Dat kan ook liggen aan het feit dat ze zojuist een overdosis suiker naar binnen hebben gewerkt tijdens het Taai-taai versieren.
Maar goed.
Momenteel spelen David en M. - zijn grote vriendin - iets met Sint, Piet en een pakjesboot.
Uiterst serieuze materie, want er moet gestrooid (bij de brievenbus, en in de schoenen in de hal) en de pakjes moeten onder veel geschreeuw worden gered uit het water.
- 'Neehee, ik ben al de hele tijd Piet', joelt David.- 'Oh, nou. Dan ben ik straks de Tijd Piet', zegt M.
Daarnaast is het Sinterklaasjournaal vaste prik.
Bij de openingstune zit David nog tamelijk rustig op de bank.
Maar bij alle alarmerende berichten over sleutels van pakjeskamers die kwijt zijn, baby-Pieten die vooral niet door Sinterklaas ontdekt moeten worden etc. etc., stuitert hij heen en weer tussen tv-toestel en de 'mentale ondersteuning' bij het fornuis, en verkondigt daarbij met luide stem alles wat Dieuwertje Blok hem zojuist heeft toevertrouwd.
En dan hebben we nog de obligate schoen. Het blijkt een mysterieuze communicatie-lijn tussen kleuter in kwestie en de Goedheiligman.
Vorige week zaterdag mochten ze 'echt' hun schoen zetten. Kleuter was door het dolle heen met zijn kleine pakje 'Grote Jongens Lego'. Zo'n vangst smaakte naar meer, en dus zet hij sindsdien iedere avond zijn schoen.
Een serieuze aangelegenheid, want er moeten minstens 3 liedjes gezongen worden en het feit dat de schoen er staat, wordt voor de zekerheid nog even door de brievenbus geschreeuwd.
Een voorzichtige opmerking - oh tere kinderziel - dat Sinterklaas misschien geen tijd heeft vannacht, wimpelt hij weg 'Want dat weet je niet mama, je weet maar nooit'.
De eerste keer deden we nog een briefje in zijn schoen met daarop de mededeling dat Sinterklaas helaas niet iedere avond kan langskomen om iets in z'n schoen kan doen.
Verguld pakte hij het briefje uit zijn schoen. 'Een brief van Sinterklaas, een echte brief,' jubelde hij. Dat was haast nog mooier dan de Grote Jongens Lego-ieniemienie brandweerauto. En iedereen onderweg naar school moest het weten.
's Avonds moest de schoen weer gezet.
Want het was toch echt niet de bedoeling dat Sinterklaas zijn verlanglijstje had gehouden, vond hij. Sinterklaas had het ding moeten bekijken en gewoon weer terug geven. 'Want ik wil er zelf iedere dag naar kijken, mama'. En dus sommeerde hij de Goedheiligman per zelfgeschreven order zijn verlanglijst weer terug te geven.
Aldus geschiedde. De volgende ochtend lag op miraculeuze wijze zijn wensenpakket (niet gering trouwens, maar dat terzijde) weer in zijn schoen.
Wij werden nog even fijntjes met onze neuzen op de feiten gedrukt. Want Sinterklaas had dan wel geen kadootjes achtergelaten, maar hij was wél in onze straat geweest. En dus was-ie helemaal niet bij de kinderen in B. of W. om kadootjes te brengen, xoals we de avond tevoren hadden uitgelegd.
Danaë breidde en passant haar vocabulaire uit met het Sint-pakket:
Tietaas = Sinterklaas
Piet
Petenotuh = pepernoten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten