanneer u het hardop zegt, wordt het vast duidelijk wat ze ermee bedoelt. En die ziet ze vaak, goowgoow. Ze kan gebiologeerd uit het raam kijken, en dan opeens heel enthousiast gaan wijzen. Goowgoow. Vogel dus. Duh.
Varken kan ze nog niet zeggen. Maar knorren des te meer. Ggg-ggg. Hilarisch.
Kip (Poh-poh) had ze al de in pocket. En hond ook. (Nog steeds alleen maar woe-woe, waar David het beest gewoon ontja noemde).

Aan de dierencollectie heeft zij verder nog toegevoegd: Paa, aap. Heel logisch. Alles omdraaien. Heel Danaë.
Ze lijkt trouwens ook links te zijn, altijd maar met links de potloden pakken en tekenen. Maar dat terzijde.
En sissuh.Visje. En dan bij het uitspreken heel ritmisch heen en weer wiegen. Met haar lijf zingt ze dan de kinderdagverblijf-klassieker Visje visje in het water.

Oja, sies. Dat zegt ze ook. Tegen fiets of als iets gewoon vies is. Bij de laatste betekenis eist ze dan een doekje op (boeit niet wat voor soort, theedoek, zakdoek, anything will do), en begint ontzettend te poetsen.
Heel efficiënt. Heel Danaë.