zondag 30 mei 2010

Op pad met een duracel-konijn en een video-addict

Kent u 'm nog? Dat roze Duracel konijntje?
Vandaag zat stond sprong er zo eentje naast me. Of op me. Elf uur lang. 
Danaë nam de non-stop vlucht naar San Francisco wel heel erg letterlijk, en stuiterde over de stoelen en het gangpad. Binnen een half uur, we waren nog niet eens vertrokken, waren we al blij dat we voor mevrouw geinvesteerd hadden in een eigen stoel.
Van haar broer hadden we geen last: die had zich binnen een uur volledig overgegeven aan het inflight-entertainment system, ontpopte zich als rechtgeaarde video-addict en konden we na de landing met moeite wegsleuren van zijn eigen schermpje, onder de belofte dat hij in het hotel ook nog tv mocht kijken.
En wat verder?
11 uur duren vooral ook lang.
Zeker als er de eerste 4 uur ook behoorlijke problemen zijn met alle video-schermen aan boord. Dat betekent namelijk: geen film. En dus geen Nijntje voor Danaë (Nijne, zoals ze zelf zegt). Of één van de 10 miljoen andere filmpjes voor David.

Nahgoed.

  • Na 11 uur vliegen,
  • 2 uur immigrations-wachten-vriendelijk-vragen-beantwoorden-vingerafdrukken-geven-foto's-maken-bagage-ophalen en
  • nog 1 uur op-zoek-naar-'private-van'-en-rit-naar-hotel:
daar zijn we dan.
In Améerikaah, zoals David gelukzalig zei, toen de piloot het vliegtuig aan de grond zette.

Hotel ligt echt midden in de stad. Union Square op kruipafstand.
Een grote kamer met alles in supersize: slaapbank in kingsize-formaat, evenals het 'gewone' bed dat op schouderhoogte van David en op ooghoogte van Danaë is. Enorme bedlampen, gigantische fauteuil...

Na even installeren en opfrissen gauw de stad in gegaan.
Terwijl de kinderen zaten te tollen van de slaap, gegeten bij een bizarre Amerikaanse Diner, Lorrie's Diner. Halve Cadillac's en andere auto's aan de muur, jukebox op tafel, koe op ware grote op de bar. Dat soort werk.
Daarna gauw naar het hotel.

Om 18 uur viel Danaë uitgeput in slaap.
David volgde een uur later, en wij zelf om 19.30 uur.

Foto's volgen, we moeten nog even een manier vinden om ze handig weer te geven.

Edit 31 mei 2010, 6.15 uur:
Ja. Al heel lang wakker ja. Iedereen.
Dus kan ik nu het logje afmaken en online gooien.
Daar zit u natuurlijk op te wachten, want uw dag is al bijna weer voorbij.
Nu de kinders in t bad gooien - oh wacht, dat doet Huisgenoot momenteel - en dan op pad.
Op zoek naar eten. En een hele grote kop koffie.
En dan eens kijken wat we op deze Memorial Day gaan doen.
Seeya.


Edit 7 juni 2010:
Ja, foto's daar zijn ze dan...

3 opmerkingen:

Cisca zei

Pfoe. Dat heb je achter de rug. En nu genieten!

Kay zei

Geweldig!!! Bij Lorrie's hebben wij elke avond gegeten toen Arnout en ik 6 jaar geleden in S.F. waren! Grappig hoor! En dat Duracel konijntje herken ik. Gelukkig bij ons toen maar op een vlucht naar Portugal.

Heeeeel veel plezier met alle trips. Wij zijn hier stik-jaloers...
We lezen mee!
PS In Page hebben we de allerlekkerste taco dip ooooooiiiit gegeten.....

Linda zei

fijn dat jullie de vlucht hebben overleefd! en nu genieten van de US

nog even snel je andere blogjes gelezen, super mama hoor met die taart van David. Ik kom het recept wel halen als Timo 4 wordt, ha ha.

kus