maandag 20 april 2015

Bad karma to the max, of hoe zeepsop tot standaard survival uitrusting moet behoren

En als ik denk dat we alles wel weer gehad hebben met pech, volgt hier dag3 in de sequel.

Woensdagochtend: Floris en ik gaan na de boodschappen nog even naar de bieb.
Met een wagen volgeladen met melk, brood en bloemen op zoek naar boeken met auto's. En, omdat het zo leuk is in de bieb, nog even met de lift omhoog op zoek naar spannende boeken voor David.
U weet, dat wat met de lift omhoog gaat, moet ook weer met de lift naar beneden. Nu doen we dat best vaak, de lift gebruiken: op school, de bieb, de huisarts. Dus Floris weet na 100x waarschuwen echt wel dat hij niet met z'n handen aan schuifdeuren moet zitten.

Maar ja. Bewegende dingen blijven interessant. En Floris blijkt het type 'learning-by-doing' pur sang.
En dan gebeurt het. Bad karma to the max.
De lift stopt en opent langzaam de deur. Zo'n schuifdeur die in 2 halve delen in elkaar schuift, en in een muur verdwijnt.
Als in slow motion zie ik het rechterhandje van Floris de opengaande schuifdeuren aanraken.
'Niet doen', waarschuw ik nog. 'Dan kun je je pijn doen.'
Floris probeert z'n handje weer terug te trekken, maar om de een of andere reden lijken de deur en z'n handje aan elkaar vastgeplakt. En verdwijnt een gedeelte van z'n handje in een smalle opening waarvan ik nooit gedacht had dat daar iets tussen zou passen.
Acuut gaat het luchtalarm af. Het blijkt begrijpelijkerwijs uit de keel van m'n kind te komen.

Owkee, denk ik. Ik moet proberen heel cool te blijven. Ik probeer Floris gerust te stellen en z'n hand uit de muur te peuteren. Het lukt z'n wijsvingertje eruit te halen. Maar twee andere vingers zitten echt Heel Erg Klem.
Owkee, denk ik. Dat is niet zo tof. En zie in gedachten de brandweer al met slijptollen m'n hele kind uit de lift zagen. Misschien niet nodig, maar hoe krijg ik m'n kind weer ongeschonden los? De deur en de opening geven niet echt mee...

Ondertussen krijst Floris zodanig dat er wat bieb-mensen kijken. Ik zie mezelf niet én Floris rustig houden én 112 bellen. 'Kan iemand even 112 bellen?', roep ik uit de deuropening.
Ik zie wel veel ogen maar weinig beweging; dus na een seconde of 10 begin ik m'n 'coolness' te verliezen (ja, we hebben het wel over het handje van mijn kind hier...) en schreeuw ik mijn vraag nog een keer.
Een mede-biebbezoeker-moeder komt te hulp en weet te vertellen dat ze in een ruimte ergens achteraf de meldkamer inmiddels aan de telefoon hebben. Ik denk dan, pak een mobiele telefoon en kom naast me staan om het samen op te lossen. Maar goed.
Eén van de mannelijk bieb-medewerkers probeert de deur en de muur uit elkaar te duwen. Helaas houdt de beste man aantoonbaar vaker een boek in z'n hand dan een paar gewichten in de sportschool, dus dat helpt niet echt.

End of story: de held van de dag blijkt de schoonmaker die een plantenspuit met zeepsop als geheim wapen op zak heeft. Hij wordt ergens in het gebouw opgetrommeld, en spuit wat van het spul op de deur bij Floris' hand. Na een seconde of 30 kan ik eindelijk heel voorzichtig z'n vingers bevrijden. Hoewel hij ze wel wat kan bewegen, worden z'n vingers een beetje dik en rood. Het meldkameradvies 'koelen en bij huisarts laten checken op breukjes' volgen we maar direct op. En zo zitten we met Floris voor de zoveelste keer weer eens totaal onaangekondigd bij de huisarts in de calamiteitenkamer. De schade blijkt mee te vallen: twee licht gekneusde vingers. En een klein traumaatje voor bewegende liftdeuren.

We hebben overwogen om ons als gezin de donderdag een dag collectief ziek te melden en enig naderend onheil met een dekbed over ons hoofd af te wachten. Gelukkig bleek donderdag een heel gewone donderdag. Ik bleek alleen wel wat extra grijze haren te hebben gekregen.

Bad karma 2.0

Dinsdagochtend: vandaag een grote bijeenkomst met veel externen op m'n werk.
Ik heb de bijeenkomst zelf georganiseerd, en ik wil echt op tijd zijn om nog van alles te kunnen voorbereiden. Bij het verzetten van mijn auto van onze oprit naar een parkeerplek in de straat, zie ik dat één van mijn achterbanden een beetje slapjes over een hobbel van een paar stoeptegels lijkt te hangen.
Ik realiseer me dat ik zoiets gistermiddag ook al in een split second bedacht maar dat ik dat toen heel wishful thinking heb 'weggeredeneerd' met een 'ik zie het vast verkeerd'.
Huisgenoot E. stelt met één blik de diagnose vast: 'Lekke band. Rij jij maar naar de K.wikfit, want nu naar je werk rijden, lijkt me niet verstandig...' Misschien wordt het toch eens tijd voor een Wegenwacht-Abonnementje.

Om 5 over 8 blijk ik de eerste klant bij de K.wikfit.
Meteen wordt de band in een waterbadje gelegd. Even later komt een monteur mij het slechte nieuws vertellen: het gat zit aan de zijkant en kan dus niet geplakt worden. Twee nieuwe achterbanden dan maar. Ik ben er nou toch.
Na een ruim half uur komt de monteur er weer aan. 'Mevrouw, uw achterbanden zitter er weer op hoor. Maar euhm, we hebben een klein probleempje: we krijgen de brug niet meer naar beneden.'

End of story: technische dienst blijkt niet bereikbaar.
Na 15 minuten wachten, proberen de mannen van de K.wikfit het laatste redmiddel: de brug handmatig naar beneden halen. Met het risico dat deze in een vergrendeling valt en dat we dan echt moeten wachten tot de technische dienst er is. G.odzijdank lukt de truc, en kom ik anderhalf uur later op m'n werk. Bijeenkomst 's middags blijkt een groot succes. Ook fijn.

Bad karma - s.hit happens

In de categorie Belevenissen een heuse sequel... Vandaag deel 1, 2 én 3. Gelukkig niet allemaal op één dag beleefd, maar achter elkaar. En dat vond ik meer dan genoeg.

Zondagavond, de avond nadat de zomertijd is in gegaan.
Ik ga naar bed en constateer al half slapend dat Huisgenoot E. zo lief is geweest om m'n wekker te verzetten naar de juiste tijd. Heel prettig, want morgenochtend moet ik immers proberen om zo vooraan-mogelijk in de file te staan, wil ik op tijd op een werkafspraak zijn. Wat op zichzelf eigenlijk al gek is, want ik werk nooit op maandag. Maar morgenochtend dus wel.

Midden in de nacht Om half 6 gaat een wekker. Wat achterlijk, denk ik versuft en draai me om om mijn droom af te maken.
Om half 7 gaat mijn wekker. In m'n ooghoek zie ik Huisgenoot E. al uit bed stappen om Floris aan te kleden. Mijn smeekbede om extra vroeg in actie te komen heeft in ieder geval effect gehad, denk ik blij, en ik pak m'n telefoon om nog even - zoals altijd - het laatste nieuws te checken.

Het laatste nieuws blijkt nogal schokkend:
a) Huisgenoot E. heeft helemaal niet mijn wekker op de juiste tijd gezet, dat had ik met m'n slaperige hoofd gisteravond verkeerd gezien.
b) Het is dus niet half 7 maar half 8.
c) Ik heb dus nog een kwartier om mezelf te douchen af te spoelen, aan te kleden en te ontbijten Huisgenoot vriendelijk te verzoeken 2 boterhammen in een zakje te duwen die ik vooraan in de file ga opeten, nadat ik Floris in recordtijd bij z'n kinderdagverblijf-matties achter de deur heb gedrukt.
d) Een wonder dat er op deze maandagochtend om mysterieuze redenen helemaal geen files zijn, zou zeer goed uitkomen.

End of story: 10 minuten later dan oorspronkelijk gepland, sluit ik aan in een mega-file en heb ik maar liefst 3 kwartier de tijd om te ontbijten. Met een wollig duf hoofd schuif ik krap op tijd aan in de vergadering...

vrijdag 10 april 2015

Bij gebrek aan beter

'Gaan we vandaag naar opa en oma?'
Floris kijkt me hoopvol met grote vraagogen aan.
'Nee, helaas. Vandaag niet', antwoord ik.
Hij laat het een halve seconde op zich inwerken en zegt dan monter 'Oh, dan gaan we maar naar Disneyland'.