donderdag 29 mei 2014

8 + 10

Je wordt 8. En dan vraag je het allerliefste Lego Starwars. Want dat is cool!
(en ondertussen ben je sinds de laatste foto ook even naar de kapper geweest :-)

Je wordt 8. En dan eten we pannekoeken en mag je helemaal voor jezelf alleen één pudding opeten. (of kijken hoever je komt zonder misselijk te worden. FYI: tot ruim over de helft. En dan de rest als ontbijt opeten).

En dit deden wij 10 jaar geleden.
Trouwen. Dus.
10 jaar zijn voorbij gevlogen. En 3 kinderen later gaan we dat binnenkort met z'n ergens 5-en vieren.

Omdat het zo'n mooie brug man is.

vrijdag 23 mei 2014

In the picture

Enige tijd geleden was ik jarig.
Of nou ja, eigenlijk maakt dat niet uit voor het verhaal.
Want waar het om gaat is: ik heb een nieuw fototoestel. Gekregen voor m'n verjaardag dus, mocht u het zich nog afvragen.

En daarmee maak ik dus foto's. Van de kinderen bijvoorbeeld.
Want ze groeien zo hard. Soms, als ik door m'n wimpers kijk, zie ik opeens iets doorschemeren van hoe ze over een paar jaar zijn. Prachtig!



zondag 11 mei 2014

Van een cultuurminnende rustverstoorder

Onlangs beleefde ik een - wat mij betreft - vrij memorabel moment: voor de eerste keer verzocht worden om met je kind een voorstelling te verlaten.
Het was me in m'n hele moederlijke carrière nog niet eerder overkomen.
Nu bezoeken we natuurlijk niet iedere week een of ander cultureel samenzijn. Maar goed. Eens moet de eerste keer zijn.
Nahgoed. Mag u nu even raden welk kind dat was. En waarom.

Onderwerp van de voorstelling: samen met je klasgenoten op diverse (afval)materialen geluid maken dat - indien wat ritmisch gebracht - inderdaad op muziek lijkt. Als in van met een hamer op een ton rammen, of schudden met een fles met kroondopjes erin. Of houten blokken tegen elkaar beuken.
Duur van de voorstelling: een minuut of vijf.
De toeschouwers: autorijdende ouders, en kinderen van een andere klas van onze school. Kortom: we waren nogal 'entre nous' zal ik maar zeggen.

Nou weet ik ook wel dat onze Kabouter stil zitten heel moeilijk vindt en graag ook zelf laat weten wat hij ergens van vindt. Dus stond ik in eerste instantie niet te trappelen toen er vanuit school om rij-ouders gevraagd werd.
Maar ja, als bij gebrek aan vervoer de eindvoorstelling van een project in het water dreigt te vallen, en het evenement ook nog eens op één van mijn niet-werkdagen plaatsvindt. Dan wil ik heus wel rijden. En nemen we de kleine broer gewoon mee.
De verzoekende mevrouw van H.olland O.pera nam haar baan kennelijk bijzonder serieus, en verzocht ons bij het eerste gewiebel en een enthousiaste kreet van Floris de zaal te verlaten. Nadat ze ons bij binnenkomst al vrijwel direct had duidelijk gemaakt dat de aanwezigheid van Floris niet gewenst was bij de échte voorstelling die na het kinderoptreden zou plaatsvinden.
De juf en ik waren het er over eens dat het redelijk overtrokken was, maar ik vond het ook niet chique om op het moment zelf live in discussie te gaan over het verzoek van de H.ollandO.praB.itch.

Ons optredende kind snapte er niets van, en vond het heel verdrietig dat zijn moeder en zijn broertje bij aanvang van Zijn Optreden moesten vertrekken. Want hij was juist zo blij dat zijn moeder ook eens een keertje bij iets kwam kijken (alle andere dingen waarvoor ouders gevraagd worden mee te helpen vinden namelijk vaak plaats op de dagen dat ik werk).

Maar goed: hier zit de rustverstoorder dus nog gezellig in de pauze naast zijn grote broer en zijn klasgenoten te joelen.


woensdag 7 mei 2014

Spelregels

David en Danaë spelen na het eten nog even buiten in de tuin.
Ze zijn iets heel ingewikkelds aan doen, iets met heel veel levens en bepaalde aanvallen waarvan je de naam dan heel hard roept (zegt de 'Bloem-aanval u iets? Of anders iets met 'Bliksem-Schild-aanval' of 'Hamer-der-levens'?) en dat er dan levens afgaan of bijkomen, al naar gelang de manier waarop ringen van een of ander werpspel en de kinderbezem door de lucht vliegen. En als je levens dan op zijn, dan moet je knock-out op het gras gaan liggen. Of zoiets.
Afijn, you get a picture.

'David, jij moet mij dood maken', roept Danaë enthousiast.
'Dat woord wil ik niet meer horen', maak ik bezwaar tegen het woord 'dood'. Dat woord heb ik namelijk vandaag in allerlei - weliswaar goed bedoelde - vormen al teveel gehoord.
Ze haalt haar schouders op.
'Oh, ok. Nou David, dan moet jij mij overleden maken'.

maandag 5 mei 2014

Geslaagd... al een tijdje

Kijk.
Juist.

Erkend zwemvaardig. Al een maand, zoals u kunt zien, maar dat mag de pret niet drukken.
Wij zijn zeer blij en trots met z'n allen, dat begrijpt u.

En dan nu op zoek naar een nieuwe hobby.
Jaja. Wij zijn nog van de 'oude stempel' dat er eerst een zwemdiploma moet zijn behaald voordat iemand 'op iets anders mag'.
Heb al gezien dat er ook judo-training op zaterdag gegeven wordt.
Komt het toch nog goed met het grote zwarte gat van de tijdsbesteding op zaterdag nu we nog maar één kind heen en weer naar zwemles moeten brengen.