David en Danaë spelen na het eten nog even buiten in de tuin.
Ze zijn iets heel ingewikkelds aan doen, iets met heel veel levens en bepaalde aanvallen waarvan je de naam dan heel hard roept (zegt de 'Bloem-aanval u iets? Of anders iets met 'Bliksem-Schild-aanval' of 'Hamer-der-levens'?) en dat er dan levens afgaan of bijkomen, al naar gelang de manier waarop ringen van een of ander werpspel en de kinderbezem door de lucht vliegen. En als je levens dan op zijn, dan moet je knock-out op het gras gaan liggen. Of zoiets.
Afijn, you get a picture.
'David, jij moet mij dood maken', roept Danaë enthousiast.
'Dat woord wil ik niet meer horen', maak ik bezwaar tegen het woord 'dood'. Dat woord heb ik namelijk vandaag in allerlei - weliswaar goed bedoelde - vormen al teveel gehoord.
Ze haalt haar schouders op.
'Oh, ok. Nou David, dan moet jij mij overleden maken'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten