zondag 27 mei 2012

Het Herstel. En een meisje met een ijsje

En zo zijn we alweer 4 weken verder.
Uiteindelijk zijn we wel nog een weekje op vakantie geweest. Zwalken kun je tenslotte overal, dachten we. En op een terrasje in de zon een beetje draaierig wezen, is vast veel aangenamer dan in een koud Nederland wachten op herstel.
Ja, u weet het vast niet meer, maar begin mei was het hier dus koud en nat. En wij zaten lekker in 25-30 graden in de zon in Zuid-Frankrijk. Een beetje zoals het weer nu is, zeg maar.

En het was leuk hoor, zo in Frankrijk. Lekkere kaasjes, fijne stokbroodjes, mooie stadjes.
Kijk nou: het mooiste en lekkerste meiijsje van heel Frankrijk Europa.

Te eten aan de boulevard in Sainte Maxime, mocht u daar ooit een keer in de buurt komen. Een echte aanrader.

Nog even over dat Herstel, mensen.
Dat duurt dus echt Heul Erg Lang, voordat zo'n virus op je evenwichtsorgaan weer het veld heeft geruimd.
Zo lang het dat nu nog niet over is, dat ik nog niet naar mijn werk kan en dat ik nog niet durf te fietsen. Iedere dag een klein beetje beter, dat wel. Soms helaas maar zo'n klein beetje, dat het verschil met de dag ervoor nauwelijks op te merken is.
Het Herstel kan bij 'normale' mensen - en daar bedoelde de huisarts letterlijk niet-zwangeren mee - zo'n 6-8 weken duren. Vinnik nogal lang, persoonlijk.
Het goede nieuws is, dat ik dan nu zo'n beetje op de helft zou zijn, denk ik dan maar. Want ik reken mezelf graag tot de 'normale' mensen.
Nou weet ik ook wel dat dat momenteel niet zo is, en dat ik over niet al te veel weken voor de derde keer een baby op de wereld ga moet zetten. Maar hé, wat zou het fijn zijn als ik dat tegen die tijd pijnloos zeeziekloos zou kunnen doen.
Oh hè, daar is het weer: über-denial over het fenomeen dat bevalling heet. Ik ga gauw weer liggen onder die steen, en hopen dat over 12 weken als een soort magisch iets die baby als vanzelf in zijn of haar wieg belandt.