maandag 26 januari 2015

Übertrots

Manoman, zo trots als een pauw ben ik.
Op alledrie eh -vier natuurlijk, maar nu op 2 in het bijzonder.

Kijk nou.
Z'n allereerste judowedstrijd ooit.
En dan ook nog winnen met ippon!
Oja, dat bemoedigende gepiep halverwege de opname, dat ben ik. Het liefst had ik als een hyena-moeder naar de mat geschreeuwd 'Pak'm David! Leg 'm neer' en iets als 'Spring d'r bovenop' of 'Maak 'm af'. Maar dat is niet zo netjes natuurlijk. Want zo ben ik. Netjes. Heel keurig 'Toe maar David' en 'Goed zo' piepend...


Het was dat mijn schoenen al uit waren omdat ze niet mee de zaal dojo in mochten, maar anders liep ik er naast van trots.
Meneer zelf was ook best content met het resultaat, al werd dat gevoel tijdens het toernooi toch een beetje overschaduwd door de 4 andere wedstrijden die hij verloor of gelijk beëindigde. Maar, en daar ben ik ook trots op, hij incasseerde z'n verlies en gelijk spel heel goed (en werd bijv. niet kei-kwaad, of schoot weg in een depressie om vervolgens op voorhand alle andere wedstrijden al op te geven, zoals we om ons heen ook wel zagen gebeuren).
Iedere keer ging hij er weer vol in, om te proberen z'n tegenstander tegen de grond te krijgen. Prachtig!

En dan deze prachtige dame.
Zo blij in haar nieuwe danskleren.

Sindskort op dansles.
Waarmee we de eerder gestelde regel 'Geen andere sporten totdat een zwemdiploma is behaald' overboord gegooid hebben. Soms hebben kinderen het namelijk gewoon nodig.
Heel handig allemaal, want de dansles wordt in hetzelfde pand gegeven als waar de bso zit, en dat scheelt weer halen en brengen op een 'vrije' speelmiddag.

Ze vindt het reuzespannend, maar langzaam went ze eraan dat ze dit helemaal zelf kan (natuurlijk, de juf van de bso zorgt dat ze op tijd is omgekleed en de dansjuf weet ook dat ze na afloop door de andere deur de klas weer moet verlaten).
Maar toch. Allemaal nieuwe meisjes die ze nog niet kent.
Dat vindt ze heel erg eng en spannend. En tóch doet ze het.
En dat maakt mij heel trots!

maandag 12 januari 2015

Lachen Gieren Brullen

Onze jongste kabouter heeft een beetje moeite met 'loslaten'. En dan in de meest basale zin van het woord.

Eigenlijk was dat nooit zo'n probleem, dat 'loslaten'. Totdat hij afgelopen zomer hand-voet-mondziekte kreeg en daardoor niet alleen de blaren op z'n handen en voeten had staan, maar dus ook in z'n mond. En dat eet niet zo lekker, met de blaren op je tong. Dus hij at een hele week niets. Of nou ja, heel voorzichtig wat hapjes gele vla.
Meneer heeft genoeg reserve om een weekje op zeer beperkt dieet door te brengen, dus we maakten ons geen zorgen. What goes 'in', must come 'out'.
En daar zat nou net het probleem. Er kwam niets 'out'. Sterker nog. Dat wat er wel 'out' wou, zat gewoon klem. Acherme.
Lang verhaal kort: uiteindelijk lukte het toch- geholpen door olijfolie en coaching die bij een gemiddelde bevalling niet zou misstaan -, en werd de boel weer op gang geholpen door een prettige fles lactulose. Best fijn, zo vlak voordat we op vakantie gingen.

Sindsdien kennen de bowelmovements van de jongste een wankel evenwicht. P.oepen doet pijn, en iets wat pijn doet, doe je natuurlijk liever niet nog een keer.
Hij is een kei geworden in ophouden (interessante woordspeling in deze). En als de natuur uiteindelijk dan toch sterker wordt dan hijzelf, dan p.oept hij het liefste met z'n liefste knuffel in z'n ene hand en mijn hand in z'n andere. Of met z'n armpjes om m'n nek geklemd op schoot, met een rood aangelopen hoofd en soms wat klam van het (angst)zweet.
Alle huis-tuin-en-keuken-middeltjes hebben we inmiddels geprobeerd. Veel drinken, bewegen, olijfolie of lijnzaadolie door z'n eten, kiwi´s, roggebrood, ontbijtkoek. Stickers plakken als beloning. De hele rataplan. Soms leek het iets beter te gaan (als in 'niet 3 uur piepen dat hij moet p.oepen voordat de 'eagle finally has landed'), om dan daarna weer af te zakken naar een dieptepunt.

Afgelopen donderdag pikte hij een of ander virus op van het kinderdagverblijf. Een k.ots-virus (wij hadden een d.iarree-virus met open armen ontvangen).
Overgeven bleek helaas ook niet helemaal zijn dingetje te zijn, getuige de vastberadenheid waarmee hij alles tegen de anti-peristaltische bewegingen in probeerde weg te slikken en tegen te houden. En het panische gillen als hij dan eenmaal zijn maag geledigd had. Maar daarnaast at hij natuurlijk niets.

Kortom: wij zagen een prachtige opmaat aankomen voor weer een dieptepunt van de darm-acties. Om een total-lock-down met bijbehorende bevalling voor te zijn, besloten we een k.lysma te geven die we nog hadden liggen van het zomer-debacle.
En mensen. Dat. Werkt. Als. Een. Tierelier.
Heel fijn.
Het zou alleen nóg fijner zijn als we tussentijds de kans kregen om z'n luier te verwisselen.

Ach en nouja. Ik bespaar u de juicy details (sic...).
Laten we het erop houden dat de titel van dit stukje bijzonder toepasselijk is.

En ondertussen: wij gaan hier met goede moed een nieuwe fase in: komende drie weken iedere dag op doktersvoorschrift een laxeermiddel. En dan eens kijken of de boel prettig vlot getrokken is. Want wij zijn klaar met doe-het-zelven op dit gebied. Het is voor iedereen, maar in het bijzonder Floris, fijn als hij zich weer letterlijk ont.last kan voelen.