dinsdag 26 november 2013

Van katoentje

Hoera, hij is er weer!
De pakjes op de pakjesboot zijn besteld en vast al ergens in huis bezorgd.
Maar, 'meer' schijnt beter te zijn. Dus na de dagelijkse biecht door de brievenbus om zo de luisterpiet te helpen met het onthouden van de waan van hun dag, zingen broer en zus gebrusterlijk de Sintermedley. In de hoop op 'meer'... En als 's ochtends blijkt dat het 'minder' is - als in 'Sint niet langs geweest' - dan 's avonds vol goede moed opnieuw. Want je weet tenslotte maar nooit of-ie in de buurt is.

Danaë heeft zo haar eigen teksten...
'Sinterklaas katoentje
Gooi wat in m'n schoentje
Gooi wat in m'n laarsje
Dank u Sinterklaasje'

zondag 17 november 2013

Weg van de vooruitgang deel II

Haha.
Zo blogt ze nooit, en zo komt u er achter dat u er 'alweer' 3 gemist hebt. Ha. Haha.

Onze jongste kabouter heeft er namelijk flink de sokken in.
Ruim 2 maanden geleden verplaatste hij zich nog louter via zijn befaamde buikschuif-methode. Daarmee was hij vaak sneller dan andere vriendjes van hem die het op de knieën probeerden. Waarom 'evolueren' in bewegen als datgene wat je hebt nog voldoet? Precies.

Zes weken geleden bedacht hij dat het leuk was om eens op z'n knieën de wereld tegemoet te treden. Eerst wat onhandig op handen en knieën heen en weer wiegend, toen een paar kruipjes om wat eelt op de knieën te kweken, en binnen 10 dagen was kruipen the only way to go.

Een maand geleden ontdekte hij zijn loopkar, en schoot daarmee als ongeleid projectiel door de woonkamer en de keuken. Het wagentje ging er als een dolle met hem vandoor.
Enigszins geholpen door zijn gipsenbeentje, leerde hij zelf de wagen te besturen en rijdt hij het inmiddels zeer beheerst en behendig door de kamer. Achteruit in parkeren en straatje keren kennen geen geheimen meer.

En toen was daar van de week ineens het moment dat meneer bedacht dat hij zelf ook wel kon opstaan.
Ja, ineens ja. Wij zijn namelijk gewend in dit huishouden dat er voor 18 maanden niet gelopen wordt. Dus we waren er niet echt op bedacht, zeg maar.

Maar kijk nou toch, woensdag nog net op tijd om een filmpje te maken:


En twee dagen later, nog net genoeg battery-power om een van z'n eerste stapjes vast te leggen:


Gelukkig gaat het niet zo hard als bij zijn zus, die 2 maanden voor haar 2e verjaardag bedacht dat het wel eens tijd werd om te lopen en - niet gelogen - binnen een kwartier rondjes met haar broer om de tafel rende.
Ach. Omdat het zo leuk is:


Oh, en dat gillen, dat doet ze nog steeds, vrees ik.

zaterdag 16 november 2013

Sinter-Maarten-Klaas

Vorig weekend knutselden en prikten we driftig om op tijd een mooie lampion af te krijgen: een vlinder lampion dit keer.


Het was bijna too much voor onze kleuterdame: het idee dat je s avonds langs de deuren mag om in ruil voor een liedje een onmeunige hoeveelheid snoep op te halen, en zeker als je dat idee combineert met de eerste aflevering van het Sinterklaas Journaal.

De vraag wie dit jaar de kinderen mocht vergezellen op hun tocht langs de deuren, leidde tot een flinke echtelijke discussie. Maar gelukkig hebben wij een grote zoon, die dit soort dingen heel pedagogisch aanpakt:
"Wie was er vorig jaar mee?" Papa...
"Oh, dan is nu mama aan de beurt. En nu geen ruzie meer maken."

Aldus werd Huisgenoot veroordeeld tot de thuisdienst, in onze ogen het minst leuke onderdeel van Sint-Maarten. Ik bedoel, er komen natuurlijk ook schattige kindertjes aan de deur die al hun moed verzameld hebben om aan te bellen, schuchter hun liedjes zingen en netjes op hun beurt wachten tot ze iets uit de mand mogen kiezen. En dan vervolgens helemaal uit zichzelf dankjewel zeggen.
Maar hoe later op de avond, hoe opdringeriger en hoe brutaler de kinderen. En hoe minder het gaat om de 'gezelligheid' van het donker en de kleine lichtjes en hoe meer om het snoep. Sommige kinderen vallen bijna letterlijk bij het openen van de deur over de drempel, scanderen het verplichte nummer, doen een graai in de bak waarna ze heel hard wegrennen op weg naar de volgende deur. En dat vinden wij dan weer een beetje jammer...

Maar goed, broer en zus haalden gebrusterlijk in onze straat een dikke kilo snoep op. Daar kunnen ze de rest van het jaar op teren :-)

En nou op naar de tijd van Sinterklaas, schoenen zetten, heel hard liedjes zingen en pepernoten bakken. We gaan maar eens met het laatste beginnen.

maandag 11 november 2013

Trip down memory lane

Nee, ik log niet meer zo vaak nee. #understatement
Ja... In m´n hoofd, dat wel.
Maar ja. Dat is niet zo zichtbaar voor het nageslacht he?
En dat vind ik dan weer jammer.
Ahwel.
De management summary van de afgelopen maanden. Opdat wij niet vergeten.

David:

onze heel erg 7-jarige gespierde spijker met hersens. Hangt momenteel ergens tussen groep 4 en groep 5 in en Levelwerkt zich overal doorheen.
Kan inmiddels - goddank - zelf fietsen. Oh. Daar had ik dan weer wel over gelogd.
Kan inmiddels - ook goddank - zonder zwembandjes zwemmen maar is nog altijd in afwachting van zijn zwemdiploma A. Hij kan alles, (en hier ben ik dan eigenlijk gewoon het meest trots op) durft alles, maar alleen rugzwemmen wil nog niet zo lukken. Hij schijnt z'n buik niet zo goed boven water te houden. Nou weet ik niet of de badmeester wel eens goed naar de buik van David heeft gekeken, maar.... die is er eigenlijk gewoon niet. Dus - vind ik als moeder dan hè - kan-ie 'm ook niet boven water houden. Dus kom nou maar gewoon door met dat diploma.


Danaë:

inmiddels alweer 5 en ontzettend groep 2.
Leest - als ze zin heeft, anders niet - best wat woordjes bij elkaar en verzint anders gewoon het hele voorleesverhaal zelf wel.
Houdt van tekenen (prinsessen, hartjes, dat soort werk) en van playmobil.
Is lief en begaan met anderen: zo krijgen we ieder jaar een oproep voor een Schoenmaatje. David interesseert het niet, maar Danaë duikt meteen in haar knuffel- en speelgoedverzameling om enkele exemplaren die in een schoenendoos passen geheel belangenloos af te staan en 'op vakantie te sturen'. 'Want eigenlijk wil ik ook wel in zo'n lekker warm land wonen, mama. Dan hoef ik nooit op vakantie, net als die kindjes, want die wonen al op vakantie'.
Kan waanzinnig treuzelen, maar is eigenlijk gewoon steady going, met hier en daar een stampvoetende giluitbarsting als uiting van haar kleuter-pubertijd.


Floris:

Waar de laatste footage hem nog buikschuivend toonde, racet hij nu met zijn loopkar door de benedenverdieping.
Zijn grote vriend is - behalve David - een grote I.KEA krokodil.
Houdt van duplo en van Kapla (maar dan vooral de plankjes in en uit de doos halen; of heel service-gericht bouwwerken van broer of zus alvast weer 'opruimen' voordat ze aan het grote publiek getoond zijn).
Loopt regelmatig hier en daar wat averij op: vooral blauwe plekken op z'n hoofd, maar soms ietsie meer: vorige maand had-ie z'n eerste (en hopelijk ook z'n laatste) gipsenonderbeentje wegens een 'lage verdenking op een onderbeenfractuur' omdat hij op een hele suffe manier ter aarde stortte toen hij zich optrok aan de balletrok van Danaë die uiteraard daardoor niet bleef hangen om haar heupen. Maar... loopt nu weer als een kievit.
Bouwt in sneltreinvaart aan zijn vocabulaire. Maar daarover een andere keer meer.


Huisgenoot:

Fietste anderhalf jaar na de aanschaf van zijn racefiets deze zomer de Mont Ventoux op. En weer af natuurlijk.
En daar ben ik supertrots op.
Oh, wacht... bewijs.

Trots. Dus. Op allemaal.

maandag 1 april 2013

Een gat in de markt

Picture this: het kind, de oudste, ligt al in bed. Naast zijn kamer op zolder, hang ik ondertussen de was op.

Denkt u op dit moment een zeer bedachtzame stilte erbij. 
Zo eentje waarbij u de radertjes van de hersenen van uw kind hoort ratelen. 
Zo eentje waarbij u weet dat er kwartjes gaan vallen. 
Ja? Heeft u 'm? Mooi.

-... Mam?...
- Ja?
- Waarom...
Ah, er is een kwartje gevallen
- Waarom zeg je eigenlijk 'Hij heeft een gat in de markt gegraven'? Dat past toch helemaal niet bij dat je een heel goed idee hebt?
- Waarom denk je dat David?
- Nou.... Als je een gat in de markt graaft, dan worden de mensen van de markt toch boos? Dat vind ik dan niet zo'n goed idee.

Nadat ik hem heb uitgelegd dat het 'een gat in de markt vinden' is, bedenkt hij zijn eigen gat in de markt.
- Dan ga ik raketschoenen op de markt verkopen mam.
- Oh, maar ik denk dat de markt daarvoor niet heel groot is, jongen. Niet heel veel mensen zullen raketschoenen nodig hebben namelijk. Je zou iets moeten verzinnen dat nieuw is, en dat heel veel mensen nu nog niet hebben, maar wel heel graag willen hebben. Dan kun je heel veel geld verdienen.
- Oja... Dan euhm,... Dan word ik spelletjes-ontwerper, en dan verzin ik een soort SuperMario die net als wij dingen kan doen. Zoals ruiken enzo. Een hele echte SuperMario...

En terwijl hij in gedachten zijn gat in markt vervolmaakte, viel hij tevreden in slaap...


vrijdag 29 maart 2013

De weg van de vooruitgang

Tjemig mensen. Het leven met 3 kinderen en een baan is leuk druk, heel erg leuk druk leuk.
Zo leuk druk dat ik er niet aan toe kom om alle leuke, mooie, grappige dingen en nog meer van die mijlpalen een beetje op te typen voor u mijn eigen lol. En dat is dan weer jammer, bedacht ik me net.
Dus, op deze hele goede vrijdag een klein kijkje in de afgelopen weken.

Zo vond Huisgenoot het nodig om het een paar dagen wat hoger op te zoeken met wat collega's, en stond daarom op een berg in Oostenrijk. Met skies onder zijn voeten, dat dan weer wel.
Oudste kindertjes logeerden een weekend heerlijk bij Opa en Oma, en dus had ik het rijk min of meer alleen. En wat doe je dan? Dan maak je een suikerzoete tutu. Niet voor mezelf natuurlijk, maar voor het meisje dat zo af en toe graag ballerina is.
Ik kan totaal niet naaien, heb niet eens een naaimachine, maar gelukkig is daar Pinterest. En daar zijn mensen die je precies vertellen hoe je een tutu in elkaar zet zonder dat daar ook maar naald en draad aan te pas komt. Ik zeg: my cup of tea.

Bij thuiskomst was het meisje razend enthousiast. Zeg nou zelf. Dat zou ik ook zijn als ik vier was.

Allemaal leuk natuurlijk, zo'n fijne balletrok.
(Ik las net balle-trok. U ook? Ha!) 
Maar het haalt het niet bij de mijlpalen van onze kleine kabouter.
He is on the move, people.
Daar komt bij dat meneer bijzonder nieuwsgierig is, dus alles wat nu los op de grond ligt, wordt binnen afzienbare tijd aan een geschikt-voor-babies-test onderworpen: het wordt eerst uitvoerig voorzichtig betast en van de ene naar de andere hand overgepakt. Daarna volgt een rondje aflebberen en knagen en als ook dat goed is bevallen, volgt de beuk-, ram- en meptest.
De manier van voortbewegen vinden we erg grappig. Als een soort worm friemelt hij zich zelf naar de plek waar hij wezen wil.
Oja. Sorry voor mijn überblije gejuich bij onderstaand filmpje. Ook bij een derde blijf ik de weg van de vooruitgang toch altijd weer een wonder vinden.


En soms rolt hij zichzelf onbedoeld om. Maar gelukkig is er dan altijd een grote broer in de buurt die een handje komt helpen.
Ach zo lief en schattig...



zondag 17 februari 2013

Prof. dr. P. en een portie lef

"Mama, ik wil vandaag proefjes doen!"
En dus toverden wij zonder gieten groen water in het glas.
Proef gelukt!

Gisteren deed meneer een über-overwinning op zichzelf.
En zwom. Met nog slechts één zwembandje om iedere arm. Hulde en Hoera! En een verrassingspoppetje van de Lego als beloning, dat ook.
Volgens meneer de badmeester wéét David heel goed hoe het moet. Maar ontbreekt het hem aan een portie durf. Goh, dat komt ons helemaal niet bekend voor. NOT.

Goed.
Om in de flow van de overwinning te blijven, deden we vandaag maar weer eens een poging tot fietsen zonder zijwielen. Kostte wat moeite, overredingskracht en lichte dwang, maar meneer zat weer eens op z'n fiets.
Ik als bezielende coach ernaast, maar niet voordat ik eerst de 'eed der niet-loslaten' had afgelegd. Vervolgens rende jogde ik braaf de hele weg naast hem naar school. Ook een overwinning op mezelf: voor het eerst sinds bijna anderhalf jaar weer eens een piepklein eindje 'hard' gelopen.
"Ja," zei David bij terugkomst. "Ik dacht al. Wanneer ga je nou weer eens hardlopen? En toen dacht ik, ik ga fietsen. Dan moet je wel."
Hmmnja. Als dat nou de enige truc zou zijn om 'm te leren fietsen...

zondag 10 februari 2013

De afgelopen weken

Zo. Heb ik de afgelopen maanden eens even heerlijk onder de steen van ontkenning gelegen.
Maar het schijnt dat ik toch echt een baan heb.
Kortom: welcome back to the real world.

Er waren best wat hoogtepunten afgelopen weken.
Zo was daar de eerste zwemles. Van Danaë.
Dat betekent dat Huisgenoot de twijfelachtige eer heeft om tegenwoordig op zaterdag 2x per dag op en neer naar het zwembad te gaan. Broer en zus zijn namelijk uiteraard niet op dezelfde tijd ingedeeld.
Nee zeg, stel je voor zeg. Dan moet ze bij het zwembad opeens gaan nadenken over logistiek en organisatie. En dat is natuurlijk niet hun core-business.
Nee. Dat is zwemmen-leren. Schijnt. Al schiet dat bij David nog niet erg op. Maar dat kan ook aan het ventje zelf liggen. Want hij is, zo zegt hij zelf, bang om te verdrinken. En dus zwemt hij koppig nog steeds met 2 bandjes om iedere arm.

Afijn. Ander hoogtepunt.
David is over naar groep 4.
Nu al ja. Kan ook niet anders eigenlijk, als je na de zomer start in groep 3-en-een-half. Dan houdt de groep 3 lesstof natuurlijk een keertje op.
Groep 4 dus. En hij vindt het prachtig. Krijgt de ene na de andere verdiepingsstof en verrijkingsstof aangeboden en heeft alles voor de pauze af. Ik heb bewondering voor z´n juffen die alle trucs uit de kast halen om de werkhonger van die jongen te stillen.
Hij deed de afgelopen weken de ene Cito-toets na de andere, zowel voor groep 3 als voor groep 4. Hartstikke leuk, vond hij. "En helemaal niet moeilijk mam". We zijn benieuwd naar de oudergesprekken om te horen wat daar is uitgekomen.

En Floris is sinds anderhalve week een kinderdagverblijf-kind.
Heerlijk vindt hij het. De hele dag gratis entertainment met al die kindertjes om 'm heen. Wennen hoefde eigenlijk niet. Zijn moeder daarentegen wel. Drie dagen in de week werken en een huishouden organiseren. Dat kost even tijd voordat dat weer in evenwicht is.

maandag 28 januari 2013