dinsdag 18 december 2012

Veel te leuk/lekker/fijn/...

Hé, pssst...
Die kleine kabouter van jullie, die is ondertussen toch al weer bijna 4 maanden?

Ja? Wat wil u daarmee zeggen?
Nou. Moet je dan niet weer 'ns aan het werk ofzo?

Nou nee.
Gelukkig niet nee.
Of liever gezegd, gelukkig nóg niet...
Want de dag dat ik weer mag moet beginnen, nadert met rasse schreden.
En daar heb ik eigenlijk nog helemaal geen greintje zin in, als ik eerlijk ben.

Veel te fijn om te knuffelen met de kleine kabouter, of te kletsen met hem.
Of te zien hoe hij kneiterscheel kijkt naar zijn armpjes. Dat er ook vingertjes aan z'n handjes zitten die hij helemaal zelf kan besturen, weet hij nog niet. Maar wel dat hij met z'n vuistjes ergens tegenaan kan duwen meppen. En iedere dag weet hij weer een beetje beter hoe hij zijn armpjes kan besturen. De knapperd...
Veel te leuk om te luisteren naar de schrille gillen die hij produceert, en en te zien hoe euforisch hij is over deze prestaties.
Veel te lekker om te happen in z'n spekdijtjes of te blazen op z'n buikje.
Veel te leuk om te zien hoe hij heel stoer bijna-situps doet als hij op de grond ligt (van wie hij deze buikspieren heeft, weten we eigenlijk niet...).
Veel te grappig om te zien hoe verbaasd hij is over zijn eigen blote lijfje in bad. Veel te leuk om nat te worden van zijn gespartel als hij zijn voeten in bad ontdekt.
Veel te leuk om te zien hoe nieuwsgierig hij is naar wat zijn broer en zus doen.

Nee. Werken?
Gelukkig niet.

En dan nog in de categorie 'Lieve Briefjes', zo maar spontaan geschreven door de grote broer.
Ik kan niet anders dan het er van harte mee eens zijn.

woensdag 12 december 2012

Op herhaling?

"Hmmm, nja...", zei de echo-mevrouw nadenkend. "Ik ga m'n collega even vragen om nog even nog een meting te doen."
Ow? dacht ik. Waarom? Is t niet goed?
Voor ik het kon vragen, was ze haar collega al aan het halen.
In mijn hoofd liep ik alles nog even na: asymmetrische bilplooi? Nee. Ligt-ie als een komma in de box? Nee. Trappelt-ie evenveel met beide benen? Ja. Hoe is mijn eigen pluis-nietpluis-gevoel? Prima eigenlijk wel.
De collega-mevrouw worstelde even met de heupen van Floris en maakte toen haar echo's.
"Ga toch maar even een röntgenfoto laten maken", zei echomevrouw nummer 1."Voor de zekerheid, dat doen we altijd, een foto", voegde ze er nog snel aan toe toen ze mijn fronsende gezicht zag.

Röntgenfoto? Dat doen jullie altijd?
Nu kunt u mij veel vertellen, beste echo-mevrouw-met-uw-'niets-aan-de-hand-blik', maar er worden alleen heupen-röntgenfoto's gemaakt als er een afwijking te zien is, of als men twijfelt over de uitkomsten van de metingen. Gevalletje van 'seen that - been there - done that' weetuwel.

En nou heb ik het eigenlijk niet zo op röntgenfoto's weet u. (en als u het niet weet, klikt u dan even hier). Weliswaar een ander ziekenhuis, maar toch... En dus vertelde ik de echo-mevrouw onze onwaarschijnlijke ervaring met de heupen van Danaë.
Bij een echo weet ik tenminste dat ze naar de benen van mijn eigen zoon kijken, en bij een röntgenfoto heb ik - gekgenoeg - die garantie niet.
"Maar u gaat hierna toch aansluitend naar de orthopeed?", vroeg de echo-mevrouw.
"Nee," antwoordde ik. "Dokter S. heeft hem anderhalve week geleden handmatig onderzocht, en heeft hem, omdat het nu eenmaal de Gouden Standaard is, verwezen voor een echo. Omdat ze er niet zoveel van verwacht, heb ik aankomende maandag een bel-afspraak met haar over de uitslag."
De echo-mevrouw knipperde 2x met haar ogen, en verdween toen door een deur.

Floris en ik vertrokken door een andere deur naar de röntgenruimte voor de foto. Op het computerscherm boven het röntgenapparaat stonden Floris gegevens, dus dat zou wel goed komen, vond ik.
Terwijl we wachtten op het sein dat de foto goed was gelukt, kwam de radioloog naar ons toe om ons persoonlijk te vertellen wat hij had gezien. "De rechterheup lijkt op de echo normaal te zijn, maar z'n linkerheupje schommelt net rond de grens van normaal-licht afwijkend. Het is aan de orthopeed te bepalen of je hier iets aan zou moeten doen, dus dat kan ik je niet vertellen. Maar omdat je pas maandag de orthopeed spreekt, en gezien je eerdere ervaring in een ander ziekenhuis, leek het me goed je dit alvast te vertellen."

Aha. Fijn. Hoef ik me daar niet een heel weekend mijn hoofd over te breken.
Lichte afwijking, misschien. Ach. Bij Danaë stonden beiden benen waanzinnig uit het lood (zware heupdysplasie), en dat lijkt toch ook allemaal redelijk goed te zijn gekomen.

Maandag.
De orthopeed belt.
"Als ik de röntgenfoto meet, dan lijkt het erop dat zijn linkerheup normaal is, en dat rechts schommelt op de grens van normaal-niet normaal."
"Goh, dat is interessant," zeg ik. "De radioloog vertelde mij op basis van de echo dat het precies andersom was. Zeker weten dat het over de juiste echo's, foto's en heupen gaat?"
"Ja, alles klopt. Maar voor mij is de rontgenfoto het belangrijkst. Omdat het allemaal zo marginaal is, wil ik het nog even afwachten en hem over 6 weken weer zien. Wie weet heeft hij op dit moment nog onrijpe heupjes."

Prima. Maken we over 6 weken toch weer een foto?
En dan ga ik ervanuit dat zowel links als rechts binnen de grenzen van 'normaal' vallen.

zondag 25 november 2012

Dino Floris

Floris heeft een nieuw geluidje ontdekt...
Matching met z'n t-shirt, heel stoer.


woensdag 21 november 2012

Bijna 3 maanden alweer

En, hoe is het eigenlijk met de jongste kabouter?
Zeer goed, mogen we wel stellen.
En zeer groot inmiddels. Althans, dat vinden we zelf dan.
Sommige voorbijgangers die (al dan niet ietwat dwingend door David of Danaë geattendeerd op de inhoud) in de wagen koekeloeren, roepen nog 'Aaaah, wat schattig, nog zó klein...' Maar dat duurt vast zo lang niet meer...


Alweer bijna 3 maanden... Praten kan hij nog niet uiteraard, maar hij kan wel heel gezellig kletsen, schaterlachen en hij is een kei in 'opdrukken'.
Maatje 62 past precies en we werken vandaag of morgen de laatste luiers maatje 2 er door heen. Sinds kort is hij van 6 flessen op een dag naar 5 gegaan zodat meneer wat langer kan slapen tussen z'n voedingen.
Uitslapen kan hij ook, net als z'n grote broer en zus: soms tot half 9 's ochtends. En dat is in het weekend natuurlijk een groot kado!

Broer en zus zijn dol op hem. Vooral David verandert in een 'soft pakje boter' als Floris ziet. "Oh, Florissie, halloooo...." Maakt niet uit wat David doet (zwaaien, gekke bekken trekken, koeren, kraaien etc.), zo'n beetje alles tovert een dikke lach op Floris gezicht.

woensdag 14 november 2012

Van een croissant, Alladin en een veiligheidsbeeld

"Hé kijk," zegt Danaë verrukt als ze de tuin in kijkt.
"Een croissant".
We wonen dan wel in een nieuwbouwwijk mensen, maar wát een natuur om ons heen. Hele fazantenfamilies banjeren door onze tuin, in de lente kuddes schapen met hun lammetjes op het nog onbebouwde weiland achter ons huis, waar ook hazen hun legers hebben gebouwd. Echt, we hebben nog nooit zo 'landelijk' gewoond. Nu nog het geruis van de snelweg negeren als we buiten zitten.

"Ik geloof niet in God hoor mam", meldt David terloops bij het naar bed gaan.
Hij zit op een christelijke school, en dan heb je af en toe gesprekken over de wat meer 'diepere zaken des levens'. Ik zeg dat dat prima is, en dat hij zelf mag weten of en zo ja, in wie/wat hij gelooft.
"Ja," beaamt hij. "En ik geloof ook niet in Allahdin".

"Hé, wat leuk, kijk eens mam," zegt David terwijl hij naar de film The Wild kijkt. "In deze film is ook het Veiligheidsbeeld dat in New York staat."

zaterdag 10 november 2012

Beetje vroeg


Ja... U ziet het goed...
*hele diepe zucht*

De Sintstress heeft hier sinds afgelopen dinsdag definitief toegeslagen.
Toen kwam David thuis met het verhaal dat een klasgenootje "zo maar zonder zingen echt waar" in haar schoen de volgende ochtend een chocoladeletter had gevonden. "Dat deden de verkenningspieten mam. Want die hebben gewoon de snelle boot genomen..."

En dus stond vooral broer, maar ook zus, dinsdagavond op de mat bij de voordeur keihard te zingen door de brievenbus. In de hoop op een goede vangst in hun schoen. Die natuurlijk gewoon leeg bleef, want deze Sint is wel goed maar niet gek.

dinsdag 30 oktober 2012

Wat spook jij hier nou doen?

Mam? Maham?
Ik sta in de badkamer m'n haar te föhnen; immers, drie kinderen of niet, als je haar maar goed zit. En hoor Danaë de trap op lopen.
Mam, waar is de tandpasta van David? Het is op en papa kan de nieuwe tube niet vinden.
In het keukenkastje, antwoord ik. En mompel daarna dat ik dat al tegen hem gezegd had voordat ik naar boven ging, maar dat hij niet luisterde.
Pap? Paháp..., tettert Danaë naar beneden. Mama zegt dat de tandpasta in het keukenkastje ligt. En niet te beroerd om alles door te geven, brult ze er achteraan ... en dat jij niet naar mama luistert.

Ja, een schatje. Dat is ze.
Ze houdt van lezen. Omdat ze niet - zoals haar broer - na een paar weken groep 1 al zelf kan lezen, doet ze het op haar manier. Kijk en luister naar het verhaal van Molletje en de maan. "Wat spook jij hier nou doen?"


Andere juweeltjes van woorden die ze op dit moment (nog)zegt:
weespapier. WC-papier. Ja. Je zal maar zonder zitten.

woensdag 10 oktober 2012

L O L

Hoogste tijd voor footage van onze kleine kabouter.
Die eigenlijk allang niet meer zo klein is, vinden we zelf.
Kwamen anderhalve week geleden de eerste zachte voorzichtige geluidjes, tegenwoordig heeft meneer hardop de grootste lol met z'n stem als je 'm net uit bed vist. En helemaal als-ie de hik heeft.

Heerlijk, die lichte verbazing in z'n ogen na een harde kreet.
Ach, t is zo'n lekker menneke... nu nog leren de nachten lekker door te slapen


vrijdag 5 oktober 2012

Bijna...

Vier...



Zo. Ontzettend. Bijna. Vier.

donderdag 4 oktober 2012

Hmm hmm

Bij voorkeur als ik even in iets verdiept ben. Of een poging doe tot Oost-Indisch doof zijn.

- Mam...
- Jahmm...?
- Mag ik (vul hier een willekeurige wens in; bijvoorbeeld tv kijken, nog een koekje, DS-en, computeren, nog meer tekenpapier, al mijn Playmobil door de woonkamer gooien, met de stiften op de grond tekenen)?
- Hmm, hmm.
- Bedoel je hmm-ja of hmm-nee?

maandag 1 oktober 2012

Mama rules

Jiehaa.
Mama rules.
Mama rules big time, mag ik wel zeggen. Al zeg ik het zelf.

Tussen half 6 en half 8 kookte ik in mijn uppie* - uiteindelijk voor mezelf alleen - een eenvoudige doch voedzame maaltijd**, at ik deze heerlijke maaltijd terwijl ik met één hand de kleine kabouter op schoot de fles gaf*** en ondertussen twee huilende zieke koortsige kinderen probeerde te troosten (die natuurlijk niet wilden eten) en legde ik binnen 3 kwartier het hele spul gewassen, tandengepoetst en voorgelezen in bed en is het nu.... stil...

Zo.
En dan heb ik nu wel een grote kop thee verdiend.
Met een koekje of twee.
Ja nou. Ik doe eens ruig. Poe.

* da's altijd een risicootje, als ik in m'n eentje kook. Ik kan namelijk nog geen aardappel koken en ben een kei in vlees aanbranden goed doorbakken of pannen laten droogkoken.
** boerenkool met worst, mocht u geinteresseerd zijn. Kan vrij weinig aan misgaan: worst in de magnetron, puree uit een zakje, alleen die boerenkool koken hè...
*** toch handig dat die prak welwillend aan je vork blijft hangen, als je maar één hand hebt om te eten.

dinsdag 18 september 2012

Van feitjes, de kleine kabouter en een boefkruimel

Even een feitje mensen. Precies een maand geleden was het ruim 30 graden buiten.
Dat wist u vast niet meer, en dat zou je nu niet meer zeggen (as I write giet het hier even met bakken uit de hemel en wijst de thermometer een schamele 15 graden aan).

Enniewees. Wat ik eigenlijk zeggen wilde.
Precies een maand geleden zat ik de hele dag op de bank naar mijn verdwenen navel te staren en haalde ik de ene na de andere high score met Bejeweled.
Precies een maand geleden was namelijk dé opleverdatum van onze kleine kabouter.

Dat zou je nu natuurlijk ook allemaal niet meer zeggen.
Want hij kwam gewoon op z'n eigen verjaardag (slogisch) en van Bejeweled spelen is het de afgelopen weken natuurlijk ook niet meer gekomen (sooklogisch).

Wij genieten namelijk ons suf met het menneke.
En als we dat toevallig niet doen, dan is de kans groot dat we liggen te slapen.
Ja, want zo gaat dat hier. Slapen en eten. (en oja, toch weer op tijd op staan, andere kinderen aankleden en voederen, en op tijd naar school brengen en halen, dat ook)
Het ene na het andere flesje gieten we er in leeg. Hij is nogal goed van innemen, to put it mildly... En wat erin gaat, moet er ook een keer weer uit... U kent dat wel.
We doen hard ons best om er een ritme in te brengen, maar: wat meneer in de kop heeft, heeft-ie niet in z'n kont. Hij zal wel erfelijk belast zijn :-)

Ach en nouja.
Kan iemand trouwens even de tijd stil zetten?
Het knuffelt namelijk zo lekker met zo'n knoedeltje baby op je schouder. Voor je t weet is deze periode weer voorbij.
En wat nog schokkender is: Grote Zus is dus nu niet alleen echt Grote Zus maar opeens Heel Grote Zus.
Het kind mag aankomende maandag tot haar grote plezier en trots wennen op school. Een schooltas, gymschoenen en een brooddoosje zijn gekocht, en mevrouw staat reeds bij de voordeur te trappelen.

En omdat ze zo groot is, toch nog even wat leuke uitspraken van de afgelopen weken.
Lang leve de notitie-functie van de iPhone.
"Boefkruimel": een kruimeldief...

Bij een poging om een lange discussie te eindigen:
"Nee Danaë, je krijgt koek zonder boter. Punt uit."
"NEE. Koek MET boter. Punt AAN."

Och, en nou we toch bezig zijn:
Van alweer eind augustus...



dinsdag 28 augustus 2012

Eindelijk...

Daar is hij dan eindelijk... Onze Floris.
Geboren op vrijdag 24 augustus om 8.43 uur. 3800 gram zwaar en ongeveer 50 centimeter lang.
In 2,5 uur kwam hij - bijna een week later dan dat we gehoopt hadden - onder water ter wereld.
Een fel mannetje dat weinig geduld heeft met flessen of borsten.
Wij vermaken ons hier prima met krampjes, stuwing, borsten, flessen, kolven, badderen en natuurlijk heerlijk knuffelen en wennen aan elkaar.

Edit 29 augustus: Ik had een foto beloofd van meneer met zijn gehaakte deken.
En ach kijk nou... Sssst, hij slaapt.

donderdag 23 augustus 2012

Nieuwe lijstjes omdat ze gaan als een speer

Bij gebrek aan een baby, en een lijst van dingen die nog per sé zouden moeten gebeuren Voordat De Baby Komt (die lijst is namelijk al wel een tijdje 'af' of er staan dingen op die het stadium van HIK allang voorbij zijn; HIK: Hormonaal Ingegeven Klus), zag ik op m'n blog opeens iets wat al een tijd helemaal niet meer klopt.

Kijk:

David is allang geen kleuter meer. Laat staan een bijna-kleuter.
Hij heeft bijna z´n eerste week groep3/4 erop zitten.
Dolenthousiast is hij. We hebben nog nooit zo'n vrolijk kind van school gehaald (tenzij hij een Cito-toets had gedaan). Helemaal gelukkig dat hij echte werkjes mag doen, uit echte werkboekjes. En niet meer hoeft te knippen en te plakken. "Dat vond ik echt stom mam, in deze klas is het veel leuker! En de juf zegt dat ik ga als een speer, ik had vandaag al m´n werkjes af en allemaal krullen!`
Omdat hij al een flinke tijd kan rekenen en lezen, is hij afgelopen week ergens halverwege groep 3 begonnen, samen met nog een paar klasgenootjes. We zullen zien hoe het gaat, of-ie echt gaat versnellen naar groep 4 of toch niet. Maar het fijnste is dat er weer iemand opstaat 's ochtends die zin heeft in school! Dat hebben we lang niet meegemaakt.

En Danaë is natuurlijk allang geen dreumes meer. Het woord ´Bijna-kleuter' doet haar ook geen eer aan. Bijna vier, en zo ontzettend klaar om naar school te gaan.
Ze kan haar visie op dingen heel stellig brengen, daarbij je strak met haar grote blauwe ogen aankijkend of je het wel met haar eens bent. Ze kan lekker poppen-moederen (dat gaat nog wat worden straks, met nr3, haha) of met haar Playmobil prinsessen spelen, en is een gewaagde tegenstander bij het stoeien met haar broer. En op het kinderdagverblijf schijnt ze op een prettige manier een kudde meisjes naar haar hand te zetten, zodat iedereen meedoet met 'kinderdagverblijfje spelen'.

Tijd dus voor betere rijtjes.
En zie daarvoor gewoon aan de zijkant.

dinsdag 21 augustus 2012

Sitting, waiting

Of het kind er al is?
Nou nee. Niet echt. 
Wel een enorme buik, maar een kind? Ho maar.

Wat ik zoal deed de afgelopen weken?
Dekentje afmhaken. Check.
Kind zelf is kennelijk nog niet af. Uncheck.
Ik stel voor dat u pas foto's krijgt van de deken als het kind ook af is.
Liefst natuurlijk foto's van deken met kind. Of andersom.

Ik deed ook Lekker fijn binnen zitten. Want daar is het cool.
Buiten niet. Uncool.
Of ik deed Kindertjes vermaken, mits ze niet uit logeren waren. Hoewel Gezellig, ook Best vermoeiend.
Of kindertjes naar BSO en KDV brengen. Da's erg fijn.

Nu is het vooral wachten.Wachten en nog eens wachten.
En Navelstaren. Heel erg Navelstaren. (Want die is namelijk behoorlijk verschwunden. Al best een tijdje.)

Kennelijk heeft nr3 een geheel andere opleveringsdatum dan dat ons was voorgeschoteld.
Naja. So be it.

Daarom, terwijl u wacht. En ik ook.

donderdag 26 juli 2012

Zwangerschapsbubbel en hersenverweking

Zou u toch denken dat ik alle tijd heb om weer eens een logje te schrijven, nu ik zo fijn zwangerschapsverlof heb. Dan heb je tenslotte tijd genoeg.
Dacht ik eigenlijk ook.

Natuurlijk heb ik tijd genoeg.
Maar nee, geen logjes.

Ik dobber namelijk fijn rond in mijn zwangerschapsbubbel, en helemaal nu de kindertjes een weekje uit logeren zijn.
Heerlijk. De hele dag alleen met mijn gedachten, geheel in mijn eigen ritme.
Eten wanneer ik wil. Slapen wanneer ik wil.
Beetje onder de parasol een boekje lezen.
Of een beetje voor me uit mijmeren.
Wat haken (die deken moet toch echt binnenkort af).
Fotoalbumpje maken van de geboorte van Danaë. Zielig hè. Het kind heeft ondertussen honderden foto's van zichzelf, maar nog geen enkel album van haar bestaan. Ja, heel zielig. En dus probeer ik nu op de valreep er nog wat van te maken. Zodat ze kan zien wat ze zelf allemaal heeft 'ondergaan' toen ze een kersverse baby was.

Het kan trouwens ook zijn dat ik zo maar vergeet te loggen.
Want ik lijd met de dag meer aan hersenverweking, lijkt het wel.
Gister nog m'n autosleutels kwijt in de parkeergarage. Bleken gewoon verstopt in een ander vakje in m'n tas. Maar dat duurt dan ruim 5 minuten voordat ik daar achter ben. Tja.
Of was in de machine laten zitten, een dag of 2.
Of weten dat je per sé naar de Etos moet, maar daar aangekomen echt niet meer kunnen verzinnen waarom dan wel. En dan thuiskomen met vanalles in de hoop dat daar hetgeen bij zit waarom je naar de Etos moest. U raadt het al: niet dus...

Het toppunt was echter afgelopen maandag.
Wegens beetje vage pijn in de onderbuik toch maar besloten een plas bij de huisarts in te leveren. Het zou misschien zo maar blaasonsteking kunnen zijn, niet waar?
Aldaar aangekomen vul ik netjes alle vragen in (en dat waren er best veel), en zet de boel met vragenlijst en al in het daarvoor bestemde kastje.
Ik kon nog net onthouden dat ik na tweeën kon bellen voor de uitslag.
Helaas stond mijn uitslag niet in het systeem.
Want ik was de bovenste helft van het formulier vergeten in te vullen. Dat waar je essentiële dingen als je naam, adres, geboortedatum, naam van de huisarts etc. invult.
Gelukkig was er maar één zwangere van 36 weken plus 2 dagen die de boel was vergeten in te vullen, dus kwam alles toch nog goed.
Minder goed was dat ik inderdaad blaasontsteking had.
Maar daar helpen een hoop pillen tegen.
En rust.
Dus eh, ik ga weer even een siësta houden. Onder de parasol.

woensdag 11 juli 2012

Van open deuren en Hormonaal Ingegeven Behoeften

Tjee zeg. Heb ik zo maar in ene zwangerschapsverlof.
En ook 'zo maar in ene' een heul dikke buik.
Maar dan ook echt een dikke buik. M'n navel lijkt verdwenen. Het vel staat met de dag strakker.
Waar gaat dat heen? Of liever gezegd: komt dat allemaal ooit nog weer goed?

En als ik dan toch aan het zeuren ben, zal ik dan ook maar meteen even de open deuren met u behandelen?

Meest gestelde, en wat mij betreft ook de meest irritante vraag van dit moment: Hoe lang móet je nog?
En dan vooral zo'n ach-ende-wee-meewarige blik erbij, starend naar the huge belly.
De vraag kan tegenwoordig overal en door iedereen gesteld worden. Van collega's tot wildvreemden in de supermarkt.
Waar ik eerst nog vriendelijk doch stellig antwoordde 'Ik mág nog zo'n maand of 2, week of 8, week of 6 euhm 5', krijg ik nu de neiging te zeggen dat ik nog minstens tot m'n 67ste mag werken, en te vragen hoe lang de ander nog 'moet'.

Of deze: 'En, weet je al wat het wordt?'
Ligt een beetje aan de intonatie, maar sommigen - meestal de vage bekenden of wildvreemden in een speeltuin, supermarkt of andere 'verzamelplek' - menen er recht op te hebben te weten wat het wordt is.
Vooral in die laatste gevallen vind ik het heel leuk om te zeggen 'Jazeker, een kind.'

Maar goed.
Ik zwangerschapsverlof, en Het Kind een eindeloze zomervakantie.
Gelukkig is daar de BSO, en natuurlijk het kinderdagverblijf voor Het Andere Kind.
Dat betekent dat ik tijd heb voor Hormonaal Ingegeven Behoeften als

het haken van een babydekentje,

het inslaan van voldoende potten pindakaas (echt, vraag me niet waarom, want zo vaak eet ik het niet. Maar genoeg pindakaas in huis is momenteel een heel rustgevende gedachte)

en het lappen van de ramen (heb ik dan natuurlijk geen foto van. Sommige dingen 'móet' je gewoon doen).

dinsdag 19 juni 2012

Zingen is zo fijn

Zingen doet ze erg graag. Daarom speciaal voor u een medley van Liedjes die ze bij de "Kunstkindjes" regelmatig zingt.
Nog leuker zou zijn de versie waarbij ze er ook bij danst. Maar hé, die heb ik niet. Jammer hè?

woensdag 13 juni 2012

En zo zit het...

'Heb jij kindjes?' vraagt David aan de kapper, terwijl ze zijn haar aan het knippen is.
'Nee', zegt de kapper. 'Ik heb geen kindjes.'
'Ow', doet David. 'Waarom niet? Heb jij dan geen man?'
'Nee, ik heb wel een vriend. Maar geen man', zegt ze.
'Hmm, hmm', doet David begrijpend. Het hebben van een man is kennelijk toch een voorwaarde voor het hebben van kindjes.

'Maar als je wel een man had', denkt hij hardop, 'en je had een baby in je buik, dan had jij een eitje.'
Als de kapper doorkrijgt welke kant het gesprek op gaat, stijgt het rood langzaam vanuit haar nek omhoog.
'En dan had jouw man van die salamandertjes die net uit hun ei zijn gekropen. Roze en blauwe...' gaat hij onverstoorbaar verder.
'En als de roze dan het eerste bij het eitje is, dan wordt het een meisje. En als de blauwe salamander het eerste is, dan is het een jongen.'

zondag 10 juni 2012

Een mijlpaal... van een week of twee gelee

Yep. Still there.
Met minder energie tot m'n beschikking dan ik van mezelf gewend ben, verschijnen er wel blogjes in m'n hoofd, maar niet zoveel op het weeweewee.

Enniewee. We hadden hier een mijlpaal, een week of twee geleden.
Het Kind, of meer precies De Zoon, werd Zes.
Ongelooflijk Zes en dat betekent Ongelooflijk Jarig.
Serious business dus. Zo serious business volgens het feestvarken zelf, dat hij op de ochtend van z'n familiefeestje bijna kostend van de spanning boven de wc hing.
Gelukkig kwam alles toch nog goed, en kon hij vol trots de kado's in ontvangst nemen en z'n kaarsje uitblazen.

De volgende dag was z'n échte verjaardag.
Zelden heb ik een kind zo waanzinnig blij gezien met een kado...

Het was namelijk Z'n Aller-Aller-Grootste Wens weet u.
Een wens die hij aan het begin van dit jaar op een zelfgeknipte vallende ster had geschreven (want 'dan komt m'n wens misschien wel uit mama').
Een wens die voor nogal wat spanning zorgde toen hij er een maand of twee geleden achter kwam dat Het Kado in kwestie bij de speelgoedwinkel in de opruiming was. En dat er 'nog maar twee' van in de winkel waren.
Assertief als hij is, ging hij zelf wel even vragen bij de winkelmevrouw of Het Kado eventueel nog besteld kon worden, voor het geval ze allebei verkocht zouden zijn.
Groot was de schrik in zijn ogen toen de mevrouw vertelde dat Het Kado helaas niet meer bijbesteld kon worden. Er zat niets anders op dan wachten en hopen. En regelmatig de speelgoedwinkel binnenlopen om te kijken of het er nog was.
En toen... toen bleek een paar weken later dat er één verkocht was... En toen... toen bleek vlak voor z'n verjaardag dat ze allebei verkocht waren...
Hoe moest dat nou?
Afwachten David... Wie weet komt het allemaal toch nog goed.

En het kwam goed.
Glimmend van trots en blijdschap, nadat hij eerst uitzinnig op ons bed had gejuichd toen hij na het eerste afgescheurde papiertje ontdekte dat Z'n Aller-Aller-maar-dan-ook-echt-Aller-Grootste Wens onder het pakpapier verborgen zat.

Een andere grote wens van hem was eens een écht kasteel te bezoeken. Hij was afgelopen vakantie wat teleurgesteld over de ruïnes van kastelen die we met veel moeite konden vinden, en wilde wel eens een heel kasteel bekijken.

Ook die grote wens kwam uit op z'n verjaardag:
We gingen naar het Muiderslot alwaar ze voor de gelegenheid een stapel échte ridders met alles erop en eraan hadden losgelaten.

Terwijl het ruim 25 graden was, liep meneer de hele dag in z'n smoorhete ridderpak rond en zoog alles op wat met ridders te maken had.
Mocht een echt zwaard hanteren, kreeg zijn eerste zwaard-vecht-les en liet en passant ook nog even samen met een stapel andere kinderen een ridder in z'n harnas sterven.

Een prachtdag was het.
Dat vond ook de kleine prinses, die ook de hele dag in vol ornaat (jurk, diadeem en suikerzoete handtas) haar Jarige Broer op gepaste afstand volgde.
Gelukkig hebben we de foto's nog:
Een echte ridder-handschoen
Toch zwaar, zo'n zwaard
Toch best spannend, zo dicht bij een echte ridder

Ridderdag bij het Muiderslot: ook leuk voor papa's
Eerste Zwaard-Vecht-Les van een ridder-zonder-harnas
Prinses Danaë bekijkt het gevecht
Val aan, oh koene Ridder

zondag 27 mei 2012

Het Herstel. En een meisje met een ijsje

En zo zijn we alweer 4 weken verder.
Uiteindelijk zijn we wel nog een weekje op vakantie geweest. Zwalken kun je tenslotte overal, dachten we. En op een terrasje in de zon een beetje draaierig wezen, is vast veel aangenamer dan in een koud Nederland wachten op herstel.
Ja, u weet het vast niet meer, maar begin mei was het hier dus koud en nat. En wij zaten lekker in 25-30 graden in de zon in Zuid-Frankrijk. Een beetje zoals het weer nu is, zeg maar.

En het was leuk hoor, zo in Frankrijk. Lekkere kaasjes, fijne stokbroodjes, mooie stadjes.
Kijk nou: het mooiste en lekkerste meiijsje van heel Frankrijk Europa.

Te eten aan de boulevard in Sainte Maxime, mocht u daar ooit een keer in de buurt komen. Een echte aanrader.

Nog even over dat Herstel, mensen.
Dat duurt dus echt Heul Erg Lang, voordat zo'n virus op je evenwichtsorgaan weer het veld heeft geruimd.
Zo lang het dat nu nog niet over is, dat ik nog niet naar mijn werk kan en dat ik nog niet durf te fietsen. Iedere dag een klein beetje beter, dat wel. Soms helaas maar zo'n klein beetje, dat het verschil met de dag ervoor nauwelijks op te merken is.
Het Herstel kan bij 'normale' mensen - en daar bedoelde de huisarts letterlijk niet-zwangeren mee - zo'n 6-8 weken duren. Vinnik nogal lang, persoonlijk.
Het goede nieuws is, dat ik dan nu zo'n beetje op de helft zou zijn, denk ik dan maar. Want ik reken mezelf graag tot de 'normale' mensen.
Nou weet ik ook wel dat dat momenteel niet zo is, en dat ik over niet al te veel weken voor de derde keer een baby op de wereld ga moet zetten. Maar hé, wat zou het fijn zijn als ik dat tegen die tijd pijnloos zeeziekloos zou kunnen doen.
Oh hè, daar is het weer: über-denial over het fenomeen dat bevalling heet. Ik ga gauw weer liggen onder die steen, en hopen dat over 12 weken als een soort magisch iets die baby als vanzelf in zijn of haar wieg belandt.

maandag 30 april 2012

Van dat je blij bent dat je een annuleringsverzekering hebt....

Ik zou dit kunnen schrijven vanaf een heerlijk zandstrand aan de Franse zuidkust.
Of vanaf een terrasje in een mooi oude haventje. Of voor mijn part vanaf het huisjespark waar we een huisje hebben gehuurd.

Dan zou ik schrijven over de lekkere verse croissantjes en de heerlijke Franse stinkkaasjes. En over de uitstapjes naar een mooi oud klooster of het schildpaddendorp in de buurt. Of over het zwembad waar de kinderen zo heerlijk de hele dag in konden rondspetteren. En uiteraard over het fantastische weer.

Maar u raadt het al. Niets van dit alles.
Nee.
Ik schrijf dit vanaf mijn bed.
Als dat nou nog eens mijn vakantiebed was, dat zou nog wat zijn.
Maar nee. Ik schrijf dit vanaf mijn eigen bed. Thuis. In Nederland.

En dat allemaal omdat een virus het gore lef heeft gehad om uitgerekend in de nacht voor vertrek in/op mijn evenwichtsorgaan te gaan zitten.
Nou weet ik niet of u weet wat dat met iemand doet. Ik sinds 4 dagen wel.

Het zorgt ervoor dat je ultra wagenziek in je bed ligt, terwijl je niets anders doet dan naar het plafond staren. Dat je niet meer zelf naar de wc kunt gaan. Dat het lijkt alsof iemand anders de besturing van je ogen heeft overgenomen. Dat je om alles moet vragen. Dat, als je te lang rechtop zit - wat sowieso niet zo'n aanrader is als je je zo voelt - je alles wat je gegeten en gedronken hebt er in strak reflex weer uitgooit. Dat je je kinderen echt heel lief vindt, maar dat je knettergek, om niet te zeggen kotsmisselijk, wordt van hun enthousiaste gestuiter en vrolijke getater om je bed.

Volgens de huisarts gaat dit grapje niet 1-2-3 over. Maar ben ik hier wel een paar weken zoet mee.

Nog een geluk bij een ongeluk - denk ik dan maar - dat Huisgenoot 'toevallig' ook vakantie heeft.
Alhoewel het meer op een werkvakantie begint te lijken. Kinderen entertainen. Vrouw bedienen. Kinderen uitleggen dat we voorlopig niet op vakantie naar Frankrijk gaan. Dat ze een beetje rustig in de buurt van mama moeten doen. Boodschappen doen. Wasjes draaien. Dat soort werk. Terwijl hij zich had verheugd op zandkastelen bouwen aan een of ander Frans strand.

En ach, u had Danaë moeten zien, op de ochtend van gepland vertrek. Slaapdronken in haar pyjamaatje, met haar rugzakje om kwam ze de trap afgestommeld. "Gaan we nu op vakantie papa?"
Nee lieverd.
Helaas. Mama is 'even' ziek.

donderdag 19 april 2012

Van high five, girly-girly stuff en een afhaaleend

Ach, ach, ach, wat is het toch gezellig allemaal: zo'n baby in je buik en wat fluisterende kindertjes er tegenaan.
Danaë wenst alleen een meisjesbaby te krijgen. Want die zijn lief.
David weet zeker dat het een jongensbaby is. Want hij schopt.

Vanavond heeft David voor de eerste keer de baby gevoeld. Terwijl ik even op z'n bed lag, kwam hij gezellig naast me liggen om de dag door te nemen en legde en passant z'n hand op m'n buik. Baby 3.0 zwom ogenblikkelijk naar z'n hand en gaf 'm een high five. Het duurde nog een high five of 3 voordat David het ook voelde.
'Hé, hallo baby. Ik ben David', en hij keek nog een keer ongeloofwaardig naar zijn hand.
'Mama, hij deed zó tegen mij!'

Afijn. Gezellig dus.
Wat ook heel gezellig is, of gewoon het absolute toppunt van girly-girly stuff, is 'nagellakjes op je vingers'.
Kijk. Zo trots als een pauw.

Geen idee trouwens van wie ze dat heeft.
Ja, van de juf van de creche natuurlijk. Maar ik bedoel die voorkeur voor meisje-meisje dingetjes, zoals poppen en make-upjes.
Ik heb pas nagellak remover in huis sinds David een paar maanden geleden heel metroman-like 3 dagen met groene nagellak op z'n vingers rondliep.

En kijk 'ns. Wie kwakte er even aan vanavond?
De afhaaleend.
Gezellig hoor. Altijd in voor een hapje brood.

Had ik al gezegd dat het hier momenteel heel gezellig is?

maandag 9 april 2012

Van kootoeteren en Pasen

"Ga je nu kootoeteren mam?", vraagt Danaë belangstellend.

Ja. Ik dacht: ik doe eens gek.
Het is tenslotte Pasen niet waar.
Als de rest van de mensheid bij Ikea of een andere meubeltoko staat, dan kan ik best even 'kootoeteren' terwijl Huisgenoot her en der nog wat dingetjes aan de muur schroeft.

We leven hier op Paasbrood, veel eieren en de kinderen doen daar bovenop nog een berg chocoladepaaseitjes, of een hele chocoladepaashaas als ontbijt.
Het is tenslotte Pasen niet waar.

Het is trouwens toch wel even wennen nu David op een christelijke school zit.
Hoewel de oude school (katholiek) en deze school dezelfde godsdienstmethode hanteren, blijkt er toch wel wat verschil te zitten in bijvoorbeeld hoeveel en hoe vaak ze er iets uit doen.
Bidden doen ze bijvoorbeeld wel op de nieuwe school.
En ook het Paasverhaal wordt duidelijk diepgaander behandeld. Of het ligt aan het feit dat hij bij de Paasviering op school samen met wat kinderen uit de bovenbouw het Paasverhaal mocht voorlezen. Dat kan natuurlijk ook.
Hoe dan ook, het leidt tot het zingen van Jezus-liedjes in de auto en tot diepgaande vragen aan de keukentafel:
Waarom nam Jezus eigenlijk de schuld voor de stoute dingen die we hebben gedaan mam? Want hij heeft het toch niet gedaan? Dat vind ik eigenlijk niet eerlijk.

Ik neem nog even een paasei terwijl ik mij bezin op een antwoord.
Of ik stuur deze vraag door naar een hulplijn, ook wel genoemd 'juf'.
Het is tenslotte Pasen niet waar.

woensdag 4 april 2012

Wat we deden...

Niet bloggen. Dat is duidelijk.
Maar wel veel andere dingen.

Zo haakte ik maar weer eens een babydekentje.
Niet voor onszelf. Maar voor een babymeisje-to-be van een vriendin.

En we deden vooral leuke dingen:
Speelden kaboutertje in het bos, bijvoorbeeld. Compleet met knapzak.

En een bosnimf die de opdrachtjes 'voorlas'.

Of we deden een poging om broer en zus eens gezellig samen op de foto te zetten.
Zeer goed gelukt, zoals u ziet.

 Of we dachten heel out-of-the-box na over kleren.
Ik zeg u, 'n t-shirt als bovenstuk is zo overrated...

 Of we gingen naar de kapper. Voor het eerst sinds anderhalf jaar.
En de kapper kon heel mooi invlechten.
Maar na 2 dagen moest het er toch echt uit...
Wel apetrots op haar 'krullen'.

maandag 27 februari 2012

Van een conversatie die te leuk was om te vergeten

Tjee. Druk hoor.
Vind ik dan hè.

Werken. Her en der wat ziekige kinderen.
Zelf een fikse verkoudheid verwerken.
Overstappen naar en wennen aan een nieuw kinderdagverblijf. Wat ze 'pannend' vond, maar waar ze het heel erg naar haar zin blijkt te hebben.
Af en toe nog een beetje klussen in huis. Het is bijvoorbeeld wel prettig om een echte lamp boven de eettafel te hebben, in plaats van zo'n sfeer-dodend verhuispeertje.
Of wat dacht u van gordijnen. Ook heel fijn om te hebben.
En ondertussen ook nog even werken aan de bouw van nr3.
Voor wie Huisgenoot en ik overigens nog steeds geen enkele naam weten. Heel dom van ons om bij de eerste twee alle (volgens ons) leuke namen te verwerken. Het voorstel van Danaë om 'm Lugo te noemen, gaat het waarschijnlijk niet halen op het potentiële-namen-lijstje. Suggesties, iemand?
Ahwel. Ik word er bij tijd en wijle een klein beetje moe van.

Enniewee.
Deze conversatie was te leuk om te vergeten:
Wij rijden langs een sloot waar een mevrouw zichtbaar moeite heeft om haar aangelijnde hond mee te krijgen. Hij wil richting sloot, en zij wil duidelijk de andere kant op.
Hee kijk, zegt Danaë. Die hond wil zwemmen.
Oh, zeg ik. Dat kan toch niet? Hij heeft toch geen zwembroek aan?
Hahaha, giert Danaë het uit. Dat hoeft toch helemaal niet? Want hij heeft toch geen blootje?
Een hond heeft een zachtje.

vrijdag 10 februari 2012

En vandaag...

mag u een kijkje nemen in mijn buik.


Al bijna 13 weken onderweg.
Alive 'n lounging met een duimpje in de mond.
Wij zijn blij!

vrijdag 3 februari 2012

Zo. Daar zijn we weer.

Kreeg ik 'zo maar' een huis voor mijn verjaardag. Tismijwatzeg.
Ik vrees dat Huisgenoot de rest van zijn leven dit kado niet meer zal overtreffen, maar als ik eerlijk ben: volgend jaar neem ik graag genoegen met een mooie ketting.
Word ik een stuk minder moe van.

Voorlopig De komende 30 jaar zitten we hier goed, maar nog wel een Gouden Verhuistip voor u:
Huur twee beroepsverhuizers met grote auto voor een paar uur en laat die al je zware dingen als wasmachines, banken, kasten en nog veel meer zooi-waarvan-je-dacht-dat-je-het-uit-elkaar-moest-halen-omdat-het-anders-niet-door-het-trapgat-kan in één keer in de verhuisauto zetten en keurig netjes op z'n plekje in je nieuwe huis zetten.
Dan hoef je zelf de volgende dag met lieve broers, schoonzus-to-be en schoonpapa* alleen 'nog maar' de verhuisdozen en kleine meubels in de gehuurde verhuisauto te duwen.
Heerlijk!

En nu?
Nu zitten we daar.
David heeft zijn eerste schoolweek op zijn nieuwe school achter de rug. Zowel voor hem als voor mij wennen.
Hij aan de nieuwe juf, kinderen en de anders-dan-de-oude-school-lesmethode.
En ik aan het feit dat school op woensdag en vrijdag niet om 12 uur, maar om 12.30 uitgaat. Stond ik daar woensdag een half uur in de vrieskou te bibberen samen met Danaë. Naja. Nog altijd beter dan andersom.

Oh. U wilt foto's.
Nou vooruit. Een beetje dan.
Vooral de laatste is om de verhuisdozentroep-waarvoor-we-nu-nog-te-lam-zijn-om-uit-te-pakken heen gefotografeerd.

Maar hé, who cares.
We zijn óver.
Het oude huis is overgedragen aan de nieuwe eigenaars.
We hebben weer internet.
En we hoeven voorlopig nergens anders heen.

* Dankt allen nogmaals voor het verjaarskado in natura.


Tip van de dag: huur een verhuizer voor een paar uur...
...want dan kan die schuifdeur van de klerenkast wél in 1x mee!

Dan hou je zelf nog een hoop dozen over...
...maar die laat het Familie-Verhuis-team de volgende dag moeiteloos in de vrachtauto verdwijnen...

...zodat je zelf alleen nog feestelijk wat lampen in elkaar hoeft te zetten.
En dan ziet het er na 2 weken ongeveer zo uit.

maandag 9 januari 2012

Aftellen...

We telden al heel wat af de afgelopen tijd.
Tot Sinterklaas weer in Nederland was, bijvoorbeeld.
Of tot verjaardagsfeestjes.
Tot dat we de sleutel van het nieuwe huis kregen.
Of tot logeerpartijen en oppas-dagen.
Tot Kerstmis en Oud & Nieuw.

En nu komt de verhuisdatum toch wel heel erg dicht bij.
Gelukkig keert de rust - hopelijk - in februari weer.





donderdag 5 januari 2012

Van slagboom en een wake-up call

De juf van het kinderdagverblijf was jarig vandaag, vertelde Danaë. En ze trakteerde "koekjes met slagboom en hageltjes". Hmm, lekker!

En wat betreft de wake-up call:
Als je dochter 's ochtends in de badkamer vraagt waarom je "prikkels" op je benen hebt, dan is het de hoogste tijd om je benen weer eens te scheren.