zondag 29 mei 2011

Spoiler alert voor de mensen die straks hier taart komen eten

Wat nou ridders.
Wat nou piraten en schatkaarten.
Dacht ik gisteravond.
Die jongen houdt van Angry Birds.
Dus máák ik toch gewoon Angry Birds.
Toen wist ik nog niet dat Angry Birds vooral hardcore kleien met marsepein was.
Of eigenlijk. Dat wist ik wel. Maar hé, über-denial.

*As I write, leest de jongen in kwestie gewoon mee op het scherm. Weg verrassing. Kennelijk leest hij tegenwoordig met tiksnelheid. How inconvenient. Alhoewel. Met Engels gesproken tekenfilms is het wel weer handig dat hij zijn eigen ondertiteling kan volgen. Maar ik dwaal af.*

Dus. Met enige trots, en met mijn wallen tot op mijn knieën - want my goodness, 2 avonden tot 1 uur 's nachts 2 taarten kleien gaat mij niet in m'n koude kleren zitten - , presenteer ik u:




Zo. En nu straks gaan we 'm opeten.

Tjemig. Wát een hobby. Taarten kleien. Gelukkig is de volgende verjaardag pas in oktober.
Ohnee. September. Maar Huisgenoot is ook al blij met een 'gewone' taart.
Zegt-ie.
De schat.
Da's pas echte liefde.

zaterdag 28 mei 2011

Van Vijf en Zeven en veel feest

tismewatmensen.
Is het kind opeens zo maar 5 geworden vandaag. Vijf...
Vijf jaar geleden was het een heel klein heel schattig mannetje. Echt.
Kijk:

En nu, 5 jaar later. Is hij in onze ogen stiekem nog steeds een heel schattig mannetje. Maar eigenlijk is-ie natuurlijk heel stoer. En Heel Erg Vijf.
Vooral Vijf Worden is een soort van life event. Nachtjes aftellen, Lego- en Playmobilkrantjes spellen op zoek naar het ultieme kado, dat soort zaken.
Vandaag een verjaardag in petit comité. Dan kan-ie lekker ongestoord spelen met z'n knikkerbaan en z'n ridderlego.
Kijk:

En ja. Hij heeft een blauw oog.
En nee. Ik heb het niet gedaan. Een kwestie van een nogal ongelukkig ongelukje op school met een klasgenootje en een houten stoel.

Morgen feest voor de opa's en oma's, ooms en tantes.
Maandag feest op school.
Dinsdag feest op de bso.
Ja. Tismewatmensen. Vijf worden. t Lijkt potdorie wel een Marokkaanse bruiloft wat betreft de festiviteiten.

Over bruiloften gesproken. Kijk nou.

Dat waren zijn wij. Precies 7 jaar geleden.
Nah. Da's ook toevallig: maakte ik gisteravondnacht zo maar een bruids-achtige taart.
En als u mij nu wilt excuseren. Ik moet nog een stoere vijf-jarige-jongens-taart fixen.
Iets met ridders. Of piraten. Of een schatkaart ofzo.
Of Cars. Maar dat deed ik vorig jaar al.
Of SuperMario. Been there, seen that, done that.
En ik maak een taart altijd maar één keer.
Echt, zo exclusief. Poehee.

vrijdag 27 mei 2011

Harder dan ik hebben kan

Soms kijk ik naar haar door m'n oogharen en dan is ze geen 2 (en een half) meer. Dan zie ik opeens Danaë als kleuter doorschemeren. En lijkt ze 4. Of nog ouder.

Harder dan ik hebben kan, groeit ze groot.
Vorig jaar rond deze tijd bijvoorbeeld, praatte ze nog nauwelijks. Nu houdt ze hele verhandelingen over hoe iets wel of niet zou moeten.
Of lopen. Deed ze ook niet een jaar geleden. Nu staat ze swingend en heupwiegend met haar poppen te dansen. Of rolt ze stoeiend met haar broer over de vloer. Hij is sneller en wendbaarder, maar zij gooit haar gewicht in de strijd. Tegenwoordig is het een bijna gelijkwaardig duel.
Waar David zo langzaam groeide dat hij t-shirts en broeken 2 zomers (of nog langer) aan kon, schiet mevrouw in een half jaar tijd één kledingmaat door.
Eigenlijk moet ze al een tijdje naar een groter bed. Maar hé, het is zo aandoenlijk, hoe ze klem tussen haar knuffels en spijlen, met haar duim half uit haar mond ligt te slapen.
Echt, voordat ze dubbel gevouwen in haar spijlenbedje de nacht moet doorbrengen, heeft ze vast een groter bed.
Maar mag deze moeder nog even wennen aan haar grote kleine kleine grote meid ?

En daarom, omdat al deze heerlijke prietpraat morgen alweer voorbij kan zijn... Opgetekend. Om nooit meer te vergeten.

Heb jij een woone boteham? Ik hebbe roodkapje*, constateert Danaë tevreden.

Favoriete zomerdracht: Mouwen hoog. Foene uit. En sokke ook. Ikke wil op kouwe foete.

En het liefste woord op de wereld op dit moment: Oolieflass.
Helemaal als ze het zingt: Oolieflasse inne boss.

A.k.a 'kapje', 'kontje' of 'korst' van het brood.

woensdag 18 mei 2011

Wraak

David *hartje* iPhone slash iPad slash Angry Birds.

Maar eelaass pinnekaasss (om met zijn altijd meelevende zusje te spreken): hij mag niet iedere dag onze gadgets beroeren.
Nee. Daar krijg je sjacherijnige kindertjes van. Of kindertjes die nog voor hun 10e het nerd-gehalte van hun vader overstijgen. Dat laatste moeten we al helemaal niet hebben natuurlijk.
Afijn. Hij mag het dus niet iedere dag. Maar vindt daar uiteraard wel wat van. En dat laat hij merken ook.

Weet je... Wéét je...., briest hij boos, zinnend op wraak voor het vermeend onrecht dat hem wordt aangedaan als ik hem (weer eens) sommeer dat hij van onze telefoons moet afblijven.
Als ik Lekker vader ben. Nou..., en hij haalt eens diep adem voor zijn slotrepliek.
Dan ga ik Lekker de Héle Dág Engrie Burse. Zo!!

En als dat nóg geen indruk maakt, dan zet hij zijn ultieme wapen in.
Nou... Nóu... Dan ga ik scheíden!


Ik heb overigens wel een vaag idee waar hij dit onzalige plan vandaan heeft. 
Hier thuis bezigen we deze termen nooit, mocht u zich dit afvragen. In zijn klas zijn wel wat kinderen met gescheiden ouders. En soms komt zoiets in een kringgesprek ter sprake. En kennelijk maakt zoiets indruk.

zondag 15 mei 2011

Een soort van update

Ah. Hier bent u.
Ja, drukdrukdruk is het hoor. Uweetwel, huishouden, kinderen een beetje leuk opvoeden, beetje interessant doen op je werk.
Om maar niet te zwijgen over de naderende 5e verjaardag van de kleine grote man. Een life event, dat is het voor hem.

Behalve aan evenementenorganisatie voor een verjaarsfeest en een kinderpartijtje deed ik van de week nog iets heel carrière-achtigs. Althans, dat vond ik zelf dan hè.
Ik liet mij vrijwillig twee dagen opsluiten in een zuurstof-en-uitzichtloos conferentie-oord en dito hotelkamer voor een tweedaagse training. Huisgenoot paste op zorgde voor de kinderen.
Dat zeg ik, heel carrière-achtig.

En nog weer even 'een eindje stukje terug', zoals David dat altijd zegt als iets gister of eergister was, stond ik zo maar opeens met mezelf met man en kinderen in de Efteling.
Mede mogelijk gemaakt door 1x boodschappen te doen bij de AH, en overladen te worden met zoveel 'spaar'zegels dat je 6x naar de Efteling kunt. En ik maar denken dat het principe van spaarzegels was dat je geduld moest hebben en ze moest sparen.
Ahwel. Het leek wel zomer, zo warm.
En het was weer prachtig.

Kijk. Een klein meisje in boten-centrifuge-apparaat.

Heel profi met haar armen omhoog. En lekker gillen.
Ja, dat wordt wel wat over een centimeter of 15.
Kan ze met papa in Joris-en-de-Draak. Of een ander over-de-kop-ding.
En dat gevangenennummer die vieze veeg op d'r rechterarmpje is niet vies. Da's het telefoonnummer van papa. Voor het geval het kittige ding er zo haar eigen programma in de Efteling er op na zou houden.
En nou niet allemaal gaan bellen. Want voor alle zekerheid heb ik het weggepoetst. Lang leve photoshop.

Ach, en kijk nou.
t is gewoon een stoere vent. Een beetje een draak uitdagen.
Dat hij twee jaar geleden nog met z'n ogen stijfdicht er langs liep, daar zetten we meteen een streep door.

En dan Hét Huis.
Dat vordert langzaam maar gestaag. Tot de vliering om precies te zijn.
Voor de zomervakantie zit het dak er waarschijnlijk op, volgens de bouwmeneren. Yay!
Een plaatje van gister:

zondag 1 mei 2011

Over een woord dat ik eigenlijk niet wilde horen

Wanneer David heul boos is, roept hij uit pure frustratie wel eens het woord p.oepz.ak.
Dat woord horen we dus regelmatig.
Ja, let's face it. Kleuter zijn is gewoon heel lastig.

Nu zijn er natuurlijk legio woorden die je kunt roepen als je boos bent, en dan lijkt p.oepz.ak redelijk onschuldig. Maar toch had ik laatst een stevig gesprek met onze kleuter om uit te leggen dat ik dat woord liever niet meer wilde horen.

Daarom was ik vanochtend extra verbaasd toen ik uit de woonkamer het woord weer hoorde. En dan niet uit de mond van David maar uit die van zijn kleine zus.
Opgetogen rende ze naar me toe. Mama, zei ze, p.oepz.ak isse viess. Mag ik pietje? en ze wees naar het meubel waarvoor ze een papiertje wilde.
P.oepz.ak... Oftewel, poefzak.
Poef: lastig uit te spreken, en wordt dus p.oep.
En het woord zitzak kent ze dus ook, al blijken synoniemen nog een beetje verwarrend.