maandag 20 april 2015

Bad karma to the max, of hoe zeepsop tot standaard survival uitrusting moet behoren

En als ik denk dat we alles wel weer gehad hebben met pech, volgt hier dag3 in de sequel.

Woensdagochtend: Floris en ik gaan na de boodschappen nog even naar de bieb.
Met een wagen volgeladen met melk, brood en bloemen op zoek naar boeken met auto's. En, omdat het zo leuk is in de bieb, nog even met de lift omhoog op zoek naar spannende boeken voor David.
U weet, dat wat met de lift omhoog gaat, moet ook weer met de lift naar beneden. Nu doen we dat best vaak, de lift gebruiken: op school, de bieb, de huisarts. Dus Floris weet na 100x waarschuwen echt wel dat hij niet met z'n handen aan schuifdeuren moet zitten.

Maar ja. Bewegende dingen blijven interessant. En Floris blijkt het type 'learning-by-doing' pur sang.
En dan gebeurt het. Bad karma to the max.
De lift stopt en opent langzaam de deur. Zo'n schuifdeur die in 2 halve delen in elkaar schuift, en in een muur verdwijnt.
Als in slow motion zie ik het rechterhandje van Floris de opengaande schuifdeuren aanraken.
'Niet doen', waarschuw ik nog. 'Dan kun je je pijn doen.'
Floris probeert z'n handje weer terug te trekken, maar om de een of andere reden lijken de deur en z'n handje aan elkaar vastgeplakt. En verdwijnt een gedeelte van z'n handje in een smalle opening waarvan ik nooit gedacht had dat daar iets tussen zou passen.
Acuut gaat het luchtalarm af. Het blijkt begrijpelijkerwijs uit de keel van m'n kind te komen.

Owkee, denk ik. Ik moet proberen heel cool te blijven. Ik probeer Floris gerust te stellen en z'n hand uit de muur te peuteren. Het lukt z'n wijsvingertje eruit te halen. Maar twee andere vingers zitten echt Heel Erg Klem.
Owkee, denk ik. Dat is niet zo tof. En zie in gedachten de brandweer al met slijptollen m'n hele kind uit de lift zagen. Misschien niet nodig, maar hoe krijg ik m'n kind weer ongeschonden los? De deur en de opening geven niet echt mee...

Ondertussen krijst Floris zodanig dat er wat bieb-mensen kijken. Ik zie mezelf niet én Floris rustig houden én 112 bellen. 'Kan iemand even 112 bellen?', roep ik uit de deuropening.
Ik zie wel veel ogen maar weinig beweging; dus na een seconde of 10 begin ik m'n 'coolness' te verliezen (ja, we hebben het wel over het handje van mijn kind hier...) en schreeuw ik mijn vraag nog een keer.
Een mede-biebbezoeker-moeder komt te hulp en weet te vertellen dat ze in een ruimte ergens achteraf de meldkamer inmiddels aan de telefoon hebben. Ik denk dan, pak een mobiele telefoon en kom naast me staan om het samen op te lossen. Maar goed.
Eén van de mannelijk bieb-medewerkers probeert de deur en de muur uit elkaar te duwen. Helaas houdt de beste man aantoonbaar vaker een boek in z'n hand dan een paar gewichten in de sportschool, dus dat helpt niet echt.

End of story: de held van de dag blijkt de schoonmaker die een plantenspuit met zeepsop als geheim wapen op zak heeft. Hij wordt ergens in het gebouw opgetrommeld, en spuit wat van het spul op de deur bij Floris' hand. Na een seconde of 30 kan ik eindelijk heel voorzichtig z'n vingers bevrijden. Hoewel hij ze wel wat kan bewegen, worden z'n vingers een beetje dik en rood. Het meldkameradvies 'koelen en bij huisarts laten checken op breukjes' volgen we maar direct op. En zo zitten we met Floris voor de zoveelste keer weer eens totaal onaangekondigd bij de huisarts in de calamiteitenkamer. De schade blijkt mee te vallen: twee licht gekneusde vingers. En een klein traumaatje voor bewegende liftdeuren.

We hebben overwogen om ons als gezin de donderdag een dag collectief ziek te melden en enig naderend onheil met een dekbed over ons hoofd af te wachten. Gelukkig bleek donderdag een heel gewone donderdag. Ik bleek alleen wel wat extra grijze haren te hebben gekregen.

4 opmerkingen:

Cisca zei

Die eerste twee, ach, s.hit happens, zoals je zelf al zegt... Gebruik trouwens je telefoon als wekker, die gaat automatisch over op de goede tijd...)
Maar die vingertjes in de lift, aaarrrrrgggh, zo'n worst nightmare moment! Gelukkig viel het allemaal mee.

MaMarije zei

@Cisca: op vakantie doe ik altijd mijn telefoon als wekker, maar thuis inderdaad nooit :-)
Ik probeer trouwens regelmatig bij je te reageren, maar om de een of andere reden pakt 'ie' dat nooit...

Irène zei

OMG wat een eng avontuur! Dit is zo'n verhaal voor later. Dan lach je erom.

Cisca zei

@MaMarije, oh, wat jammer! Maar leuk dat je nog regelmatig langskomt. :-)