zondag 30 augustus 2015

Voor alles is een 1e keer... of een 2e... of een 3e...

Afgelopen jaren ben ik al 3x opnieuw begonnen met hardlopen. En dan echt 'beginnen' hè. In zo'n wannabe-hardloop-cursus, in een debielentempo.
De eerste keer eindigde nogal pijnlijk. En toen dat eindelijk allemaal weer opgelost was, waren we bezig met het nieuwe huis, verhuizen en ach ja, toen was ik zwanger. En dan hoef je niet te sporten...(ja nou. Dat vond mijn lijf. Veel te druk met het maken van een mens. Topsport hoor. Daar word je moe van.) En toen werd ik ziek en was hardlopen wel het laatste waar ik aan dacht.

Maar toen kwam ook dat allemaal weer goed, was de kleine baby opeens 7 maanden dik oud, en dacht ik 'Kom ik begin weer eens'.
Weer in een cursus-clubje voor beginners. Weer in een nitwit-schema. Prachtig hoor. En verdorie, 3 maanden later kon ik inderdaad 5 km achter elkaar lopen. In een tempo dat wel iets weg had van joggen.
Manoman, wat fantastisch. Met een heuse 'Je eerste 5 km achter elkaar'-medaille. Kinderen trots op mama (ja, daar doe je het voor he. Niet voor een waanzinnige conditie of een goddelijk ik-heb-3-kinderen-gebaard-lijf. Nee, voor de glinsterende trotse blik in de ogen van je kinderen als mama met een medaille thuiskomt).
Goed, medaille gehaald en de cursus hield op. Toen moest ik het dus zelf doen. De zomer ging over in herfst, nat, regen en winter. En langzaam realiseerde ik me dat m'n hardloopschoenen al weer maanden in de kast stonden te versloffen (haha, wat een woordspelling) en m'n conditie alweer halverwege m'n knieholten hing. Ik had de moed en de zin niet om wéér opnieuw te beginnen. Tja. Zo gaan die dingen.

Maar toen... toen ging David op judo. En om niet de hele judoles tijd door te moeten brengen met het kijken naar mijn judo-lerende kind (begrijp me goed, dat is ook leuk, maar ik vind dat kinderen ook dingen zonder hun toekijkende ouders moeten leren), bedacht ik dat ik dan net zo goed met behulp van een Running Coach op m'n iPod m'n hardloopschoenen weer eens kon aantrekken.
Zo draafde ik - met de judoles als stok achter de deur - langzaam maar gestaag steeds langere stukjes door de polder en de nieuwbouwwijk. Door weer en wind. Door de regen lopen bleek eigenlijk toch heel verfrissend. Door tintelende kou ook. Twintig minuten achter elkaar kwam in zicht, en ook weer de 5 km.

En net toen ik dacht 'What's next?, zag ik de Royal Run voorbij komen. Een loopfestijn op en rond de bossen van paleis Soestdijk. Niet iets waar het gaat om winnen, maar gewoon 'meedoen'. Fijn gepland strak na de vakantie. Dus hup, hardloopspullen mee naar La Douce France. Het bleek nog best leuk ook, 's ochtends vroeg voor het ontbijt hardlopen daar in Frankrijk. Dan smaakt een croissantje extra fijn.

En een weekje later, op de meest kleffe dag van augustus, draafde ik m'n rondje rond het Paleis. Met mijn eigen leukste-liefste-enthousiastste supporters ever langs de lijn. 65ste van de ruim 180 vrouwen. Niet gek, vond ik zelf. Ik ben er trots op. En m'n kinderen ook.


maandag 24 augustus 2015

Jarige job

Heel Erg Drie