dinsdag 30 december 2014

Cinderella

Ze zat vanaf 7.30 uur al in vol ornaat te shinen. Met een nieuwe jurk, een nieuw vestje, nieuwe schoenen en een bijpassende (ook nieuw...) haarband.

Want de kindervoorstelling smaakte naar meer.
Naar veel meer.
Dus we gingen. Naar het Nationale Ballet. En omdat het ons zo leuk leek, mochten David en Huisgenoot ook mee.

Floris lieten we achter bij de juffen van het kinderdagverblijf om op z'n matties een dagje z'n peutertestosteron bot te vieren ("ik ben een rillerrrrrrrrr, en jij een draaaaaaak. En ik ga jou vechten met mijn slaat. Ssshhh, grrrrr")
Ah wel. Wij hadden een echt uitje voor grote mensen en kinderen dus. 

Het was prachtig, zoveel meisjes in hun allermooiste (prinsessen)jurken die in de pauzes stiekem danspasjes en huppelsprongetjes deden. 
En de voorstelling zelf? Die was mooi, ontroerend en magisch tegelijk!!
Met na afloop nog een meet and greet met de prins en de prinses.

Wij hebben waanzinnig genoten.
En de mannen? Die vonden het ook leuk. 
Maar, desgevraagd, ze hoeven een volgende keer niet per sé meer mee. En dat is prima. Dan kunnen Danaë en ik een volgende keer kaartjes kopen voor nóg mooiere plaatsen.

vrijdag 26 december 2014

Van Sarte Piep en een jongen die van z'n geloof viel

Omdat het Kerst is, een fijn Sinterklaas verhaaltje. 
Ja. Omdat het kan ik eindelijk tijd heb om het op te schrijven.

Het liefste en schattigste woord van deze december-periode, en ook het enige woord waarvan ik de juffen van het kinderdagverblijf verboden heb het te verbeteren: sarte piep.
Bij sarte piep hoort natuurlijk sintekaas.
De jongste beleefde dit jaar het grote kinderfeest in volle glorie, samen met z'n zus.

Gezien de grote Zwarte Pieten discussie die dit jaar nogal breed werd uitgemeten in de media en het feit dat hij dit jaar een groep heeft overgeslagen, waren we bij David best benieuwd hoe 'de vlag' erbij hing. In groep 6 komt Sinterklaas natuurlijk niet meer langs, maar maken de kinderen ouders surprises. (en laat knutselen nou net iets zijn waar hij een broertje dood aan heeft...)

Voorzichtig beetje prikken en vragen in de weken en maanden voorafgaand aan het grote Sintfeest leverde niets op. Huisgenoot en ik hadden besloten dat we hem niet 'actief' uit de droom zouden helpen. Het moest maar 'organisch' gebeuren, vonden wij.
De juf begon in de aanloop naar het feest ook al voorzichtig bij ons te polsen 'hoe het er mee stond', want de rest van de klas... Maar nee. Hij liet helemaal niets los. Geen vragen, niets.

Zaterdag, 15 november. Dé dag van dé intocht. Het Sinterklaasjournaal wordt alweer een paar dagen strak gevolgd in huis.
David en ik fietsen rond 9 uur naar judo.
'Daaf, wat vind je er nou eigenlijk van? Van die zwarte pieten enzo?'
'Nou,' antwoordt hij rap en vol overgave, 'ik hoop wel dat de Hoofdpiet en Paniekpiet nog komen hoor. Maar dat zullen we zo wel zien als de Stoomboot aankomt.'
Case closed. 100% op de schaal van gelovigheid.

Zaterdag, 15 november. De intocht is op tv. David zit geboeid te kijken.
Halverwege de intocht hoort David Huisgenoot de oprit oprijden, terug van zwemles met Danaë. David stormt opgewonden naar de voordeur: 'Pap, papa, Daan, Danaë... Hij is er weer hoor!! Sinterklaas is weer in Nederland! En de pieten zijn er ook!'
Case closed. 100% op de schaal van gelovigheid.

Met een compleet gelovig gezin togen wij naar de intocht van Sintekaas en Sarte Piep in de stad. Spanning op de gezichtjes. Zou-ie wel komen? En zou z'n paard ook mee zijn? Gelukkig... de sint bleek ook de weg naar Amersfoort te hebben gevonden.

Zaterdag, 15 november 's avonds.
We zetten schoenen bij de brievenbus (ja zeg, er zou maar iemand 's nachts binnen komen, zelfs al is dat zwarte piet. Veel te spannend hoor. En bovendien hebben ze daar geen tijd voor. Bij ons mikken de pieten schoenkadootjes daarom door de brievenbus, zo, hóp in de schoen.)
Danaë bekommert zich om het bakje water voor het paard en zet samen met Floris de schoenen neer. David bekijkt het allemaal en vraagt dan vanuit het niets aan Huisgenoot - waar Danaë naast staat met d'r bakje water - 'Zeg, vertel eens. Wie doet nou straks de kadootjes in de schoen?'
Huisgenoot verschiet ietwat van kleur, zo onverwacht geconfronteerd met deze rechtstreekse vraag, en pareert met een 'Nou David... Ik Dènk Sinterklaas, hè?'
Daar neemt David geen genoegen mee. Hij begint op iets luidere toon 'Nou, vertel. Wie doet nou die kadootjes in de schoen?'
'Eh, Daaf. Dit is niet echt het moment om dit soort vragen te stellen hoor', probeert Huisgenoot de ongelukkig getimede inquisitie af te wenden.
'Ja, als je geen antwoord geeft, nou dan weet ik het wel hoor. Dan doen jullie dat', roept hij terwijl Danaë en Floris om hem heen nog druk doende zijn om alles in gereedheid te brengen voor het Schoen-zet-ritueel.

En toen... toen was dat het moment om onze 8-jarige grote jongen - op zijn eigen kamer - Het Grote Geheim toe te vertrouwen.
'Hmm,' zei hij toen hij door had dat hij nu ook een surprise moest maken, 'dan is de lol er wel een beetje af.'

En, nu vraagt u zich wellicht af, hoe kwam het dat hij zo opeens die vraag stelde. Of misschien u niet. Maar wij wel. Dus toen we een paar avonden later weer even een leuk gesprek hadden toen hij in bed lag, vroeg ik het hem.
'Nou,' antwoordde hij, 'J. vertelde mij dat hij dit jaar mocht helpen bij de Schoenkadootjes. Dus toen dacht ik 'Huh? Schoenkadootjes? Helpen? Dat moet ik dan maar eens vragen als ik m'n schoen ga zetten.'  
En aldus geschiedde.