zaterdag 31 december 2011

Auto nieuw

T is wat mensen, zo'n pas opgeleverde nieuwbouw woning.
Eigenlijk is het een soort van blok beton dat aan alle kanten leefbaar gemaakt moet worden.
En dat is dus wat we deden en nog steeds doen, mocht u zich afvragen wat we de afgelopen periode hebben uitgevoerd.
Ik zou dat kunnen illustreren met leuke voor-en-na-foto's.
Maar hé, daar heb ik even geen puf voor. Ik ben uitgebehangd en uitgeverfd.
Ik beloof u foto's van een bewoonbaar huis. Met meubels erin. Daar zult u nog een week of 3 op moeten wachten. *schiet in acute verhuisstress*

Meneer de Stuccer deed er trouwens uiteindelijk zo'n 3 weken over om het huis van onder tot boven glad te stuccen. En niet de beloofde twee weken (voor het gemak vergeet ik even de in eerste instantie beloofde 1 week, die wij zelf namelijk al ontzettend niet-reeel vonden).
Manmanman. Wat. Een. Stof. komt daarbij kijken. On-ge-loof-lijk.
En daarna verfden Huisgenoot en ik gezamenlijk het hele huis van onder tot boven. Twee keer. Want het zuigt nogal, zo'n vers gestuucte muur. Dat is dus bij elkaar zo'n 600 vierkante meter muur.
Wij kunnen best verven samen, Huisgenoot en ik. Maar na zoveel vierkante meter, zijn we er best heel erg klaar mee.

Volgende week gaan we de vloer op de eerste en tweede verdieping leggen. Bijna 100 vierkante meter laminaat.
's Kijken of we dat ook zo goed samen kunnen. We'll see.

En dan over tot de orde van de dag met nog wat leuke kinder-quotes. Voordat ik ze vergeet. Want ook hier is het tussen de stofwolken en de verhuisdozen Oud & Nieuw, en doen de kinderen de dingen die ze altijd doen.

Danaë had het vandaag bij het kinderdagverblijf over Oud & Nieuw.
"Oh," zei ze verheugd, "mijn papa heeft ook een auto nieuw!" 

David speelt met zijn Lego-Ninjago poppetjes het Ninjago-spelletje van de iPad na.
"Haha, jauw losse"* roept hij fanatiek als een ninjastrijder het loodje legt.
Of, als zijn poppetje aan de winnende hand is, "jauwa winne"**




* bij verlies staat er You Loose in het scherm te lezen. 
** en bij winst You're A Winner.

maandag 28 november 2011

Over op schema liggen - maar toch niet -

BSO-probleem: solved.

Eerste verhuisdozen: gepakt.

Eigen huis: verkocht.

Sleutel nieuwe huis: morgen.

Ik wou u zeggen: we liggen op schema.

Maar ja.
Nu blijkt dat de stucker/stuccer (?) niet woensdagochtend sharp begint, maar pas vrijdag. Of nog erger: maandag. En dat alles omdat "de spullen er nog niet zijn".
Huh? Ik dacht toch altijd dat je 30 november best met enige zekerheid mijlen vantevoren ziet aankomen.

zaterdag 12 november 2011

Van meer keuze en andere dingen waar dit mens blij van wordt

Waar moet ik beginnen?
Dat de nieuwe BSO van David vorig jaar nog zei gewoon plek te hebben als wij verhuisd zijn, en dat dat nu niet meer zo is?
En dat dat op zich niet zo'n probleem zou zijn geweest - denk ik -, als we keus hadden gehad uit verschillende BSO's die onze bloedjes van kinderen tijdens hun na-school-tijd entertainen (want bso-keus = meer kans op plek - lijkt mij -)?
Maar dat de nieuwe school van David slechts één contract heeft afgesloten met een BSO-leverancier (terwijl er op de oude school minstens 4 verschillende soorten BSO-juffen kindertjes komen ophalen; dus ik zie niet in waarom het meerkeuze-model ook niet op de nieuwe school kan worden toegepast).

Nu heeft de preferred BSO-suplier - klachntgericht als zij zijn - een 'tussenoplossing' bedacht: het mannetje wordt met een taxi van school gehaald en naar een andere BSO gebracht.
Maar dat vind ik een slechte oplossing. Met mijn kindertje van vijf wordt namelijk niet gezeuld via auto's-van-onbekende-taxichauffeurs-die-ik-als-ouder-nooit-zal-zien. Slecht plan dus.
En daarenboven, vindt de BSO-suplier dat wíj dan de extra taxikosten zouden moeten betalen. Vond ik nogal een bizarre gedachte. Wij meer betalen voor een oplossing die we a) niet zelf bedacht hebben en b) überhaupt zelf nooit zouden verzinnen.

Ahwel. Al met al niet echt een blij onderwerp.
Sinterklaas dan?
Danaë maakte deze week welgeteld 3 pietenmutsen en een sinterklaasmijter. De Sinterknutsel-juf op het kinderdagverblijf maakte kennelijk overuren.
David praatte terug tegen de briljante Sinterklaasjournaal-viral (spánnend) en is helemaal opgelucht dat zijn naam nu in het Grote Boek van Sinterklaas staat.
Kijk. Daar word ik blij van. Van het Grote Geloof in Wondermooie Verhalen.
Dat hij er vandaag redelijk 'edgy' onder is, vergeet ik voor het gemak maar even.
Sinterklaas komt tenslotte niet iedere dag aan in Nederland.

En het mooiste woord van de week: panniejon.
Lampion op z'n Danaiaans.
Zulke nieuwe woorden koester ik.
Mevrouw is namelijk in rap tempo haar vocabulaire aan het bijschaven, waardoor juweeltjes als 'pleurpotlood' (kleurpotlood) of 'Jip & Malleke' nu in allerijl aan het verdwijnen zijn.

En kijk nou. Hèt Huis. Bijna af.
Inmiddels ligt ook de oprit. Deurbel zit erop, brievenbus zit erin. Kortom, bijna klaar.

29 november krijgen we de sleutel. Eind januari verhuizen.
Word ik ook blij van als ik niet denk aan de hoeveelheid werk die nog verzet moet worden.

maandag 17 oktober 2011

Herfst...

Wij lieten ons vandaag inspireren.

Lang leve de herfstvakantie.
Niet vroeg opstaan. Niet haasten.
Lekker aan tutten.
Op de fiets-met-zijwieltjes en de loopfiets boodschapjes doen.
Met z'n drietjes fijn kleuren en knippen.
Bezoekje-op-je-gemak aan de bieb.
Leuke boekjes lezen.
Toch jammer dat ik morgen geen herfstvakantie heb...

En oja.
Voordat u denkt dat ik zo waanzinnig goed kan tekenen. Dat is natuurlijk zo. Maar toch.:
Men neme wat mooie (droge) bladeren met een goede nerf erin. En een waskrijtje.
Leg het blaadje ónder je papiertje.
En kleuren maar...
Echt. Iedereen kan tekenen.

maandag 10 oktober 2011

Mevrouw Kikker vierde feest

Wat een feest, wat een feest.
Twee verjaardagen in één klap.
Huisgenoot deed namelijk ook nog even alsof hij jarig was, aangezien hij op zijn eigen verjaardag niet eens in het land verkeerde.
En wat is dubbelfeest zonder taart?
Precies.

Dé taart.
Met sorry lieve Huisgenoot alleen de naam van het hoofd-feestvarken erop.
Zoals Huisgenoot droog constateerde: 'Zodra je kinderen hebt, is je eigen verjaardag een stuk minder belangrijk.'

En als je Drie bent, mag je die taart natuurlijk onder begeleiding zelf aan snijden.

Momenteel zit ze zo tegenover me: mevrouw Kikker, druk bezig om haar nieuw gekregen strijkkralen op een plankje te friemelen.
Haar baby ligt voorzien van poppenluier en in saaksak netjes op de trap te slapen. En ook de Playmobil-baby ligt in z'n babykamer een tukkie te doen.
Maar op het moment suprème, wil ze natuurlijk niet even vriendelijk poseren.

En hé, ziet u dat? Dat bedelarmbandje?
Dat was vroeger van mij. En nu door oma aan kleindochter doorgegeven.
En zo kwam het allemaal toch nog goed.

donderdag 6 oktober 2011

Van twee tinoolen en een klommel en een fluit

Nah. Eigenlijk wilde ik gister gewoon dit plaatsen, maar toen ik aan het toetsenbord zat, kwamen er heel andere woorden uit.
Eigenlijk was ik namelijk ook heel druk met het maken van traktaties en de verjaardagsbroche. En Huisgenoot met het in elkaar sleutelen van hét kado.
Want onze prinses is alweer drie vandaag. Hiep Hiep!


Nu nog een taart bedenken. Want u begrijpt. Ik heb een naam hoog te houden...
Ik moet zeggen dat ik ook erg benieuwd bent wat het gaat worden. En of het überhaupt iets gaat worden. Want om eerlijk te zijn: ik heb geen idee en nul inspiratie.
Iemand ideeën?

woensdag 5 oktober 2011

Sorry. Even begus

Ja. We waren even 'begus' (bezig volgens Danaë).
En dan kan je niet loggen natuurlijk.
Wat moest er dan zoal gebeuren?

Nou. Tellen bijvoorbeeld.
Stopcontacten tellen, om precies te zijn. En checken of die dingen er überhaupt eigenlijk wel waren, en zo ja ook op dé plek die onze plattegrond met alle opties aangaf.
Dingen op de juiste plek plaatsen blijkt moeilijk te zijn in de bouw. Om wat voorbeelden te geven:

  • Aansluitingen voor de keuken: niet aanwezig. Of nouja, wel aanwezig maar op de oorspronkelijke plaatsen. Niet op de plekken waar wij voor 800 euro extra geld de leidingen en de stopcontacten hadden bedacht en 'voor akkoord' hadden getekend.
  • Of neem nou de douchehoek die vrijgehouden moet worden volgens een bepaalde rechthoekige afmeting. Staat gewoon "op-de-kaart-op-de-kaart-op-de-kááháárt" waar het ding moet komen.
    Conclusie: de afmeting klopt. De positie alleen niet. Dom Onhandig, lijkt me.
  • En dan hebben we nog de kraan van de douche die wegens een grotere douche iets verder uit de wand geplaatst zou moeten worden. Maar dus gewoon op de originele plek blijkt te zitten. Tja.
  • En dan de wanden van de douche. Die zijn dus gewoon scheef opgestapeld zodat de hele muur bol staat. Niet zo handig als je wilt gaan tegelen, lijkt me.
En dan nog in de categorie 'Wat zegt ze?' en 'Wat doet-ie? . 
Omdat ik het anders vergeet. En dat zou jammer zijn, want ik moest er juist heel hard om lachen.

Ik laat per ongeluk een boertje. Dat doe ik eigenlijk nooit. Want ik ben heel netjes ziet u. Maar het ontflipte mij. En dan Danaë vraagt verwonderd wat ik doe.
'Ik laat een boertje', zeg ik.
'Ow', doet ze. 'Ik laat geen boertje. Ik laat een zusje'.

We rijden langs een huis met een roze vlag.
'Oh kijk. Daar is een baby verloren', wijst Danaë .

En David heeft vanwege een overkill aan spelletjes als SuperMario, Angrybirds en andere spelletjes apps het geschreven Engels ontdekt. Want zelf leren wij hem deze woorden niet natuurlijk. Nee. Nederlands is al ingewikkeld genoeg.
Als ridder verkleed joelt hij door het huis met zijn zelfgemaakte pijl en boog en kattapult gemaakt van een  wichelroede-achtig stokje met een elastiekje ertussen (ja, als tegenwicht tegen al het digitale vermaak): "En dan zeg 'finissj' en 'koal'. En dan is het 'tû ent'. En dan duw ik op 'kontienuuwe'. En dan schiet ik weer verder. Yeah."

zondag 25 september 2011

Uit alle windstreken

Kijk. Het zit zo.
Ik hou natuurlijk van mail. En daarom heb ik op allerlei suffe nieuwsbrieven een abonnement, want dan krijg ik lekker veel.
Maar echte post krijgen vind ik nog veel leuker.
Helemaal als die post uit allerlei landen op de wereld komt. Met van die gekke postzegels enzo.

Nu blijkt dat ze daar wat op gevonden hebben.
Een grote online database van allemaal mensen die een kaartje in hun brievenbus heel leuk vinden.
Postcrossing heet het ook wel.
Jij stuurt een kaartje en je krijgt een kaartje van iemand anders ergens op de wereld terug.
Geen penpalls or what so ever.
Een kaartje met een leuk berichtje. Of zelfs dat niet, als je daar geen zin in hebt.
No strings attached.

Een week of wat geleden maakte ik een accountje aan en verstuurde wat kaartjes naar 'Jan en alleman' in Brazilië, Finland, Rusland en Vietnam.
En kijk nou: krijgen we zo maar post uit alle windstreken...


donderdag 22 september 2011

Van lange haren en een spannend monster

Ik heb al heeuw lange haare, pocht Danaë.
Oja, ik zie het, zegt vriendin M. die bij het ophalen van de verloofde van David even is aangeschoven aan de keukentafel waar Danaë zit te tekenen.
Jaha, maar ik heb nog wauw een luiej aan, zegt Danaë alsof er een volkomen logisch verband is tussen het hebben van lange haren en het dragen van luiers.
Oh?, doet M. verbaasd. Maar doe je dan geen plas op de wc?
Jawauw, maar dat had ik wauw pobeert en toen had ik niet een stikker keege. En ze kijkt er heel verongelijkt bij.
Ja hoor. Ik was inderdaad één keer vergeten een sticker uit te delen... Eén keertje maar. 

En wat heb jij gemaakt?, vraag ik als ze een zelf gekleide klont laat zien met oogjes erop.
Een monster, zegt ze en ze lacht er gevaarlijk bij.
Maar zonder mond, want anders vind ik het pannend. (spannend dus.)

zaterdag 17 september 2011

Een weekje achter op schema

Dat is het dus. Ik loop gewoon een week achter.
Heb wat moeite om bij de tijd te blijven.
Naja. For the record.

Z'n eerste 'boekverslag'.
Diepgaande lectuur. Over ridders die nooit bang zijn en 'over mijsje speste' in een bos.
Prachtig.
Verder braken wij in.
De storm van vorige week had één van de bouwhekken om geblazen, en dus zagen wij vorige week zondag onze kans schoon om ons eigen huis van iets nader bij te bekijken.
Meer mensen waren op dat idee gekomen, en dus spraken we leuke mede-toekomstige bewoners van achter het hek.
  



















Een week later (vandaag dus) hebben we inmiddels ook dakpannen op het tussenliggende stukje gekregen, staan de gipsblokken voor de binnenmuren hoog opgestapeld, en zijn de huizen tót ons huis uit de steigers gekomen.

De eerste huizen van de eerste fase worden sinds deze week officieel opgeleverd met 2-3 huizen per week.
En dat betekent behalve veel 'Jippie het lijkt wel echt', toch ook een soort van keuzestress bij ons.
Een kleine impressie: 
  • Badkamer: nu toch maar echt eens regelen. Maar wat voor tegels moeten we toch kiezen?
  • Muren: ook nu toch echt ook maar eens een mannetje voor regelen.
  • Vloer: what is hell's name gaan we op de vloer(verwarming en -koeling) leggen? En in wat voor kleur dan wel. Of vooral niet?
  • Keuken: hebben we al geregeld. Dat geeft rust. Toch? Of zullen we toch maar andere frontjes doen? Want dat staat zo leuk bij de nog uit te kiezen vloer. En hoe zat het ook al weer met de apparatuur? Volgens Huisgenoot past de zorgvuldig uitgekozen kookplaat niet in ons ultradunne werkblad. Dus hoe gaan we dat nou toch weer oplossen?
  • Schuur: ehmm. Schuur. Wel handig, met al die fietsen en tuinspullen. Maar eh. Waar laten we dat? Want we hebben zo ruimtelijk joh de inpandige berging bij de woonkamer laten trekken. Juist. Toch maar even een schuur regelen. En liefst voor de helft van het geld dat een aparte schuur via de bouwer zou hebben gekost.
Nu ja. Apart from alle 'bouwstress' aten we vorige week totally zen sushi.
Mét de kinderen, in plaats van een intiem diner-voor-twee als de kinderen al op bed liggen.
Het was een verdeeld succes.
De stokjes vonden ze briljant, de sushi wat minder.
Jammer. Hoewel: zo is er meer voor ons.

donderdag 8 september 2011

Betrapt

Zijn dit Kittiekits bananen?, vraagt David, terwijl hij zijn banaan-met-sticker aan een nadere inspectie onderwerpt.
Huh?, doe ik.
Ja. Kittiekits, legt hij uit. En hij zet zijn ik-leg-het-wel-even-uit-stem op.
Van de reclame op tv.
En dan moeten er ook stickers bij zijn.
Want dan kun je er een prinses ofzo van maken.


Kittiekits bananen. Of C.hiquita bananen. Jawel.
Maar de promo-stickers heb ik, sneaky als ik ben, direct samen met de plastic verpakking in de vuilnisbak gemieterd.

maandag 5 september 2011

Van 'af'en 'bijna af'

Het is af!
En dat nog voordat de begunstigde in kwestie zelf oud genoeg is om kinderen te krijgen.
Stiekem ben ik er best trots op, dat ik deze missie heb 'volbracht'.
Ik zeg u, the spell has been broken.
Kijk, streepjes, met een randje eraan. Ruim 70 bij 55 cm, in 3 weken tijd.
Gemaakt naar een voorbeeld bij haar.
Katoen gekocht bij de Pippo-winkel (bizarre winkel trouwens, maar dat terzijde), en gehaakt met haaknaald 3,5.

En wat nu toch te haken?
In de nabije omgeving zijn geen baby's in het vooruitzicht (althans, niet dat ik weet natuurlijk).
Misschien iets priegeligers proberen? Een bloemetje ofzo, voor aan een speldje in heur haar?
Maar eigenlijk vind ik vooral het afhechten heel ingewikkeld. Hoe doe je dat eigenlijk? Tips, anyone?
Een dekentje is dan lekker makkelijk: gewoon rechtoe-rechtaan en de draadjes meehaken met de nieuwe kleur (thanks for the tip, mam ;-). Maar kleine friemeldingen met friemeldraadjes? Of mag je gewoon knoopjes in al die losse draadjes leggen?
Hoe meer ik rondsurf, hoe meer leuke dingen ik tegen kom.
Of gewoon toch beginnen aan een nóg groter project. Een lekker dekentje voor op de bank.
Kweettniet, kweettniet.

De bouwvak is voorbij, dus aan het huis wordt ook weer gestaag gebouwd.
We hebben sinds een week ramen met glas op de bovenste verdiepingen.
En de huizen uit de 1e fase zijn al bijna oplever-klaar.
Het gaat al op een echte straat lijken...

 Nu ons huidige huis nog 'even' verkopen...

maandag 29 augustus 2011

Van mijlpalen en foto's enzo

Mensen, mensen... Wat een mijlpalen de afgelopen weken.
Van de weeromstuit kon ik er gewoon niet over loggen.
Dat is niet zo, natuurlijk. Maar het is zo fijne excuus-zin.
Ik heb een heel ander niet-log-excuus. Maar daarover straks meer.
Nu eerst de mijlpalen.

Mijlpaal 1:
Hij ging voor het eerst naar zwemles.
Nog wat onwennig, en zeker niet de snelste.
Maar hij vindt het in ieder geval leuk.
En dat is al meer dan wat zijn moeder vroeger van haar zwemlessen vond.
Daarom is zwemles een vader-zoon-uitje.
En stiekem ook vanwege het praktische zaterdag-aspect. Dan hoeft moeder namelijk niet van 'na schooltijd met 2 kinderen op onmogelijke tijden in een ziekelijk warme zwembad-wachtruimte zitten' het heen en weer te krijgen.

Kijk.
Zo schattig, zoals hij voorzichtig het zwembad uitprobeert.
Om nog geen 3 minuten daarna bij het gaan zitten op de rand zijn evenwicht te verliezen en kopje onder te duiken.
Maar ook dat vond-ie 'niet zo heel erg'. De bikkel.
Mijlpaal 2:
Zij tekende vorige week haar eerste kop-poter.
Of iets wat daarop leek, en waar zij nadrukkelijk 'baby' tegen zei toen ze het aanwees.
Ahwel. Bewijs wilt u.
Kijk. Ziet u wel. Daar bij haar elleboog.
Of ter hoogte van haar nog net wat spekkige vuistje.
Overduidelijk een baby.

Speaking of which. Een baby.
Jaha, een hele echte.
Nee. Niet hier.
(Ja. Haha. Daar had ik u even hè. Yeah, thanks, but no.)
Na het poppendekentje had ik nog steeds acute haakjeuk aan mijn vinger.
En toen dacht ik. Hé, dacht ik.
Als ik nou eens een omslag-doek-baby-deken-ding maak haak.
Da's niet zo moeilijk als een babytrui breien, en heeft dus een gerede kans dat het afkomt voordat de 'afleverdatum' van dé baby in zicht komt.
Dacht ik dus.

Wat betreft dat eerste klopt het inderdaad. Rechttoe-rechtaan haken is niet moeilijk.
Men neme wat leuke kleurtjes en - hossa - direct eer van uw werk.
Maar dan dat tweede.
Ik wéét dat het riskant is om 3 weken voor een uitgerekende datum iets te beginnen dat 70 cm breed en zo'n 50-60 cm hoog zou moeten worden.
Maar ja. Je hebt acute haakjeuk of niet.
En toen hè.
En toen kwam het mannetje gewoon op zijn eigen verjaardag ter wereld, en niet op de datum die vooraf aan de trotse ouders was meegedeeld.
Ik zeg u: acute haakstress. Ik heb nog nooit zoveel en zo snel gehaakt (en daar is dus mijn niet-log-excuus). Da's trouwens makkelijk gezegd voor iemand die op de lagere school een grondige hekel had aan handwerken. Maar dat terzijde.

Want mensen... Mijlpaal 3 van de afgelopen weken:
We hebben een neefje!
Ach en kijk nou...
Zo klein...zo lief...

En oja. Het dekentje is nog niet af.
Maar wel bijna.
De baby van Danaë wilde wel even model zitten.

Maar niet te lang, zei de poppenmoeder. Want de baby had honger. 

zondag 14 augustus 2011

Happy h.ooker

U raadt nóóóóit wat ik afgelopen week deed.
Kijk:
Nah. Een poppendeken.
Ik kreeg dinsdagavond 'opeens' acute haakjeuk aan m'n vinger.
Woensdag meteen de tools in huis gehaald (want hé, eigenlijk ben ik niet creatief-met-naald-en-draad).
En direct aan de slag: dankzij YouTube-filmpjes - en niet dankzij handwerkjuf Juffrouw De Bruin zo'n dikke 20 jaar geleden - begon het weldra ergens op te lijken, en bleek het nog leuk ook.

Sinds ik op mijn 10de ooit een keertje aan een babytrui begonnen ben voor mijn toen nog baby-nichtje en die trui nooit is afgekomen, dacht ik dat het beter was niet direct aan een enorme deken te beginnen.
Dik garen, grote naald, snel thuis klaar. Dacht ik.

En nu heb ik 2 problemen.
1) Ik kom precies 15 centimeter knalroze katoen tekort om het af te maken.
En 2) het meisje voor wiens poppen de deken bedoeld was, blieft het niet.

Haar broer daarentegen ziet er een prachtige deken in om al zijn Cars-auto's mee toe te dekken.
En het buurmeisje heeft zich ook al gemeld: dan hoeft ze thuis niet meer de poppendeken te delen met haar zusje.

Nu is de grote vraag: wat zal ik hierna eens gaan haken?

Oja. Nog de technische informatie. Dat hoort geloof ik.
Nou: naald 5. 3 bolletjes in 3 kleuren.
En dan dit patroon. De larkfootstitch.
En lang leve dit filmpje.
Echt. Iedereen kan het.

maandag 8 augustus 2011

Van hogedrukgebieden en pedagoochelen

Aan de lezers met kinderen onder u. 
En aan al dan niet kinderloze opvoedpsychologen met hands-on-practice wat betreft kindertjes die zojuist hun 1e lustrum hebben doorstaan.
En misschien ook wel aan de beste-stuurlui-en-de-wal-mensen...

Bestaat er zoiets als de 'terribles twos' maar dan voor vijfjarigen? Zoiets als de 'frightful fives' ofzo?
Want als dat zo is, dan zitten wij er midden in.
Ook als dat niet zo is, trouwens.

Het weerrapport van binnen-de-muren lijkt namelijk verdomd veel op het weerrapport van de afgelopen zomer:
Hogedrukgebieden met boosheid, woede, onmacht, verdriet en spijt met de grote S. 
Ik-luister-Echt-Helemaal-Niet-naar-jullie-buien en de ik-doe-alleen-wat-Ik-Zelf-Wil-donderwolken.
Het waait hier allemaal met grote regelmaat over.
Of liever gezegd, ze waaien niet over, ze komen met orkaankracht aan land.
Om zich vervolgens te meten met de irritatiegrens en het vermogen van de ouders om de-escalerend op te treden, hun grenzen standvastig maar duidelijk en onherroepelijk aan te geven en na torenhoge irritatie-levels troost te bieden aan een jongetje dat uiteindelijk (het kan soms een uurtje duren...) ook inziet dat het met zijn gezellige, vrolijke Ik veel leuker is om 'zichzelf' te zijn of bij anderen wat gedaan te krijgen. 

Lastig, lastig, lastig vind ik het allemaal. 
En ook moeilijk onder woorden te brengen.
En het vreet energie.
We hebben ons mantra maar weer eens van stal gehaald: 'tisunfase-tisunfase-tisunfase'. 
Werkt altijd. Volgens mij gaat het een mensenleven mee.

Nu nog het boek 'Pedagoochelen voor dummies'. 
Of gewoon weer naar school. Misschien zou een dergelijk dagbestedingsproject ook kunnen helpen.

zaterdag 30 juli 2011

Van krakkoek en kadosuggesties

Ha, lekker, nasi, zegt David.
Eten we er ook krakkoek bij?
Kroepoek dus hè, maar dat had u vast zelf al wel bedacht.
Danaë houdt trouwens niet van nasi.
Nee, hoef ik nie. Vinnik nie so lekker, houdt ze de hele maaltijd vol.
Waar omkopen met kroepoek bij David altijd hielp bij het proeven van hapjes, weigert zij stelselmatig.
Ze houdt meer van de standaard Hollandse pot.
Aardappels, groenten, vlees. Dat soort werk.
Eigenlijk precies het menu waar de rest van de familie niet zo van houdt.

Het meisje wordt trouwens over niet al te lange tijd drie.
Drie. Als in Heel Erg Peuter.
En over nog weer een jaar wordt ze Vier gaat ze naar school. Naar School.
Kan iemand de fastforwardknop van mijn leven even stil zetten?

Nu u hier toch bent: wat geef je een meisje dat Drie wordt?
Een fiets of een loopfiets?
Naar die laatste lijkt ze niet erg om te kijken, maar alles wat zijwielen heeft, moet door haar bestegen worden.
Alleen heb ik ergens gelezen dat je sneller leert fietsen via een loopfiets.
Want als mevrouw in hetzelfde tempo leert fietsen als waarin ze leerde lopen...
Of moet het kadootje gewoon iets rozigs zijn? Een suikerzoet balletpakje bijvoorbeeld?
Kortom, kom maar door met de suggesties!

maandag 25 juli 2011

Onder/Over de pannen

Yay! We zijn onder de pannen. Althans, half onder pannen.
Het voordakvlak is vlak voor het begin van de bouwvak bedekt met mooie zwarte pannen. En aan de achterkant van het huis is het dak nog knaloranje.
Het metselwerk is flink opgeschoten en een gedeelte is zelfs al gevoegd.
Kortom: het schiet op!

En dat had ik natuurlijk allemaal graag willen bewijzen met een foto.
Maar hé. Die staat nog op het toestel en het toestel bevindt zich nu 2 verdiepingen onder mij.
En ik ben lui. Aartslui, als het aankomt op hélemaal naar beneden lopen. En dan weer naar boven. Foto's van kaartjes afhalen. En verkleinen. En voorzien van anti-kopieer-ding.
Heb ik gewoon ff geen zin in.
Dus. Die foto krijgt u nog te goed van mij.

Terwijl ik vanuit onze sky-box dakkapel over de achtertuinen van onze buurt uitkijk, zie ik - as I write - dat de Poetspinda een waarde buurtgenoot met fluwelen handschoentjes zijn struiken weer eens aan het millimeteren is.
Staand op een keukentrapje knipt hij blaadje voor blaadje af, terwijl hij met regelmaat achterover buigt om te zien of het wel recht genoeg is.
Het zou me niets verbazen als hij zo achterover lazert een waterpas uit zijn achterzak haalt om te kijken of de coiffure van zijn struik voldoet aan zijn smetteloze eisen.

Speciaal voor de mensen die zoeken naar informatie over 'met een hogedrukspuit dakpannen schoonmaken' (en die zijn er volgens mijn bezoekstatistieken nog steeds...) kan ik vertellen dat de pannen van deze waarde buurtgenoot twee jaar na dato nog steeds schoner en roder zijn dan die van zijn buurman.
Ergo: het heeft dus zin.
Dus ga nu maar gauw die hogedrukspuit lenen. En vergeet vooral de hoogwerker niet.
Succes.

woensdag 20 juli 2011

Van bergen, zon en sneeuw en een ronde-miss

'ns kijken...
Flink wat bergen, zon en sneeuw.
Plus een fantastische appartementen am bauernhof (inclusief een zweempje mestlucht vermengd met frisse berglucht als je je ramen 's ochtends opendoet), donzige jonge poesjes, ritjes op een ponyrug en zelf geroosterde broodjes boven het kampvuur. En als special event nog een onaangekondigde brandweer-oefening bij de stallen van de boerderij. Eerst even schrikken, maar daarna vooral leuk en spectaculair.
Tel daarbij op mooie wandelingen, leuke speeltuinen bovenop bergen, een roofvogelshow, een fietstocht en rodelritjes.
Plus knisperverse broodjes, melk en appelsap van de boer, verse eitjes en de allerlekkerste pizza sinds tijden.

Ja... t was een fijne vakantie!
Gelukkig hebben we de foto's nog.


En dan nog een filmpje.
Van onze danseres op de berg.
We waren toevallig op de Kronplatz toen deze diende als finish voor PeakBreak 2011 (een Alpen-wielren-wedstrijd). Daarbij was ook een dj aanwezig, die volgens Danaë louter dansbare muziek draaide.
Haar vermoeidheid door de wandeling verdween als sneeuw voor de zon, en zij gaf nieuwe invulling aan het begrip 'ronde-miss'.
Zie voor uzelve:

vrijdag 1 juli 2011

Management summary van afgelopen maand

Haha. Gefopt.
Nee, ik was niet gestopt. En ook niet met vakantie.
Ik had alleen even geen prioriteit.
Tja. Zoveel dingen te doen en zo weinig tijd. Dan krijg je dat.

Zie hier de dans-invloeden van juf I. op het kinderdagverblijf.
Waar een dansje vroeger eigenlijk niet veel meer was dan een heipalen-stamp-sessie, wordt er nu zo afentoe sierlijk met de jurkjes gezwaaid.
Maar eigenlijk mag ik vooral niet kijken. Dus doe ik het stiekem.
Misschien toch maar eens op peuterdans.
Danaë dan hè. Want ik kan waanzinnig goed dansen. Tsk.


En het paste écht niet meer, zo'n peuterbedje.
Met pijn in mijn moederhart - waarom worden ze toch zo snel zo groot - zetten Huisgenoot en Danaë samen het nieuwe grote bed in elkaar.
En het slaapt heel lekker, aldus mevrouw.
Maar een kussen... dat wil ze niet.
Net als haar broer trouwens. Die slaapt ook nog steeds kussenloos.

Het huis 'groeit' gestaag verder.
Dit was een maandje geleden: eind mei. Klaar voor de kozijnen.
 Een jonge hinde met zonnebril dartelt nog even incognito over de bouwweg.
 Half juni zitten de eerste kozijnen en deuren erin, en staan de stenen klaar om gemetseld te worden.
En eind juni zit ook de vliering erop, zijn ze al bezig aan de gele stenen om te metselen en zit bij de eerste huizen het dak er al op.

En vandaag zagen wij live hoe het dak op ons huis gezet werd.
Ik zeg u: het gaat hard.
En ik zeg u ook: het is heeeeeeel groot van binnen.
Zo Ongelooflijk Groot dat ik het eigenlijk nog niet kan geloven...

Zo.
En nu gaan wij ons binnenkort op een bergtop beraden hoe we deze zee aan ruimte gaan indelen.
Let's open those windows. Ohnee, die zitten er nog niet in.

donderdag 2 juni 2011

Kind van deze tijd

Waarom is het zondag als het vandaag eigenlijk donderdag is?, vraagt David terwijl we op de fiets zitten.
Omdat het vandaag Hemelvaartsdag is, antwoordt Huisgenoot.
Wat is eigenlijk Hemelvaartsdag?, wil David weten.
Weet je nog wat we met Pasen vierden?, stel ik een vraag terug.

Dat weet-ie nog wel.
Ja, van dat Jezus dood ging enzo.
Aha.
Nou, met Hemelvaart vieren we dat Jezus naar de hemel is gegaan. Naar God., zeg ik.
Oh. Maar waarom? Wat doet-ie daar dan eigenlijk?, en hij kijkt nog eens bedachtzaam naar de blauwe lucht boven zijn hoofd.

Euhm..., denken Huisgenoot en ik na.
Goede vraag, misschien hoe weet de juf dat wel. Of staat het in Trefwoord, probeert Huisgenoot een antwoord te geven dat voldoet aan high standards van David.
Nee hoor, zegt David. Dat moeten we opzoeken op de computer.
Op WatdoetJezusindelucht.nl.

zondag 29 mei 2011

Spoiler alert voor de mensen die straks hier taart komen eten

Wat nou ridders.
Wat nou piraten en schatkaarten.
Dacht ik gisteravond.
Die jongen houdt van Angry Birds.
Dus máák ik toch gewoon Angry Birds.
Toen wist ik nog niet dat Angry Birds vooral hardcore kleien met marsepein was.
Of eigenlijk. Dat wist ik wel. Maar hé, über-denial.

*As I write, leest de jongen in kwestie gewoon mee op het scherm. Weg verrassing. Kennelijk leest hij tegenwoordig met tiksnelheid. How inconvenient. Alhoewel. Met Engels gesproken tekenfilms is het wel weer handig dat hij zijn eigen ondertiteling kan volgen. Maar ik dwaal af.*

Dus. Met enige trots, en met mijn wallen tot op mijn knieën - want my goodness, 2 avonden tot 1 uur 's nachts 2 taarten kleien gaat mij niet in m'n koude kleren zitten - , presenteer ik u:




Zo. En nu straks gaan we 'm opeten.

Tjemig. Wát een hobby. Taarten kleien. Gelukkig is de volgende verjaardag pas in oktober.
Ohnee. September. Maar Huisgenoot is ook al blij met een 'gewone' taart.
Zegt-ie.
De schat.
Da's pas echte liefde.

zaterdag 28 mei 2011

Van Vijf en Zeven en veel feest

tismewatmensen.
Is het kind opeens zo maar 5 geworden vandaag. Vijf...
Vijf jaar geleden was het een heel klein heel schattig mannetje. Echt.
Kijk:

En nu, 5 jaar later. Is hij in onze ogen stiekem nog steeds een heel schattig mannetje. Maar eigenlijk is-ie natuurlijk heel stoer. En Heel Erg Vijf.
Vooral Vijf Worden is een soort van life event. Nachtjes aftellen, Lego- en Playmobilkrantjes spellen op zoek naar het ultieme kado, dat soort zaken.
Vandaag een verjaardag in petit comité. Dan kan-ie lekker ongestoord spelen met z'n knikkerbaan en z'n ridderlego.
Kijk:

En ja. Hij heeft een blauw oog.
En nee. Ik heb het niet gedaan. Een kwestie van een nogal ongelukkig ongelukje op school met een klasgenootje en een houten stoel.

Morgen feest voor de opa's en oma's, ooms en tantes.
Maandag feest op school.
Dinsdag feest op de bso.
Ja. Tismewatmensen. Vijf worden. t Lijkt potdorie wel een Marokkaanse bruiloft wat betreft de festiviteiten.

Over bruiloften gesproken. Kijk nou.

Dat waren zijn wij. Precies 7 jaar geleden.
Nah. Da's ook toevallig: maakte ik gisteravondnacht zo maar een bruids-achtige taart.
En als u mij nu wilt excuseren. Ik moet nog een stoere vijf-jarige-jongens-taart fixen.
Iets met ridders. Of piraten. Of een schatkaart ofzo.
Of Cars. Maar dat deed ik vorig jaar al.
Of SuperMario. Been there, seen that, done that.
En ik maak een taart altijd maar één keer.
Echt, zo exclusief. Poehee.

vrijdag 27 mei 2011

Harder dan ik hebben kan

Soms kijk ik naar haar door m'n oogharen en dan is ze geen 2 (en een half) meer. Dan zie ik opeens Danaë als kleuter doorschemeren. En lijkt ze 4. Of nog ouder.

Harder dan ik hebben kan, groeit ze groot.
Vorig jaar rond deze tijd bijvoorbeeld, praatte ze nog nauwelijks. Nu houdt ze hele verhandelingen over hoe iets wel of niet zou moeten.
Of lopen. Deed ze ook niet een jaar geleden. Nu staat ze swingend en heupwiegend met haar poppen te dansen. Of rolt ze stoeiend met haar broer over de vloer. Hij is sneller en wendbaarder, maar zij gooit haar gewicht in de strijd. Tegenwoordig is het een bijna gelijkwaardig duel.
Waar David zo langzaam groeide dat hij t-shirts en broeken 2 zomers (of nog langer) aan kon, schiet mevrouw in een half jaar tijd één kledingmaat door.
Eigenlijk moet ze al een tijdje naar een groter bed. Maar hé, het is zo aandoenlijk, hoe ze klem tussen haar knuffels en spijlen, met haar duim half uit haar mond ligt te slapen.
Echt, voordat ze dubbel gevouwen in haar spijlenbedje de nacht moet doorbrengen, heeft ze vast een groter bed.
Maar mag deze moeder nog even wennen aan haar grote kleine kleine grote meid ?

En daarom, omdat al deze heerlijke prietpraat morgen alweer voorbij kan zijn... Opgetekend. Om nooit meer te vergeten.

Heb jij een woone boteham? Ik hebbe roodkapje*, constateert Danaë tevreden.

Favoriete zomerdracht: Mouwen hoog. Foene uit. En sokke ook. Ikke wil op kouwe foete.

En het liefste woord op de wereld op dit moment: Oolieflass.
Helemaal als ze het zingt: Oolieflasse inne boss.

A.k.a 'kapje', 'kontje' of 'korst' van het brood.

woensdag 18 mei 2011

Wraak

David *hartje* iPhone slash iPad slash Angry Birds.

Maar eelaass pinnekaasss (om met zijn altijd meelevende zusje te spreken): hij mag niet iedere dag onze gadgets beroeren.
Nee. Daar krijg je sjacherijnige kindertjes van. Of kindertjes die nog voor hun 10e het nerd-gehalte van hun vader overstijgen. Dat laatste moeten we al helemaal niet hebben natuurlijk.
Afijn. Hij mag het dus niet iedere dag. Maar vindt daar uiteraard wel wat van. En dat laat hij merken ook.

Weet je... Wéét je...., briest hij boos, zinnend op wraak voor het vermeend onrecht dat hem wordt aangedaan als ik hem (weer eens) sommeer dat hij van onze telefoons moet afblijven.
Als ik Lekker vader ben. Nou..., en hij haalt eens diep adem voor zijn slotrepliek.
Dan ga ik Lekker de Héle Dág Engrie Burse. Zo!!

En als dat nóg geen indruk maakt, dan zet hij zijn ultieme wapen in.
Nou... Nóu... Dan ga ik scheíden!


Ik heb overigens wel een vaag idee waar hij dit onzalige plan vandaan heeft. 
Hier thuis bezigen we deze termen nooit, mocht u zich dit afvragen. In zijn klas zijn wel wat kinderen met gescheiden ouders. En soms komt zoiets in een kringgesprek ter sprake. En kennelijk maakt zoiets indruk.

zondag 15 mei 2011

Een soort van update

Ah. Hier bent u.
Ja, drukdrukdruk is het hoor. Uweetwel, huishouden, kinderen een beetje leuk opvoeden, beetje interessant doen op je werk.
Om maar niet te zwijgen over de naderende 5e verjaardag van de kleine grote man. Een life event, dat is het voor hem.

Behalve aan evenementenorganisatie voor een verjaarsfeest en een kinderpartijtje deed ik van de week nog iets heel carrière-achtigs. Althans, dat vond ik zelf dan hè.
Ik liet mij vrijwillig twee dagen opsluiten in een zuurstof-en-uitzichtloos conferentie-oord en dito hotelkamer voor een tweedaagse training. Huisgenoot paste op zorgde voor de kinderen.
Dat zeg ik, heel carrière-achtig.

En nog weer even 'een eindje stukje terug', zoals David dat altijd zegt als iets gister of eergister was, stond ik zo maar opeens met mezelf met man en kinderen in de Efteling.
Mede mogelijk gemaakt door 1x boodschappen te doen bij de AH, en overladen te worden met zoveel 'spaar'zegels dat je 6x naar de Efteling kunt. En ik maar denken dat het principe van spaarzegels was dat je geduld moest hebben en ze moest sparen.
Ahwel. Het leek wel zomer, zo warm.
En het was weer prachtig.

Kijk. Een klein meisje in boten-centrifuge-apparaat.

Heel profi met haar armen omhoog. En lekker gillen.
Ja, dat wordt wel wat over een centimeter of 15.
Kan ze met papa in Joris-en-de-Draak. Of een ander over-de-kop-ding.
En dat gevangenennummer die vieze veeg op d'r rechterarmpje is niet vies. Da's het telefoonnummer van papa. Voor het geval het kittige ding er zo haar eigen programma in de Efteling er op na zou houden.
En nou niet allemaal gaan bellen. Want voor alle zekerheid heb ik het weggepoetst. Lang leve photoshop.

Ach, en kijk nou.
t is gewoon een stoere vent. Een beetje een draak uitdagen.
Dat hij twee jaar geleden nog met z'n ogen stijfdicht er langs liep, daar zetten we meteen een streep door.

En dan Hét Huis.
Dat vordert langzaam maar gestaag. Tot de vliering om precies te zijn.
Voor de zomervakantie zit het dak er waarschijnlijk op, volgens de bouwmeneren. Yay!
Een plaatje van gister:

zondag 1 mei 2011

Over een woord dat ik eigenlijk niet wilde horen

Wanneer David heul boos is, roept hij uit pure frustratie wel eens het woord p.oepz.ak.
Dat woord horen we dus regelmatig.
Ja, let's face it. Kleuter zijn is gewoon heel lastig.

Nu zijn er natuurlijk legio woorden die je kunt roepen als je boos bent, en dan lijkt p.oepz.ak redelijk onschuldig. Maar toch had ik laatst een stevig gesprek met onze kleuter om uit te leggen dat ik dat woord liever niet meer wilde horen.

Daarom was ik vanochtend extra verbaasd toen ik uit de woonkamer het woord weer hoorde. En dan niet uit de mond van David maar uit die van zijn kleine zus.
Opgetogen rende ze naar me toe. Mama, zei ze, p.oepz.ak isse viess. Mag ik pietje? en ze wees naar het meubel waarvoor ze een papiertje wilde.
P.oepz.ak... Oftewel, poefzak.
Poef: lastig uit te spreken, en wordt dus p.oep.
En het woord zitzak kent ze dus ook, al blijken synoniemen nog een beetje verwarrend.

vrijdag 29 april 2011

Dan maar zonder titel

Tiswatzeg. Een kleuter op schoolreis.
Een héle dag. Naar de dierentuin een eindje verderop.
Te moe om te praten is-ie.
We denken dat-ie giraffen heeft gezien. Maar geen ijsberen. En wel iets in het donker en vlinders vleermuizen.
En dan te bedenken dat het schoolreisje gisteren was.
En dat-ie nu nóg te moe is om te praten.
Dus wat-ie vandaag op de bso heeft uitgespookt... Ik ben bang dat we daar niet achterkomen.
Tenzij ik met terugwerkende kracht een vertaling krijg van de morsecode-knorrepot-taal die hij uitslaat.
Kortom, gezellig zo'n kleuter in huis.
Gelukkig heeft-ie nu vakantie. Kan-ie lekker een beetje bijkomen.

Whatelse?
Tja. Ik had weer een date met de fysio-vrouw:
Word je ook niet blij van. Althans, ik nog niet.
Tiswatzeg. Het komt te paard, en het gaat te voet, zegt mijn oma altijd.
Maar misschien werkt het bij mij andersom? En moet ik op een paard gaan zitten?

zaterdag 23 april 2011

Beter van niet

Was k net zo lekker bezig. Vond ik zelf dan hè.
Helemaal back into shape. Met grootse plannen in t vooruitzicht. Bijvoorbeeld meedoen met deze.
Alleen, mijn rechterknie vond het nog steeds niet zo'n goed plan, dat rennen.
Sterker nog: traplopen vond-ie ook steeds minder leuk.

Daarom deed ik eindelijk wat Huisgenoot en vriendin M. 6 weken geleden al zeiden: ik ging eens langs bij de fysiotherapeut.
- Hoi, zei ik.
En ik gaf haar de management summary van mijn klachten.
Efficiënt als ik ben, gaf ik haar ook direct even de deadline voor genezing. (Zsm. Asap. Jetzt. Gleich.) En mijn gewenste einddoel. (5 kilometers. Eind juni.) Man en kinders juichend langs de kant. Ik heb het hele plaatje in mijn hoofd zitten.
- Hmm hmm, knikte de fysio. En ze voelde met haar magic fingers nog eens even aan m'n knie. Althans, dat verwacht ik dan hè. Van die healing hands en dan - floep- weg pijn en ongemak. Want daarvoor zat ik daar tenslotte. To make things go away.
- Auw-auw-auw, deed ik. Geen healing hands dus.
- Retropatellaire pijnsyndroom. Plus een apexitis patella, constateerde ze.

Retro-watte? Apex-nog-iets?
Hebben ze daar ook gewoon een pil voor? Of een injectie desnoods?
- 2 weken absolute rust. Niet belasten. Zo min mogelijk traplopen. Fietsen alleen in eerste versnelling. Veel koelen met coldpacks.
OK. 2 weken niets. Dat had ik zelf ook al ingepland. So far so good. 5 km, eind juni; gaat lukken. Dacht ik optimistisch.
- Dan 4 weken opbouwen, ging ze verder met Het Plan. En daarna mag je je hardloopschoenen weer eens aan. Om dan van begin af aan weer te beginnen.
Wasdanou? Over 6 f*ing weken pas weer hardlopen? En dan weer beginnen met het debielenschema van 1 minuut kruipen en 1 minuut wandelen? Maar dan is de zomer al voorbij. En hangt mijn zorgvuldig opgebouwde topconditie weer halverwege mijn knieholten...
- Dus ja... die 5 kilometer eind juni: lijkt me beter van niet.
Keihard, die fysio-mensen.

En toen mensen. En toen. Toen vond ik mezelf Heel Erg Zielig.
Echt. Hardlopen is leuk.

zondag 17 april 2011

Geen woorden

Maar foto's. Vooral lekker veel. Want we waren een dagje 'er op uit'. Of is het 'erop uit'? Naja, who cares. t Was in ieder geval erg leuk.
En Ja. Toevallig houden we van roze.
En Nee. Het is geheel toevallig dat de jongens vandaag blauw droegen, en de meisjes roze.
Zoiets ontdek ik eigenlijk pas als ik de foto's in de auto terugkijk. Maar goed. Het lijkt dus alsof ik daar vanochtend waanzinning lang en goed over heb nagedacht. Natural talent...







En ohja. We gingen ook nog naar het strand vandaag.
Maar daar zijn dan weer niet zoveel foto's van. Iets met zand en wind enzo.
Maar ook dat was heel leuk. Oh, what a beautiful day! Yay!

woensdag 13 april 2011

Lisiteerd

Nah.
Zit ze weer eens op de see om een plas te 'faken'.

Zoals de afgelopen maanden echt ontelbaar vaak het geval was, mensen. Echt. On-Tel-Baar Vaak.
Meestal, na een minuut of 5 vruchteloos wachten op geklater, ontspint zich dan een dialoog wat lijkt op:
- 'Komt de plas al Danaë?'
- (heel beslist) 'Ja. Passje komt. Ja'.
- 'Nee toch? Ik zie toch niets? En ik hoor toch niets?'.
- (ietwat vertwijfeld) 'Oh neeh. Passje... Passje... Kom noe buite? Jah? Nee. Pass hoeffe niet. Pass klaar. Noe pietje ja'.
Oh, u wilt ondertitels bij de laatste zin? Nou, komt-ie:
"Onee. Plasje... plasje... Kom je nu naar buiten? Ja? Nee. Plas hoeft wil niet. Plas is klaar. Kunt u me nu alstublieft een papiertje geven allerliefste mama? Dan kan ik, geheel zelfstandig als ik ben, mijn eigen b.ips afvegen."

Roept ze nu opeens 'Heej, pass komt noe wou.'.
En verd.mdalstniewaaris, zie en hoor ik daar opeens water klateren.
Man. Zo trots. Een pauw en een aap zijn er niets bij.
Appauws. Hoera. Lisiteerd!

maandag 11 april 2011

Als u ons kwijt bent

We zitten hier...

Ndaag!

woensdag 6 april 2011

Time flies when you're having...

Men, wat gaat de tijd toch snel. Is het zo maar opeens alweer april.
Komt vast omdat ik zulke leuke dingen doe mensen. Vast.

Zo kocht ik vandaag gisteren - nah, ziejewel - eergisteren ondergoed voor onze gillende keukenmeid. Serious. t Is een wonder dat de ruiten hier nog heel zijn met dat oorverdovende gegil van haar.
Maar terug naar het onderwerp. Onderbroeken dus.
En t kind is er zo trots mee. Zo trots dat ze zes keer per dag haar luier moont naar iedereen die het maar wil zien. Of horen, want het gaat meestal gepaard met een luid Kijk. Ik heeft onnerboek. En hend.

En verders.
Verders startte ik to run. Jawel. Als in rennen. Als in een cursus hardlopen-voor-nitwits. Zo Start to Run dus.
En nu draaf ik braaf iedere zaterdagochtend met een vriendinnetje mee in de kudde nitwits die ook graag willen leren hardlopen.
Doordeweeks doe ik dan nog een trainingsloopje met coach Renate Wennemars op mijn oren.
En als ik eerlijk ben: het is fijn. Vermoeiend, maar fijn.
Alleen is mijn rechterknie daarvan nog niet zo overtuigd. Sinds de eerste training - op verkeerde schoenen, les 1: tennisschoenen zijn geen hardloopschoenen - kan-ie maar met moeite bekomen van een akelige blessure.
Rust nemen is geen optie. Want hé, de cursus is nu. En over twee weken worden we geacht een minuut of 25-30 aan een stuk te kunnen lopen.

Dus als u mij nu even wilt excuseren? Ik ben even een rondje rennen.
Yep. Time flies when you're having fun run.

maandag 4 april 2011

Van maart en kippenrimpels

Maart roert zijn staart, zegt David.
Dat klopt, zeg ik.
T is wel mooi weer hè, zegt-ie.
Hmm hmm,, hum ik terug, terwijl ik me bedenk dat het eigenlijk al april is. En dat het eigenlijk niet klopt, wat-ie zegt.
Dan heeft-ie z'n staart best goed geroerd, concludeert hij tevreden. En hij stapt weer op z'n fiets voor een rondje in de speeltuin.

En ach, daarna hè. Daarna zat-ie als een ziek vogeltje op de bank.
En als een ziek vogeltje naast me tijdens het eten. Eten deed-ie niet. Want ik ben zie-hiek, snotterde hij. Maar het toetje, dat wilde hij dan weer wel. Ergens voel je je dan toch een beetje genaaid.
Enniewee. Ziek dus.
Toen-ie eenmaal gloeiend in z'n bedje lag: Ik heb het koud, ik krijg er helemaal kippenrimpels van.

dinsdag 29 maart 2011

iPad, youPad, wePad

Nah.
Kijk nou. Een iPad2.
En het tikt zo maar een blogje.
Yep. There's an app for that.

En als u me nu wilt excuseren. Ik moet namelijk even Angry Birds neerknallen educatieve sopjes downloaden. Yay.

Huh. Schreef ik nu sopjes? Ik bedoel natuurlijk 'appjes'.
Kan nog leuk worden. Damnyouautocorrect.

maandag 21 maart 2011

Space. Espace. Raum. Oftewel, Ruimte.

Zo. Dat zit er op.
Dé. Foto's. Zijn. Gemaakt.
Van ons huis.

Een soort major mijlpaal in de route op weg naar het nieuwe huis. 
Maanden hebben we hier naar toe gewerkt. 
Want, het gaat om Ruimte Maken. 

Mensen die een huis kopen, kopen namelijk geen huis.
Nee, ze kopen Ruimte.

Nu had ons huis behoorlijk wat Ruimte toen wij het kochten. 
Met de komst van onze meubels, een ik-wil-geen-dozen-van-apparatuur-wegdoen-óók-niet-als-de-garantie-al-is-verlopen-tik van Huisgenoot en, oja, ook nog twee kinderen met bijbehorende meubels en speelgoed, bleek deze Ruimte de laatste tijd enigszins onvindbaar. Vandaar dat we onlangs zelf Meer Ruimte kochten.

Maar goed. 
Onze huidige Ruimte moet dus binnenkort verkocht.
Daarom werkten we de afgelopen maanden aan het Creëeren van Ruimte.
Ruimte maken kost namelijk tijd.

Om te beginnen zetten we een aantal jaar geleden een dakkapel op het huis. Want, zo Wint men Ruimte.
1-0 voor ons dus. Wat zeg ik. 3-0. Want het was werkelijk een Zee van Ruimte. 

Baby's blijken echter groter te worden. 
Hoe graag ik het nog zou willen, ze passen op een gegeven moment ècht niet meer in wippertjes, maxi-cosi's of badjes. Met een maand of wat wensen ze zich hoofdzakelijk buiten de afgebakende Ruimte van hun territorium, beter bekend als box, te willen begeven. 
Of nog erger, hun lijf neemt steeds meer Ruimte in. Ze dreigen uit koddige pakjes, snoezige jurkjes of stoere broekjes te barsten als je er niet snel een grotere verpakking om heen doet. 
Weggooiendoen van al het babymateriaal is nog nicht im Frage. Het overtollig kleine-kinder-spul verdween daarom naar zolder, alwaar het Ruimte stond in te nemen. 
Niet zo handig, als je de Ruimte wil Verkopen.
De meeste kleine-kinder-spullen verhuisden derhalve naar een kamer hemelsbreed zo'n 40 kilometer verderop. En passant veranderden we de indeling van de zolder, en brachten we 2 dozen vol met boeken naar de ramsj. 
Zo Schiepen wij Ruimte.

Licht blijkt ook Ruimte te zijn. Of althans daaraan bij te dragen.
En dus stond ik een paar weken geleden zo maar op een middag de ramen te lappen. Normaliter alleen een Hormonaal Ingegeven Klus als ik zwanger ben. Kunt u nagaan hoeveel Licht Ruimte wij nu in huis hebben.

Verder blijkt schoon-schoner-schoonst ook een Gevoel van Ruimte te geven. 
Daarom maakten wij schoon. Ontzettend schoon. Tot en met de tuinslang aan toe. We dweilden, zogen en poetsten ons gister drie slagen in de rondte. 
Ik werd er bijna smetvrezerig van. Geen handige combinatie trouwens, met twee kinderen die troep maken tot core-business hebben verheven. 

Afijn. Gisteravond was het zover.
De Ruimte is Hervonden voor zo lang als het duurt

Kijk. Een sneak-preview. 
Van eigen makelij. De officiële Ruimte-foto's door een erkend Ruimte-fotograaf zijn natuurlijk vast veel mooier.
Binnenkort, bij uw Ruimte-Verkoper:


En vooruit, omdat ik daarna zo lekker aan het klooien was met m'n fototoestel. 
Zo vaak heb ik geen bloemen in huis.