Opeens

En toen was het over. Zo maar.
Eigenlijk ging het best geleidelijk. Dus had ik het niet zo door. Daarom het voelde toch erg 'opeens'.
Geen afscheidsknuffel meer, natúúrlijk geen kus (wat denk je wel). Geen afscheidsaai over de bol. Zeker niet in het zicht van klasgenoten (wat denk je wel). Een high-five kon nog net. Op het schoolplein dan hè. Niet in de gang.

Groeien doen kinderen heel stiekem. Je ziet het niet. Totdat je op een dag merkt dat je nu wel heel veel sok ziet als hij die lange broek aan heeft. Of dat dat t-shirt wel heel veel hemd prijs geeft. Of dat dat best wel nieuwe hemd een hemdje blijkt geworden en jij je oprecht afvraagt of je het te heet gewassen hebt of dat je kind opeens zo hard gegroeid is.

Dat ze uit kleren groeien, wist ik inmiddels wel.
Maar het is toch even slikken als ik zie dat mijn kind dat zich als 4-jarige in pyjama tijdens een knuffelsessie voor het slapengaan niet kon voorstellen dat er óóit een moment zou komen dat hij niet meer met mama wilde knuffelen, nu bij het scheiden der wegen op het schoolplein eerst even tersluiks de ramen van zijn klas inspecteert op eventueel toekijkende klasgenoten, en daarna opgelucht - want de zonnewering is naar beneden - instemt met een snelle afscheidshigh-five.

Dus...
Als u mij kwijt bent: ik ben naarstig op zoek naar verlenging van mijn navelstreng.