Haha.
Zo blogt ze nooit, en zo komt u er achter dat u er 'alweer' 3 gemist hebt. Ha. Haha.
Onze jongste kabouter heeft er namelijk flink de sokken in.
Ruim 2 maanden geleden verplaatste hij zich nog louter via zijn befaamde buikschuif-methode. Daarmee was hij vaak sneller dan andere vriendjes van hem die het op de knieën probeerden. Waarom 'evolueren' in bewegen als datgene wat je hebt nog voldoet? Precies.
Zes weken geleden bedacht hij dat het leuk was om eens op z'n knieën de wereld tegemoet te treden. Eerst wat onhandig op handen en knieën heen en weer wiegend, toen een paar kruipjes om wat eelt op de knieën te kweken, en binnen 10 dagen was kruipen the only way to go.
Een maand geleden ontdekte hij zijn loopkar, en schoot daarmee als ongeleid projectiel door de woonkamer en de keuken. Het wagentje ging er als een dolle met hem vandoor.
Enigszins geholpen door zijn gipsenbeentje, leerde hij zelf de wagen te besturen en rijdt hij het inmiddels zeer beheerst en behendig door de kamer. Achteruit in parkeren en straatje keren kennen geen geheimen meer.
En toen was daar van de week ineens het moment dat meneer bedacht dat hij zelf ook wel kon opstaan.
Ja, ineens ja. Wij zijn namelijk gewend in dit huishouden dat er voor 18 maanden niet gelopen wordt. Dus we waren er niet echt op bedacht, zeg maar.
Maar kijk nou toch, woensdag nog net op tijd om een filmpje te maken:
En twee dagen later, nog net genoeg battery-power om een van z'n eerste stapjes vast te leggen:
Gelukkig gaat het niet zo hard als bij zijn zus, die 2 maanden voor haar 2e verjaardag bedacht dat het wel eens tijd werd om te lopen en - niet gelogen - binnen een kwartier rondjes met haar broer om de tafel rende.
Ach. Omdat het zo leuk is:
Oh, en dat gillen, dat doet ze nog steeds, vrees ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten